Λεπτές ισορροπίες

Λεπτές ισορροπίες σε σχοινί

πάνω απ' την πόλη

με χέρια απλωμένα 

Ακροβάτες του κενού

σε παράσταση αιώνια

Τυχαίες διασταυρώσεις σχοινιών

Λεπτές ισορροπίες αισθήσεων

πάνω απ’ την πόλη

με καρδιά ορθάνοιχτη

Ακροβάτες των αισθήσεων

σε προσμονή συν-αίσθησης

Τυχαίες διασταυρώσεις διαδρομών

Λεπτές ισορροπίες θανάτου

πάνω απ’ την πόλη

με μάτια κλειστά 

σε αναμονή τέλους

Τυχαίες διασταυρώσεις ματιών

Λεπτές ισορροπίες ζωής

πάνω απ’ την πόλη

με νου ορθάνοιχτο

σε προσμονή συν-νόησης

Τυχαίες διασταυρώσεις 

νου καρδιάς αισθήσεων

πάνω απ' την πόλη

σε προσμονή συμβίωσης


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Πώς να του πεις;

Είναι αλήθεια

κι εκείνες οι στιγμές 

που θα ’θελες 

ποτέ σου 

να μη ζούσες.

Πώς άραγε να πεις σ’ ένα παιδί :

-   Έφυγε ταξίδι μακρινό.

   Σε βλέπει από ψηλά, 

   να ξέρεις.

Πώς να του πεις 

πως αγκαλιά πια 

δεν θα έχει να κρυφτεί 

σαν θα πονάει.

Πώς να του πεις 

πως δεν θα έχει πια 

κείνη να του θυμίζει 

τη ζακέτα να φορά 

να μην κρυώνει.

Πώς να του πεις

πως δεν θα έχει πια 

κείνη που γέμιζε 

με « Πρόσεχε» 

την κάθε του ημέρα;

Πώς να του πεις 

σαν σε ρωτά αν θα ξανάρθει

πως δεν θα ’ρθει ποτέ ξανά

Πως μέσα του θα ζει 

πώς να του πεις; 

Πώς; 

Πες αλήθεια!

Πώς να του τα πεις;

Καλύτερα νομίζω 

να σιωπήσεις…

Μια αγκαλιά 

να ανοίξεις μοναχά…

Ν’ απλώσεις χέρι 

και καρδιά

για ν’ ακουμπήσει…

18-9- 2017

Η μέρα που ράγισε η καρδιά μας

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Σ' αυτόν τον κόσμο

Σ’ αυτόν τον κόσμο 

της ανάγκης,

του φόβου,

των ορίων

Σ’ αυτόν τον κόσμο

των κανόνων

του θυμού

των πρέπει

Σ’ αυτόν τον κόσμο

της αλήθειας 

εαυτού

Σ’ αυτόν τον κόσμο 

όσοι αντιστέκονται

Θεριά

Έξω του κόσμου 

πλάσματα

Ψεύτικα μοιάζουν

Δράκοι παραμυθιών

μ’ ανάσα φλέγουσα

που ως 

εκ θαύματος

γεμίζει όλα

ένα γύρω

πεταλούδες


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Εδώ εδρόσισε

Εδώ σαν να εδρόσισε.

Φυσάει αεράκι ανάλαφρο.

Δε σε βαραίνει.

Κλείνεις τα βλέφαρα.

Ακούς στη μύτη τη δροσιά.

Γλιστράει μέσα σου.

Σε πλημμυρίζει.

Σταγόνα δρόσου 

ο κόσμος σου 

σ' ακρόφυλλο.

Σε ξεδιψάει.

Εδώ σαν να εδρόσισε.

Μικρός γλυκός Σεπτέμβρης

στην καρδιά σου

σ' ανασταίνει.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Και όμως...

Και όμως 

κάποτε θα δεις

Θα σταματούν 

τ’ αηδόνια 

να σ' ακούσουν

Θα σταματά 

η ροή του ποταμού

Θα σταματούν 

μαζί βροχή κι αέρας

Και όμως 

κάποτε θα δεις

Θα σταματούν 
τ' αγρίμια 

να σε νιώσουν

Θα σταματά 

η πνοή του ανέμου στα βουνά

Θα σταματούν 

τα αστέρια να θαυμάσουν

Κείνη τη γλώσσα 

δίχως λέξεις που ομιλείς

Κείνη

που κι αν μιλάς,

δεν την πιστεύεις.

Αλήθεια 

κάποτε έτσι απλά

η γλώσσα η πρώτη 

των κυττάρων

της καρδιάς

θα ξανανθίσει.





©Δέσποινα Αυγουστινάκη