Το ίδιο δέντρο......τα φύλλα όμως τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.....άλλο πιο μεγάλο...άλλο πιο μικρό...άλλο πιο κόκκινο...άλλο πιο πορτοκαλί...άλλο προς το κίτρινο......Κι η δασκάλα στην πρώτη θυμάμαι...μας έβαζε να βάφουμε πράσινα τα φύλλα....Εγώ πάντα τα έκανα με διαφορετικό χρώμα...κι αισθανόμουν μια απίστευτη δύναμη όταν το έκανα αυτό!!!
Τι μεγάλη ευτυχία αυτή η διαφορετικότητα....!!!!! Πόσο μονότονος θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς αυτήν....Ίδιοι ..απαράλλακτοι άνθρωποι....στοιβαγμένοι στα ίδια...απαράλλαχτα σπίτια....να κάνουν ίδιες απαράλλακτες κινήσεις.....να συζητούν...τα ίδια απαράλλαχτα πράγματα....ΤΙ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ !!!!
Τι ομορφιά ......είναι αυτή που πηγάζει από το διαφορετικό Θεέ μου!!!!Και τι κρίμα να μην μπορούμε να την εκτιμήσουμε!!!!!!!!!!
Πότε θα βρεθώ σ' ένα δάσος με οξιές......να περπατήσω....να θαυμάσω αυτό το μεγαλείο της διαφορετικότητας.....απλά κοιταζοντας τα φύλλα πάνω στα δέντρα....καθώς χορεύουν με το ρυθμό που δίνει ένα απαλό φθινοπωρινό αεράκι...και χαμογελώντας με αφάνταστη ευτυχία....καθώς με περικυκλώνουν αμέτρητες πυγολαμπίδες...!!!!!
Tι όμορφο το κείμενο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς..η διαφορετικότητα δεν είναι αποδεκτή σχεδόν από κανέναν..και την ''πολεμούν'' τόσο..
Οι ''διαφορετικοί''όμως καταλήγουν τελικά πιο περήφανοι από κάθε άλλον, για τον χαρακτήρα που οι ίδιοι έφτιαξαν, καταφέρνοντας να συνεχίζουν να χαμογελούν και να μην βρίσκονται ποτέ εκεί που οι άλλοι θα τους ήθελαν: Στο περιθώριο!
Να σαι καλά..