Robert Frost (1874–1963). Mountain Interval. 1920.

Robert Frost (1874–1963).  Mountain Interval.  1920.
The Road Not Taken Two roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim, Because it was grassy and wanted wear; Though as for that the passing there Had worn them really about the same, And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I kept the first for another day! Yet knowing how way leads on to way, I doubted if I should ever come back. I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I I took the one less traveled by, And that has made all the difference

Εδώ και μια εβδομάδα ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρέθηκα τυχαία μπροστά στο συγκεκριμένο ποίημα....συνεπαρμένη απο μια ατέλειωτη δίψα.....για λέξεις...εικόνες ...συναισθήματα...μυρωδιές και γλυκές μελωδίες που οι μάγισσες λέξεις ...συνηθίζουν να μεταφέρουν...Δε θα κανω καμία απόπειρα μετάφρασης ούτε καμία προσπάθεια ανάλυσης..Θεωρώ πως η ανάλυση θα χαλούσε τη μαγεία που μου προκάλεσε.... Και μια και μίλησα για δίψα ......

Δεν είν' η Κίρκη, η μάγισσα, του σεξ η θεά, η Καλυψώ, η Ναυσικά με του μπαμπά τα λεφτά. Δεν είν' η θάλασσα, ο ήλιος, τα χαμένα νησιά. Δεν είναι τίποτα απ' όλα κι είναι όλ' αυτά... Είν' η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα που σε κρατά ζωντανό. Είν' η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα για καθαρό ουρανό. Δεν είν' οι φίλοι, τα ξενύχτια, τσιγάρα, ποτά οι μουσικές, οι μουσικές γύρω απ' την ίδια φωτιά. Παλιά σου όνειρα, ταξίδια με καινούργια πανιά Δεν είναι τίποτα απ' όλα κι είναι όλ' αυτά... Είν' η κρυφή σου... Παλιές σου νίκες και ήττες και λάθη σωστά. Η ξενιτιά, η ξενιτιά του γυρισμού η χαρά κι αυτός ο κάποιος που σου γνέφει απ' το λιμάνι μακριά Δεν είναι τίποτα απ' όλα Κι είναι όλ' αυτά... Είν η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα που σε κρατά ζωντανό Είν' η κρυφή σου,η ατέλειωτη δίψα είν' η δίψα για καθαρό ουρανό. Για ουρανό που χρώματα αλλάζει και σαν ποτάμι μοιάζει, σαν νερό. Σαν το νερό που σκύβεις και το πίνεις μα τη φωτιά δε σβήνεις, δε σβήνεις τον καημό για ουρανό... Είν' η κρυφή σου...