Γυμνό Σώμα- Γιαννης Ρίτσος

Γυμνό Σώμα

Ι.
Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αφτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή-
πέρα απ' τη γέννηση,
πέρα απ' το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.
                                        Αθήνα 24.9.80

Από "Τα Ερωτικά" εκδόσεις "ΚΕΔΡΟΣ" (αποσπάσματα) 1981

Μια....πόρτα....μια ιστορία......

Πόρτα κλειστή.....Είσοδος χορταριασμένη....Γιατί να με καλεί μέσα; Γιατί να θέλω να διαβάσω την ιστορία της;Πόσο μπορει μια πόρτα να κρύβει μια μικρή ιστορία....και γιατί εγώ να προσπαθώ να τη φανταστώ;Πόσο μπορούν να μιλήσουν τα αντικείμενα για την ιστορία των χρηστών τους;
Μια πασχαλιά καλύπτει τη μισή είσοδο....Άραγε προυπήρχε της εγκατάλειψης ; Άραγε είχε γνωρίσει του κατοίκους του σπιτιού; Η μυρωδιά της είχε ποτέ χωθεί στα ρουθούνια τους;

Πόσες φορές  είχαν κτυπήσει χερια ανθρώπινα αυτή την πόρτα; Γιατί σταμάτησαν να την κτυπάνε;
Πόσες χαρές και πόσες λύπες γνώρισε; Πόσα ψωμιά να ψηθηκαν στον ξυλόφουρνο δίπλα της; Πόσες φορές άκουσε  παιδικές φωνές ...κλάματα...καυγάδες....Πόσες νύφες πέρασαν απ'το πλατύσκαλό της.....Μια ζωη....δύο ζωές....ή ίσως και παραπάνω;

Μια....πόρτα....μια ιστορία......
Γιατί με γοητεύει τόσο;

Μ' αρέσει......

Βόλτα στην παραλιακή. Στο αυτοκίνητο. Μουσική από τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό . Τραγούδια που μ’ αρέσουν. Σκέφτομαι πάλι. Ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Μάλλον καλύτερα ό,τι δεν μπορεί να φανταστεί. Είναι ο νόμος της ανθρώπινης φύσης που σε παρασέρνει σε μια αέναη πάλη για επιβίωση στη διαδρομή της οποίας πολλοί χάνουμε τη φαντασία μας, την ιδιαίτερη ματιά με την οποία βλέπαμε τον κόσμο μικροί.

Είναι τόσο όμορφη η ζωή μας, σκέφτομαι. Τόσο όμορφη κι εμείς αντί να την κοιτάμε κατάματα πνιγόμαστε σε προβλήματα συχνά άνευ ουσίας.....

Αγαπώ τη ζωή.

Μ’ αρέσει να περπατώ ξυπόλυτη. Να νιώθω τη γη κάτω από τις γυμνές πατούσες.....

Μ’ αρέσει να νιώθω μια πασχαλίτσα να σκαρφαλώνει στο χέρι μου και μετά να ανοίγει τα φτερά της για μακριά.

Μ’ αρέσει να ξαπλώνω ανάσκελα στο χώμα μια ξάστερη βραδιά και να χάνομαι στ’ αστέρια.

Μ’ αρέσει να φωνάζω δυνατά με όλη τη δύναμη της ψυχής ό,τι  νιώθω.

Μ’ αρέσει να κοντοστέκομαι μπροστά σ’ ένα αγιόκλημα που σκαρφαλώνει αγκαλιάζοντας μια στριφογυριστή σκάλα.

Μ’ αρέσει να ακούω το τριζόνι μια καλοκαιριάτικη νυχτιά καθισμένη σταυροπόδι κατάχαμα στο μπαλκόνι στο χωριό.

Μ’ αρέσει να ρουφάω τις μυρωδιές ακόμα και των πιο απίθανων πραγμάτων. Τη μυρωδιά παλιού βιβλίου, τη μυρωδιά ενός μωρού,( τι γλυκιά ευωδία!!),τη μυρωδιά του φρεσκονοτισμένου χώματος.

