Έτσι αγαπάς

Έτσι αγαπάς

Δίχως διότι

Δίχως προσδοκίες

Δίχως όρια

Αλλιώς δεν αγαπάς...

Αλλιώς καλύπτεις τα "γιατί" σου..


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Μήτρα χωμάτινη

Στάση εμβρύου

σε μήτρα χωμάτινη.

Προσμονή γέννησης.

Στο φως.

Τα κορυφαία κλαδιά

ανεστραμμένα στη γη

με τα δάκρυα

με τα γέλια

θα βγάλουν βλαστούς.

Θα καρπίσουν.

Καρπό ουρανού.

Καρπό ελευθερίας.

Στον προαιώνιο

αρχέγονο κορμό

ας χωρέσει

η πίκρα του κόσμου.

Στη ρίζα

όλη η γλύκα του.

Στο φύλλωμα

Τα πουλιά της λευτεριάς

Κι αν φυτέψεις

ήλιο αγάπης

στη χωμάτινη μήτρα

αυτή

θα ανθίσει

επιτέλους.

Θα καρπίσει

γαλήνη.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη



Υποσημείωση:

Η ιδέα γεννήθηκε
από τη συνάντηση
με τις λέξεις
του Βασίλη Γεωργιάδη

"  Ζωή.Οι ωδίνες της ανοιξιάτικης τικτούσης γης στο σφυγμό μου.  "

και την ταυτόχρονη θέαση της συγκεκριμένης φωτογραφίας
με το γυμνό σώμα σε στάση εμβρύου.

Μόνο να ξέραμε...

«Αγάπησα ε-αυτόν

και γέμισα όνειρα

από κείνα

της πρώτης ματιάς

της πρώτης ανάσας


Αγάπη ε-αυτού...

Μόνο να ξέραμε !

Να ξέραμε μόνο !

Πόσους εαυτούς

ο εαυτός μας....»


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ποιος τελικά;

Ζεις.

Ήρθες,

κατά πως λες

να ζήσεις

Κι αν κάποιος,

κάπου, κάποτε

σου πει

πώς ήρθες

να πεθάνεις;

Τι θα πεις;

Τι θα πεις τότε;

Θα πεις δεν είσαι έτοιμος;

Θα πεις φοβάσαι;

Θα πεις δε θέλεις να απαντήσεις;

Είναι που μάθαμε τον Θάνατο κακό.

Και αν δεν είναι τελικά;

Κομμάτι μέσα μας δεν είναι;

Ζωή και θάνατος ταυτόχρονα

χτυπούν σε κάθε κύτταρο μικρό..

Σε κάθε φλέβα…

Από την πρώτη τη στιγμή

Άνοιξη και χειμώνας

Μέρα και νύχτα

Γέννηση και φθορά

Αρχή και τέλος αξεχώριστα

στα μέσα μας

Από την πρώτη ανάσα…

Ζωή και θάνατος

μέσα μας

αξεχώριστα

φτιάχνουν το εγώ μας

Και ποιος φοβάται τελικά

κάτι δικό του;


©Δέσποινα Αυγουστινάκη



Υποσημείωση:
Η ιδέα από το εξαιρετικό αφήγημα του Βασίλη Γεωργιάδη
"Ο αγέννητος θάνατος"...

Σημείο ισορροπίας

Η ζωή,
Λεπτή ισορροπία
σε κλωστή.
Αόρατο μετάξι.
Η αγάπη μοναχά
την κάνει ατσάλι.
Όχι,για να μη σπάσει
και χαθείς.
Μα για να βρεις
σημείο ισορροπίας.

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τι ήσυχα

"Τι ήσυχα που ακούμπησε

στο χρόνο σήμερα η αυγή. 

Τι αθόρυβα.          

Τι δίχως καμιά βιάση.    

Άνοιξε αργά τα βλέφαρα.

Ρούφηξε άρωμα άνοιξης

καταμεσής Γενάρη.    
   
Τι ήσυχα που ακούμπησε  

στο χρόνο σήμερα  η αυγή.

Όλο ευτυχία.                
   
Κατάλαβε   

όπως  φαίνεται.

Ο χρόνος είναι τώρα "



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Άκου

Άκου  εκείνον το χορό

των  λέξεων μέσα σου

Άκου την τρέλα

της κραυγής στα σωθικά σου.

