Ευχή

 

 

Ευχή

Χίλιες ευχές

και τρεις κι επτά χιλιάδες.

Τι είναι όμως η ευχή

παρά η παραδοχή

μιας έλλειψης;

Και ό,τι λείπει

έρχεται άραγε μονάχο;

Με μια ευχή;

Άρχισε να βιώνεις

τούτο που εύχεσαι

σαν να το έχεις ήδη.

Μήτε να πεις το «σαν»

Το έχεις ήδη.

Είσαι εκεί.

Κι εκεί δεν εύχεσαι

πράττεις

βιώνεις

ήδη

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

English Version

 

Wish

A thousand wishes

But what's a wish

but admitting

an ellipse?

And what's missing

does it come alone?

With just a wish?

Start living

what you wish for

as if you already have it.

don’t say “as”

You already have it.

You are there.

And there you don’t wish

you do

you live

you thrive.

 

© Despina Avgoustinaki

Ίσαμε να ξυπνήσουν

 

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου μακριά στη μαγική του παραμυθιού την αλήθεια, ζούσε μια έξυπνη, μικρή πριγκίπισσα που με το που άνοιξε τα μάτια της στον κόσμο κατάλαβε πως ζούσε μέσα σ’ όνειρο.

Όχι όμως από τα όνειρα αυτά που λεν πως όνειρο είν’ υπέρτατης ευτυχίας που αξιώθηκες να ζεις μιας κι είσαι πριγκίπισσα παραμυθιού. Το κάθε άλλο… Ζούσε σε όνειρο από τα άλλα, εκείνα τα αληθινά που ενίοτε σου γίνονται εφιάλτες.

Με το που άνοιξε τα μάτια της λοιπόν και μπήκε στ’ όνειρο ετούτης της ζωής ήρθαν μαζί της και τα πρώτα σύννεφα. Στην αρχή ήταν λίγα και λευκά σχεδόν πουπουλένια. Ίσα που ένιωσε τη μικρή τους ψιχάλα που πήγε και στρογγυλοκάθισε στην άκρη απ’ τα βλέφαρα σαν μιας δροσούλας στάλα.

Κι ήταν αμέτρητες εκείνες οι φορές που γέμιζαν οι λίμνες των μικρών ματιών της μικρής μας πριγκίπισσας. Βλέπετε η πριγκίπισσα που ζούσε μέσα στ’ όνειρο από τη στιγμή που άνοιξε τα μάτια της στον κόσμο ήταν πριγκίπισσα μιας στιγμής μονάχα. Της στιγμής λίγο πριν το άνοιγμα των ματιών της.

Γιατί αμέσως μετά την είπαν βάρος και ντροπή και «Ποιος θα διαιωνίσει το είδος;». Όχι, όχι!! Δεν μιλάμε για χρόνους μακρινούς. Στο εδώ και τώρα γίναν όλα. Όλα στο εδώ και τώρα άλλωστε δεν συμβαίνουν;

Ό,τι κι αν έκανε από τότε η μικρή μας μόνο κατ’ όνομα πριγκίπισσα δεν ήταν αρκετό να καθαρίσει το στίγμα. Ήταν ψεγάδι η ίδια της η ύπαρξη κι αυτή δίχως να καταλάβει έσκυψε το κεφάλι για χρόνους πολλούς. Ντύθηκε από πάνω ως κάτω αφήνοντας μοναχά τα μάτια έξω για να βλέπει και κρύφτηκε εκεί πίσω μήπως και γλιτώσει. Αμ, δε! Πώς να σε γλιτώσει τόσο εύκολα ένα ύφασμα, μου λέτε;

Είδε κι απόειδε πως τίποτε δεν θ’ άλλαζε και σκέφτηκε ίσως να φταίει που είχε κάτω το κεφάλι. Ίσως πάλι να έφταιγε και το ύφασμα που ήταν ντυμένη ολόκληρη εκτός από τα μάτια. Και είπε: «Τέλος!» Πέταξε τα υφάσματα, σήκωσε το κεφάλι κι έβγαλε φωνή. Φωνή μεγάλη. Από τότε, θαρρώ, δεν έχει σταματήσει να φωνάζει.

Μικρή η πριγκίπισσα, μεγάλη η φωνή της. Είναι που ήταν χρόνους και χρόνους μέσα της κλεισμένη. Κι έγινε η φωνή κραυγή κι ακούστηκε σε ολόκληρη την πλάση. Μα έχουν ένα παράξενο αντίκτυπο οι κραυγές. Φοβίζουν πάντα. Ο κόσμος εφοβήθηκε κι έσκυψε αυτός κεφάλι.

Σαν να μη γίνεται θαρρείς να περπατούνε όλοι με το κεφάλι τους ψηλά και θέλουν πάντα κάποιον να περπατάει πλάι τους σκυφτός. Τι κρίμα!

Τώρα θα με ρωτήσετε τι κάνει η πριγκίπισσα κι αν περπατά με το κεφάλι της ψηλά ή είναι σκυφτή και πάλι. Δεν ξέρω αυτό να σας το πω. Ένα μονάχα ξέρω.

Πως έκαναν παιχνίδι όλοι τους, σε τούτο το όνειρο που ζουν, μια να έχει το κεφάλι ο ένας ψηλά και μια ο άλλος.

Κι έτσι θα ζουν φαντάζομαι μέχρι που να ξυπνήσουν!

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

Ο μόνος έλεγχος

 

 

Άγχος;

Διαταραχή;

Για όσα γίνανε στο χτες

κι έλεγχο επάνω τους δεν έχουμε καθόλου.

Για όσα σκεφτόμαστε,

όσα φοβόμαστε,

όσα υποθέτουμε

πως θα γενούν στο μέλλον

κι έλεγχο πάλι διόλου.

Ο μόνος έλεγχος

στο χτες

η αλλαγή  νοήματος

όσων εγίνηκαν εκεί.

Ας αλλάξουμε το νόημα

της ιστορίας μας, λοιπόν

κι ας σπάσουμ’ όλα τα δεσμά

που μας κρατάνε πίσω.

Ο μόνος έλεγχος

στο αύριο

το επόμενο βήμα.

Ας σπάσουμε το στόχο μας

σε βήματα, λοιπόν,

κι ας φτάσουμε εκεί

βήμα το βήμα

δίχως διαταραχή

δίχως άγχος κανένα.

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

 

Feeling so stressed?

Or in disorder?

 

For things that happened

in days that passed

zero control.

For what we think,

we assume

we fear

that will happen

in days that 'll come

zero control.

The only control

in days that pass

the change of meaning

of what happened.

Let's change that

and break free

from all the bonds

that hold us back.

The only control

in days that'll come

the step that follows.

Let's break our goal

in baby steps,

and

step by step

reach our goal

without  the stress

and the disorder

 

 

© Despina Avgoustinaki