Μ’ αρέσει να γελάω δυνατά, χωρίς απόλυτα συγκεκριμένο λόγο. ( ίσως απλά γιατί σκέφτηκα μια λέξη....)

Μ’ αρέσει να παρασύρω τους άλλους στο γέλιο αυτό.

Μ’ αρέσει να γίνομαι παιδί, όποτε το νιώσω.

Μ’ αρέσει να είμαι πειρακτήρι.

Μ’ αρέσει να χαμογελώ σε ένα λουλούδι.

Μ’ αρέσει να αγαπώ μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς και της ψυχής μου.

Μ’ αρέσει να λέω σ’ αγαπώ.....

Μ’ αρέσει να μου λένε σ’ αγαπώ και να νιώθω πως βγαίνει απ’ την καρδιά τους.

Μ’ αρέσει να ξεπερνώ τα όρια μου.

Μ’ αρέσει να παλεύω για τα θέλω μου.

Μ’ αρέσει να αλλάζω.

Μ’ αρέσει να είμαι εγώ.

Μ’ αρέσει να ζω........!!!

Μακαριότητα...ή κατάρα;

Δεν ξέρω ποια ανάγκη μ 'έσπρωξε σήμερα να αρχίσω ξανά να διαβάζω περί ανθρώπινων αναγκών..

Για να είμαι ειλικρινής και να ξέρω δεν είναι ανάγκη να το αναλύσω σήμερα. Το ζητούμενο είναι πως ένιωσα την ανάγκη να ψάξω , να διαβάσω ξανά βιβλία διαβασμένα....

Στην πορεία αυτή θυμήθηκα την πυραμίδα αναγκών του Maslow.

Ο Abraham H.Maslow θεώρησε πως η γνώμη  της ψυχολογίας και των συμπεριφοριστών για τον άνθρωπο ήταν αρκετά απαισιόδοξη αρνητική και φυσικά πολύ περιορισμένη. Θεώρησε λοιπόν πως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός ή ουδέτερος αλλά σε καμία περίπτωση κακός. ( Η άποψη αυτή για τους ανθρώπους με οδήγησε συνειρμικά στο ποίημα " Bluebird" του Charles Buckowski)

Η βασική συνεισφορά του Maslow ήταν η ιεράρχηση των ανθρωπίνων αναγκών με τη μορφή μιας πυραμίδας που εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο του Motivation and Personality (1954), στο 4ο κεφάλαιο με τίτλο: Θεωρία των ανθρώπινων κινήτρων.

Στη βάση της πυραμίδας του τοποθετεί τις φυσιολογικές ή βιολογικές ανάγκες, όπως είναι η ανάγκη μας για φαγητό, νερό, αέρα και ύπνο. Στην επόμενη θεωρεί βρίσκεται η ανάγκη μας για ασφάλεια, να έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας, ρούχα, θέρμανση, κλπ. Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει την ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου, να μας αγαπούν (ερωτική σχέση) και η τέταρτη έχει να κάνει με την υπόληψη, έχουμε ανάγκη από κύρος το οποίο θα μας δώσει τον πολυπόθητο σεβασμό των άλλων. Πέρα από αυτές τις κατηγορίες, ο Μάσλοου πρότεινε (ή πιο σωστά, υπαινίχθηκε) και μια πέμπτη, αυτή της αυτο-πραγμάτωσης, την ανάγκη μας να ξέρουμε και να κατανοούμε, να δημιουργούμε, να λύνουμε προβλήματα για τη χαρά του να λύνουμε προβλήματα.

Πώς επιτυγχάνεται τελικά η ικανοποίηση αυτής της ανώτερης βαθμίδας αναγκών, η αυτοπραγμάτωση; Πόσο δύσκολο είναι να φτάσουμε σε αυτήν αν δεν έχουμε καλύψει τις ανάγκες των προηγούμενων βαθμίδων; Πόσοι τυχεροί είναι αυτοί που κατορθώνουν τελικά να φτάνουν στο ζενίθ της κάλυψης των αναγκών; Κι αν καλυφθούν όλες οι ανάγκες μας πόσο βαρετός θα είναι ο κόσμος μας ;

Αν δεν "διψάς" αν δεν "πεινάς" κι αν είσαι απόλυτα "χορτασμένος" τι νόημα θα είχε η ζωή. Ο "χορτασμένος" δε ζητά ,δε θέλει δεν έχει ανάγκη κανέναν και τίποτα. Είναι μακαριότητα αυτό ή κατάρα;.....