Άκου τον  πόνο

του θυμού μέσα στις φλέβες σου

Και τον επαίτη που ζητά

τα εδικά σου. ..

Άκου τον Ήλιο

που παγώνει στο συρτάρι σου. .

Άκου τη Νύχτα 

που ζητά τα δανεικά της

Κι όταν ακούσεις

σκύψε και αγκάλιασε      

τρέλα και πόνο και θυμό

Ήλιο και Νύχτα

Χόρεψε τα μαζί

Ως το Ξ-ημέρωμα        
 
Να ημερωσει   
  
με  καινούρια  Αυγή     

πάλι     

η νύχτα.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Λένε ποιητή

"Λένε ποιητή

αυτόν που οι λέξεις του

δαγκώνουν

φιλούν

σπαράζουν

κυριεύουν

κραυγάζουν

ψιθυρίζουν

μεθούν

μιλούν

γράφουν

υπογράφουν

καταγράφουν

διαγράφουν

περιγράφουν

αντιγράφουν

μεταγράφουν

Θεραπεύουν

τα μέσα του

δίχως κανόνα κανένα

παρ' εκείνον

του χτύπου

της καρδιάς του."



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Η ίδια διαδρομή

"Η ίδια  διαδρομή

ίδια ποτέ.

Αυτό  μου μάθανε

οι ίδιες διαδρομές 

Αυτές

που κάνω χρόνια.

Κάθε φορά

κάτι μικρό αλλάζει 

Έχουμε μάτια           
                       
άραγε

να δούμε;

Ακόμα κι όταν    

ούτε ένα πετραδάκι 

δεν αλλάζει

εμείς

ίδιοι 

δεν είμαστε

ποτέ .

Μ' αρέσουνε

οι ίδιες διαδρομές 

που ποτέ 

ίδιες  δεν είναι  .

Με μεγαλώνουν "



 Δέσποινα  Αυγουστινάκη

Εδώ φυσάει

"Εδώ φυσά ένας αέρας δαίμονας  

Παίρνει ως την ψυχή μας

Τη στροβιλίζει τρεις  φορές

Τρεις την ακούει

Ακούει την εκστατικά

Δίχως  ανάσα    

Τη  στροβιλίζει άλλες τρεις

Τρεις τη χαϊδεύει     

Αγγίζει την ανάλαφρα

Δίχως αψάδα    

Κι ύστερα πάλι άλλες τρεις

τις  τελευταίες

Μυρίζει την ηδονικά

Δίχως βιασύνη

Την επιστρέφει μέσα μας   

Ήρεμη πια

Γαληνεμενη    

Μετά τον τόσο της χορό       

Να πάρει ανάσα

Εδώ φυσά ένας  αέρας  δαίμονας

Μα γαληνεύει "


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Στεγνώσανε, που λες. . .

"Στεγνώσανε,

που λες,

ως και τα δάκρυα.      

Κι έτσι στεγνοί να πορευτούμε

δεν μπορούμε

Τόσο στεγνοί που είμαστε

θα σπάμε βήμα βήμα

σαν μια στεγνή κούκλα χωμάτινη    

που πολυκαίρισε στον ήλιο 

περίοδο  ξηρασίας.

Μήπως να βρέξει

και ας λιώσουμε ;

Λάσπη και πάλι

Από την αρχή

να ζυμωθούμε"                          
 

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Μια σκιά φεγγαριού

"Μια σκιά φεγγαριού πάνω

σε δέντρο που διψά

αιώνες τώρα.

Οι ρίζες του κρυφές

μήτε το χώμα τις γνωρίζει. 

Μια σκιά  φεγγαριού στα μέσα.

Εγκλωβισμένη .    
        
Σε φυλακή ανήλια.

Μια φλούδα γης στα έξω

να το καλύπτει ολόκληρο.

Σαν από λάσπη  δέντρο.      

Κι ο ήλιος που δειλά ανατέλλει

θα το στεγνώσει, 

το φοβάμαι.            

Τούτο εδώ χρειάζεται      

ήλιο και βροχή    

αντάμα.                

Μα είμαι σίγουρη,

το νιώθεις,       

λάσπη δίχως νερό             
  
δε γίνεται.                      

Όσο για τη σκιά του φεγγαριού     

το ξέρεις πια.           
     
Δεν θα υπήρχε

δίχως Ήλιο"

©Δέσποινα Αυγουστινάκη