Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Είναι ώρα μας πια...



Εδώ 
τελευταίες ώρες 
ενός έτους 
απορίας 
θυμού, θλίψης 
φόβου 
κι απώλειας
Εδώ 
τελευταίες ώρες 
ενός έτους
σε στάση 
Είναι η ώρα μας πια 
να κινήσουμε
Είναι η ώρα μας πια 
σε αγάπης νερά 
να σαλπάρουμε
σε γαλήνης 
ν’ αναγεννηθούμε. 
 
© Δέσποινα Αυγουστινάκη 

Μα η αλήθεια μια



Ροή 
Αν τύχει και πιστέψεις 
πως τον άγγιξες
γλιστρά σου 
ανάμεσα απ’ τα δάκτυλα 
ωσάν νερό 
Ο χρόνος 
Σου λένε δεν τον κράτησες 
Μα η αλήθεια 
μια. 
Σου δρόσισε το σώμα 

 
© Δέσποινα Αυγουστινάκη 

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Εχάθηκαν;






Μια φορά και έναν καιρό , σ’ έναν τόπο κοντινό ίσως και σε τούτον ’δω τον τόπο, παραμονές Χριστουγέννων ανάμεσα στο Μικρό Τυμπανιστή και την Άγια Νύχτα, ανάμεσα σε χρυσά λαμπιόνια και δέντρα στις πλατείες στολισμένα, ανάμεσα σε αμέτρητους κοκκινοφορεμένους , χοχολάλητους γενειοφόρους και δώρα με χρυσοκόκκινο περιτύλιγμα βγήκαν και κάποιοι άνθρωποι με φανάρια στα χέρια.

Έψαχναν, λέει, τα Χριστούγεννα. Τα είχαν χάσει. Κάπου εκεί ανάμεσα στο χρυσοκόκκινο χαμό και τα τραγούδια. Έβαλαν μέχρι κι αγγελίες με γράμματα μεγάλα , κεφαλαία.

ΕΧΑΘΗΚΑΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Ως και στο Red Alert πρέπει να πήγαν. Έδωσαν την ταυτότητα . Ύψος , κιλά, χαρακτηριστικά προσώπου. Πότε τα είδαν τελευταία φορά και τι φορούσαν.

Εκεί ακριβώς το πρόβλημα. Μεγάλο. Στον καθένα τους χάθηκαν άλλη στιγμή και μ’ άλλα ρούχα. Αλλιώς το πρόσωπο, άλλο το ύψος κι άλλα τα κιλά. Το μόνο κοινό η ζέστα της καρδιάς. Μα ετούτο πώς το βάζεις στο χαρτί και πώς σε λέξεις;

Η αλήθεια ήταν πως έψαχναν παντού. Σπιθαμή δεν άφησαν . Μα όπου κι αν ρωτούσαν τα Χριστούγεννα που οι άλλοι είχαν δει δεν τους αρκούσαν. Δεν ήταν τα δικά τους. Τέλος. Τα δικά τους είχαν χαθεί καιρό.

Εκάθησαν λοιπόν να ξαποστάσουν. Όχι όλοι μαζί. Δεν είχαν βγει μαζί στο δρόμο. Μόνος του έψαχνε ο καθένας. Μα όλοι ήταν σίγουροι πως τα Χριστούγεννα είχαν χαθεί. Κι έτσι ανήμποροι και μόνοι πήραν το δρόμο για το σπίτι κι ούτε που κοίταξαν εκείνο το μικρό το σγουρομάλλικο με τα σκισμένα ρούχα που είχε κολλήσει τη μυτούλα του στο τζάμι κοντινού ζαχαροπλαστείου. Κι ούτε , αλήθεια,  είδαν το άλλο μικρό που άφησε το χέρι των γονιών του , πήρε την τσάντα με τα ψώνια, έβγαλε το κόκκινο παλτό που του αγόρασε η νονά και άπλωσε τα χέρια να το ντύσει.

Δεν είδαν τίποτα. Είχε η ματιά τους άραγε παγώσει; Μήπως γι’ αυτό δεν έβλεπαν πως τα Χριστούγεννα δεν χάνονται ποτέ; Μήπως γι αυτό τα έψαχναν μονάχα τέτοιες μέρες; Μήπως απλώς δεν ήξεραν αυτό που ξέρουν τα παιδιά;

Αλήθεια τα Χριστούγεννα ζουν πάντα μέσα μας .

Όλο το χρόνο.

Μόνο που θέλουν ζεστασιά.

Κι ενίοτε η καρδιά παγώνει…


 ©Δέσποινα Αυγουστινάκη


Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018

Ο κύκλος




Γεννήθηκε σε χρόνο αγώνων

Αγωνίστηκε σε τόπο ηρώων

Ηρωικά αναστέναξε σε χρόνο κρίσεων

Κρίθηκε σε σταυροδρόμι αποφάσεων

Αποφάσισε σε χρόνο ανατροπών

Ανέτρεψε τα σημεία των καιρών

Καίρια στάθηκε στη ζωή

Έζησε το όνειρο νέας γέννας
Γεννήθηκε Άνθρωπος

Κι ο κύκλος συνεχίζεται….



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Η μόνη ήττα



Η μόνη ήττα
η προσκόλληση
στη νίκη
Ηττημένοι
κείνοι που στάθηκαν
μονάχα στα επινίκια.

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

Εσύ που κίνησες


Εσύ
που λες λόγια μεγάλα
εσύ
που οι πράξεις σου
ποτέ τους δεν τα φτάνουν
Εσύ
που κίνησες να πείσεις
για το τι «είσαι»
Εσύ
που ενημερώνεις για
το τι δεν «είναι» οι άλλοι.
Είσ’ άραγε τόσο μικρός
και δεν τους βλέπεις
ή είναι το τεράστιο  «Εγώ»
που σε τυφλώνει;

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Η εποχή του φόβου



Ζούμε
μία ακόμα
εποχή του φόβου.
Φόβος για
τη λέξη
την πράξη
τη σκέψη
τη στάση
τη θέση
τη γνώμη
τ’ όνειρο
το φόβο , φόβος
Φόβος για τη ζωή
Ζούμε
μία ακόμα
εποχή του φόβου.
Ζούμε;

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

We live

one more

era of fear.

Fear of

the word

the act

the thought

the attitude

the position

the opinion

the dream

fear of fear

Fear of life

We live

one more

era of fear.

Do we live?

 

© Despina Avgoustinaki