Αλλάζω.......

Αλλάζω....Αλλαγή........Λέξη.....απλή; Όχι...Σύνθετη; Ναι...
Αλλάττω- αλλάσσω.....( βλέπε : άλλος) Γίνομαι κάποιος άλλος.....
Αλλάζω , μεταμορφώνομαι απο εσωτερική παρόρμηση ή απο ξένους παράγοντες; Τι είναι αυτό που καθορίζει την ανάγκη για αλλάγή; Αλλάζω για τους άλλους ή για μένα τον ίδιο; Τι ρόλο παίζει το "περιβάλλον" ; Πόσο το αφήνουμε να μας επηρεάσει; Πότε; Γιατί συχνά μας φοβίζει αυτή η αλλαγή; Γιατί συχνά κάνουμε πίσω; Είναι η μη αλλαγή ένα είδος στασιμότητας;
Πολύ συχνά αλλάζουμε για να γίνουμε αρεστοί στους άλλους. Αλλά η αλλαγή αυτή ειναι καθαρά επιφανειακή...πλαστή..Σταματά μολις πάψει να υφίσταται αυτός ο άλλος....
Αν η αλλαγή δε προέρχεται από εσωτερική παρόρμηση και δε γίνεται απόλυτα συνειδητά γνωρίζοντας όλες τις συνέπειες που θα επιφέρει...πόσο μπορει να ονομάζεται έτσι;
Αλλάζω κι αλλάζω μόνο για μένα. Δεν αλλάζω για σένα...Δεν επιζητώνα γίνω αρεστός....Ξέρω τι είμαι κι αυτο μου αρέσει...Κι αν πάψει να μου αρέσει σίγουρα θα κάνω κατι γι αυτο....αλλά αποκλειστικά και μόνο για μένα....Αν τώρα στην πορεια αυτής της αλλαγής βρεθούν πλάι μας ατόμα που ισως επηρεαστούν....και θελήσουν να αλλάξουν...αυτο πρεπει να το κάνουν απο επιλογή κι όχι από την αναγκη τους να γίνουν αρεστοι...Ειναι ξεκαθαρά θέμα δικων μας επιλογών αυτες οι αλλαγές....( ισως να χρειαζοταν το πρεπει ....εδω...αλλα δεν μ αρεσει σαν ρήμα....το σιχαινομαι)
Συχνα στην διαδρομή μας στη ζωη συναντάμε άτομα που ξέρουμε ότι θα σταθούν καθοριστικά για την εξέλιξή μας.....Πόσο μπορούν αυτα τα άτομα να μας επηρεάσουν; Πόσο μπορουν να μας αλλάξουν;
( Μπορουν;) Όσο τα αφήσουμε.....Εξαρταται απο εμάς τους ίδιους....Είμαστε όντα με ελεύθερη βούληση....( ειμαστε;)
Ελευθερη βούληση....Αλλάζω γιατι το θέλω εγώ ο ίδιος έχοντας απόλυτη συνειδηση του τι θα επιφέρει η αλλαγή....
Όχι δεν πρεπει να φοβομαστε την συνειδητη αυτή αλλαγή μας.....Ειναι η απόδειξή μας πως είμαστε ζωντανοι...!!!!Καποιος ανώνυμος διαβασα καπου ..καποτε...( δεν θυμαμαι ) ειπε...:
"Ένα ζωντανό ον διαφέρει από ένα νεκρό από την πληθώρα των αλλαγών που, κάθε στιγμή, συντελούνται σ’ αυτό."

