Ίδιον του ανθρώπου

 

 

Εδώ η βροχή
νότισε
και τα μέσα μας
Μετά από τόση ξηρασία
πίστεψε
είναι ευπρόσδεκτη.
Κι ήρθε.
Μα δε λογάριασε σωστά.
Όσοι βροχή λαχτάρησαν
σαν ήλιο είχαν μονάχα
τώρα γυρεύουν ήλιο.
Ίδιον του ανθρώπου
να θέλει
ό,τι δεν έχει

© Δέσποινα Αυγουστινάκη 
 

Οι καιροί που περίμενες

Και να που ήρθαν

οι καιροί που περίμενες

Έμεινες να κοιτάς

με μάτια ορθάνοιχτα.

Όχι από χαρά

μα από έκπληξη.

Τώρα που ήρθαν

σήκωσες τα χέρια

Όχι για να ευχαριστήσεις

Μία η αλήθεια

Ποτέ δεν πίστεψες

πως θα ’ρθουν.

Και τώρα;

 Τι θα περιμένεις πια;

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τι παράξενο!

 

Τι παράξενο κι αυτό με τον θάνατο!
Να φοβάται κανείς
ένα τίποτα.
Όσο ζούμε
δεν είναι ανύπαρκτος;
Και σαν έρθει
δεν υπάρχουμε εμείς

να τον δούμε.
Τι παράξενο, αλήθεια, κι αυτό
τη ζωή να χαλάμε
με ένα φόβο
για κάτι ανύπαρκτο
Ας τη ζήσουμε
δίχως 

μία ολόκληρη ζωή
να την κλαίμε.

© Δέσποινα Αυγουστινάκη 

Σ' όλες τις γλώσσες

 

Λες :
Δεν ομιλούν τη γλώσσα σου
Κι όμως μια λέξη τους
γαντζώνεται στα βλέφαρα
γλιστρά στο άσπρο των ματιών
και ζωγραφίζει
τη Μεγάλη Απορία.
Γράμμα το γράμμα ανοίγει
τα σφιγμένα δάκτυλα
κι απλώνει τα
θαρρείς σε ικεσία.
Λες :
Δεν ομιλούν τη γλώσσα σου
μα εκείνο
αλήθεια
το «πεινώ»
σ’ όλες τις γλώσσες
Ίδιο

© Δέσποινα Αυγουστινάκη 

Γίνου εσύ

                   

 Σταμάτα

    Αλήθεια
 Μην μιλάς
Μέσα σου μην ουρλιάζεις
Κάνε τον
 πόνο γράμματα
Κάνε τη λύπη λέξεις
Και γίνου εσύ η αλλαγή 
κόσμου που δεν αντέχεις


© Δέσποινα Αυγουστινάκη 

Τότε ακριβώς

Είναι που κάποτε

έρχεται η στιγμή

να δεις τον κόσμο

με άλλου μάτια.

Είναι τότε ακριβώς

που αρχίζεις

να βλέπεις.

It is that once

the moment comes

to see the world

with other’s eyes.

It is exactly then

you start

to see.

                                                  
                               © Δέσποινα Αυγουστινάκη

Η μέρα του μεγάλου Όχι

Είναι η μέρα

του μεγάλου Όχι

που είπαμε

όλοι

το μεγάλο Ναι.

Εκεί ακριβώς

Όχι και Ναι

μπερδέψαμε

κι ακόμα να τα βρούμε.

© Δέσποινα Αυγουστινάκη