Στο τέλος του χρόνου...

Απ’ την αρχή του χρόνου μου ,

μάζευα λέξεις και εικόνες και τον γέμιζα.

Λέξεις , εικόνες , αρώματα, ήχους

κι αφή στα ακροδάχτυλα.

Πάντα συλλέκτης ήμουν.

Ακόμα μαζεύω.

«Το σεντούκι να γεμίσω ώσπου να ξεχειλίσει.»,

έτσι  έλεγα .

Μα σα να γελάστηκα.

Τούτο δεν ξεχειλίζει.

Βάζω , βάζω κι ακόμα μοιάζει να χωρά.

Κι άλλα , κι ακόμα κι άλλα θα χωρέσει .

Ποτέ του ξέχειλο δε θα ‘ναι.

Απλά αναρωτιέμαι …

Στο τέλος του χρόνου μου

ποια θα ‘ναι η λέξη η πιο δυνατή ,

ποια η εικόνα η πιο αληθινή,

ποια η αφή η πιο τρυφερή,

ποιος ο ήχος ο πιο μελωδικός,

ποιο το άρωμα το πιο ξεχωριστό

απ’ όλα;

Υπάρχει τούτο το ένα το ξεχωριστό

ή όλα μια εικόνα γίνονται,

μια λέξη ,

μια αφή,

ένας ήχος

άρωμα ένα;

Ο μόνος...

«Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί

ή τουλάχιστον παλεύει να δώσει

την καλύτερη μετάφραση των λέξεών σου

 είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.»

Δέσποινα Αυγουστινάκη

ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ

« Η κομψότητα κρίνεται

από την κίνηση των λέξεών σου.»

Δ. Α.

ΤΟ ΜΕΤΡΟ

"Μετριέται η αγάπη;

Ο πόνος;

Η χαρά;

Μετριέται η λύπη;

Και το μέτρο της ;

Βγάζουμε πήχη και μετράμε το ύψος;

Το πλάτος;

Το βάθος;

Κι ο πήχης με ποιανού το μέτρο ορίζεται;

Φτιάξαμε μέτρο να μετράμε την αγάπη;

Τον πόνο;

Τη χαρά;

Τη λύπη;

Κι αν ναι πού το φυλάμε ετούτο;

Από τι υλικό το ’χουμε φτιάξει;

Όχι τίποτε άλλο μα

σαν μου ζητηθεί

το πόσο αγάπησα,

το πόσο πόνεσα,

το πόσο χάρηκα,

το πόσο λυπήθηκα σε τούτη τη ζωή

να μην το ξέρω;"

©Δέσποινα Αυγουστινάκη