 Ο John Steinbeck ...εγραψε κάποτε...
"Οι άνθρωποι πραγματικά αλλάζουν, και η αλλαγή έρχεται σαν ένα ελαφρύ αεράκι που ανακατεύει τις κουρτίνες την αυγή, και έρχεται σαν το ανεπαίσθητο άρωμα ενός αγριολούλουδου κρυμμένου στη χλόη."

 Δε φοβαμαι την αλλαγή.....Αλλάζω σημαινει είμαι ζωντανός....αλλάζω σημαινει καινουριες μυρουδιες κι αρώματα....πολύχρωμες εικόνες ....μουσικές που σε ταξιδεύουν....λεξεις που ξαφνικά αποκτούν νέο νόημα.....βιβλία που ξαναδιαβάζεις με απολυτη ευχαρίστηση.....βρίσκοντας μέσα τους νέα μυστήρια....
Αλλάζω σημαινει....ειμαι εγω....

Σκόρπιες σκέψεις......

Πότε ακριβώς στην πορεία της ζωής μας χάσαμε την ικανότητα να επικοινωνουμε πραγματικά και σε βάθος; Πότε ακριβώς σταματήσαμε να ακούμε τον άλλον και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τι μας μεταφέρει με λέξεις;
Ειναι οι λέξεις ικανές απο μόνες τους να κατανοήσεις απόλυτα και να βρεθείς στη θέση του άλλου που σου μιλάει ακόμα κι αν ακούς πραγματικά; Ποσο μεγάλο ρόλο παιζει στην επικοινωνία η γλώσσα του σώματος....ο τόνος της φωνής....το σμυξιμο των φρυδιών ....η στάση που καθόμαστε.....η βλεμματική επαφή...το ανεπαισθητο ιδρωμα των χεριών....;
Ενσυναισθηση......Λέξη κι αυτη της εποχής μας....Επικοινωνια και ενσυναισθηση....Συναισθηματική νοημοσύνη.....Λέξεις που προσπαθούν να αγγιξουν, έστω και με τη στενή ...ξερή εννοια της επιστημονικότητας...., το μεγαλείο της επικοινωνίας ...τη μαγεία του εγω και του εσυ.....το θαύμα του εγω που γίνεται εσυ χωρίς να χάνει την ατόμικότητα του....
Δυσκολο; Ισως....Ακατόρθωτο όχι....
 Βιολογική  ικανότητα η ενσυναισθηση.Ετσι τη συνάντησα σε πολλά άρθρα.Βιολογική ικανότητα...Τι ειναι αυτό τελικα που την κάνει να μην αναπτύσεται στο βαθμο που θα θέλαμε και που θα διευκόλυνε την επικοινωνία;

"Μια νέα αμερικανο-καναδική επιστημονική έρευνα διαπίστωσε ότι οι φτωχότεροι και λιγότεροι μορφωμένοι είναι πιο ικανοί στο να συναισθάνονται τους άλλους και να «διαβάζουν» τα συναισθήματα τους σε σχέση με τους πλούσιους. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον ψυχολόγο Μάικλ Κράους του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σαν Φρανσίσκο, αποδίδουν την ανώτερη ενσυναίσθηση των ατόμων των κατώτερων εισοδηματικών τάξεων στο ότι εξ ανάγκης συχνά υποχρεώνονται να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους (συγγενείς, φίλους, δημόσιες υπηρεσίες κ.α.) για διάφορους λόγους, πράγμα που έχει σταδιακά «ακονίσει» την ικανότητά τους να «διαβάζουν» καλύτερα τον συναισθηματικό κόσμο των γύρω τους."

