Ήρθανε άνθρωποι
ντυμένοι με φράκα
και ημίψηλα.
Καθάρισαν για λίγο
τη φωνή
μπρος το μικρόφωνο
κι άρχισαν
να μιλούν
με λέξεις βαρύγδουπες
για τον άνθρωπο
για τη ζωή
την ευτυχία
την αγάπη.
Κι όλοι άκουγαν
μα δεν άκουγαν
Γιατί οι λέξεις
δεν ταίριαζαν
μήτε
με τη ζωή
μήτε τον άνθρωπο
μήτε την ευτυχία
μα μήτε την αγάπη
μήτε με τίποτα
από όλα που τους έλεγε
για χρόνια
στα κρυφά κρυφά
η γλώσσα της καρδιάς τους.
Μα τι παράξενο
Κανένας τους δεν έφυγε
Μα σαν υπνωτισμένοι
έμειναν να ακούν
δίχως να ακούνε.
Έτσι ακριβώς όπως
και ζουν
δίχως να ζούνε.
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
People came
dressed in tailcoats
and topper hats.
They cleaned their voice
for a while
in front of the microphone
and they started
to speak
with pretentious words
about human
about life
about happiness
about love.
And everyone was listening
without listening at all
Because the words
couldn’t fit
nor
with life
nor with human
nor with happiness
not even with love
nor with anything
from all they were told
for years
in secret
by the language of their heart.
But how strange!
None of them left
They still remained
as if hypnotized
to listen
without listening.
Just like
and they live
without living.
© Despina Avgoustinaki