" Ακονίσει" την ικανοτητα......λέει το άρθρο....Ειναι δηλαδή η ενσυναισθηση κατι που μπορει να γίνει αντικείμενο μάθησης; Τότε γιατί παμε απο το κακο στο χειρότερο στον τομέα αυτό; Γιατι η επικοινωνια με το συνανθρωπο γινεται όλο και πιο δύσκολη; Φταιει το εγω....που δεν μπορει να ακουσει; Φταιει η συγχρονη κοινωνια της εικόνας και της έτοιμης λύσης σε όλα; Φταιει το ότι πιστευουμε πως ο άλλος δεν εχει τίποτα να μας πει....να μας προσφερει; Ποιος ο λόγος εξάλλου να τον ακούσουμε αν θεωρήσουμε πως δεν εχει τίποτα να μας προσφερει; Έτσι μεγαλώσαμε....πιστεύοντας πως δίνουμε μόνο όταν παίρνουμε...Κι όταν συναντησουμε αυτον τον ανθρωπο που δίνει χωρις να περιμένει τίποτα.....ειμαστε έτοιμη ή ηλίθιο να τον πούμε ή αγαθό....

Εύκολη λύση και πάλι....Ηλιθιος ή αγαθός αυτός που δε μας μοιάζει.....Τον προσπερνάμε ευκολα τον τύπο αυτό....Συχνα μας κουράζει η μεγάλη του " αφέλεια"....να δίνει χωρις να περιμένει τιποτα....Ειναι άραγε αφέλεια....ή απλα μια μεγάλη συναίσθηση του ποιος είναι;
Αυτο μου θύμισε καποιες γραμμές ...απο το βιβλίο  του Χαλιλ Γκιμπράν «Ο κήπος του Προφήτη».
Σας παραθέτω εδω ...λιγες απ αυτές....

«Τότε ένας πλούσιος είπε, Μίλησε μας για το Δόσιμο.
Κι αυτός απάντησε:
Όταν δίνετε από τα αποχτήματά σας, τότε δίνετε αληθινά.
Γιατί τί είναι τα αποχτήματά σας, παρά πράγματα που φυλάτε και φρουρείτε από φόβο μήπως τα χρειαστείτε αύριο;
Και το αύριο, τί θα φέρει το αύριο στο φρόνιμο σκυλί που θάβει κόκαλα στην αχανή έρημο, καθώς ακολουθεί τους προσκυνητές προς την άγια πόλη;
Και τί είναι ο φόβος της ανάγκης από την ίδια την ανάγκη;
Δεν είναι ο φόβος της δίψας, όταν το πηγάδι σας είναι γεμάτο, μια δίψα άσβηστη;
Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν λίγα από τα πολλά που έχουν – και τα δίνουν για αναγνώριση και η κρυφή τους επιθυμία κάνει τα δώρα τους λειψά.
Και υπάρχουν εκείνοι που έχουν λίγα και τα δίνουν όλα.
Αυτοί είναι εκείνοι που πιστεύουν στη ζωή και τη γενναιοδωρία της ζωής, και το καλάθι τους δεν είναι ποτέ άδειο.
Υπάρχουν και εκείνοι που δίνουν με χαρά και η χαρά αυτή είναι η ανταμοιβή τους.
Και υπάρχουν εκείνοι που δίνουν με πόνο, και ο πόνος αυτός είναι η βάφτιση τους.
Και υπάρχουν εκείνοι που δίνουν και στο δόσιμο δε γνωρίζουν πόνο, ούτε αναζητούν την χαρά, ούτε δίνουν σκεφτόμενοι την αρετή.
Δίνουν όπως στην κοιλάδα η μυρτιά ανασαίνει το άρωμα της στο χώρο...............
Είναι καλό να δίνεται όταν σας ζητούν, αλλά είναι καλύτερο να δίνετε χωρίς να σας ζητήσουν μέσα από κατανόηση.
Και μην αφήνετε αυτούς που έρχονται με άδεια χέρια και θέλουν να σας πουλήσουν λόγια για το μόχθο σας, να παίρνουν μέρος στις συναλλαγές σας."

There's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.
there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I pur whiskey on him and inhale
cigarette smoke
and the whores and the bartenders
and the grocery clerks
never know that
he's
in there.
There's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say,
stay down, do you want to mess
me up?
you want to screw up the
works?
you want to blow my book sales in
Europe?
there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too clever, I only let him out
at night sometimes
when everybody's asleep.
I say, I know that you're there,
so don't be
sad.
then I put him back,
but he's singing a little
in there, I haven't quite let him
die
and we sleep together like
that
with our
secret pact
and it's nice enough to
make a man
weep, but I don't
weep, do
you?

Πόσοι άραγε κρύβουμε μέσα μας ένα ...γαλαζοπούλι;

Μάταια πράγματα
Γιατί, Θεέ μου, να μην μπορούμε
Να βρεθούμε ολόκληροι μες στην αγάπη,
Να πρέπει να γίνουμε όνειρα
Ενανθρωπισμένα μες σ' έναν άλλο ύπνο,
Όνειρα, διάφανα φαντάσματα γυμνά.

Ως να μην είμαστε άνθρωποι,
Έμψυχα όντα, κρύβοντας την ωραιότητα
Από ζηλότυπα βλέμματα αγγελικά.

Ως νάμαστε πράγματα κλειστά κι ωραία, μάταια,
Καρτερικά, υπερήφανα, σαν τα βουνά.

Κοχύλια σκληρά, αλαβάστρινα, όστρακα άθραυστα,
Βράχοι αρράγιστοι, κύκνοι σιωπηλοί.

Κανείς δεν ακούει την ψυχή του άλλου.

Κανείς

Κανείς.
Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965) του Γιώργου Θέμελη




Ακούει κανείς άραγε;
Ποιος είναι αυτός που μπορεί..να ακούει...την ψυχή του άλλου;
Υπάρχει κανείς άραγε...ή θα πεθάνουμε ψάχνοντας μια ουτοπία;

Robert Frost (1874–1963). Mountain Interval. 1920.

Robert Frost (1874–1963).  Mountain Interval.  1920.
The Road Not Taken Two roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim, Because it was grassy and wanted wear; Though as for that the passing there Had worn them really about the same, And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I kept the first for another day! Yet knowing how way leads on to way, I doubted if I should ever come back. I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I I took the one less traveled by, And that has made all the difference

Εδώ και μια εβδομάδα ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρέθηκα τυχαία μπροστά στο συγκεκριμένο ποίημα....συνεπαρμένη απο μια ατέλειωτη δίψα.....για λέξεις...εικόνες ...συναισθήματα...μυρωδιές και γλυκές μελωδίες που οι μάγισσες λέξεις ...συνηθίζουν να μεταφέρουν...Δε θα κανω καμία απόπειρα μετάφρασης ούτε καμία προσπάθεια ανάλυσης..Θεωρώ πως η ανάλυση θα χαλούσε τη μαγεία που μου προκάλεσε.... Και μια και μίλησα για δίψα ......

Δεν είν' η Κίρκη, η μάγισσα, του σεξ η θεά, η Καλυψώ, η Ναυσικά με του μπαμπά τα λεφτά. Δεν είν' η θάλασσα, ο ήλιος, τα χαμένα νησιά. Δεν είναι τίποτα απ' όλα κι είναι όλ' αυτά... Είν' η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα που σε κρατά ζωντανό. Είν' η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα για καθαρό ουρανό. Δεν είν' οι φίλοι, τα ξενύχτια, τσιγάρα, ποτά οι μουσικές, οι μουσικές γύρω απ' την ίδια φωτιά. Παλιά σου όνειρα, ταξίδια με καινούργια πανιά Δεν είναι τίποτα απ' όλα κι είναι όλ' αυτά... Είν' η κρυφή σου... Παλιές σου νίκες και ήττες και λάθη σωστά. Η ξενιτιά, η ξενιτιά του γυρισμού η χαρά κι αυτός ο κάποιος που σου γνέφει απ' το λιμάνι μακριά Δεν είναι τίποτα απ' όλα Κι είναι όλ' αυτά... Είν η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα που σε κρατά ζωντανό Είν' η κρυφή σου,η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα για καθαρό ουρανό. Για ουρανό που χρώματα αλλάζει και σαν ποτάμι μοιάζει, σαν νερό. Σαν το νερό που σκύβεις και το πίνεις μα τη φωτιά δε σβήνεις, δε σβήνεις τον καημό για ουρανό... Είν' η κρυφή σου...