Τετάρτη 31 Μαΐου 2017
Δευτέρα 29 Μαΐου 2017
Το όνειρο
Μ' ένα ματσάκι όνειρα
Κι ένα μπαλόνι πλουμιστό χαμόγελα
ξεκίνησε
Ένα ταξίδι σε ουρανό
Μια ικεσία
Ματιά τ' αψήλου
Μη φανεί
Μην και προβάλλει
Ουράνιος δρόμος ανοιχτός
Μην της ξεφύγει.
Ματιά τ' αψήλου
Στα χέρια η καρδιά
Πίσω της τσούρμο
τα παιδιά με τις κορδέλες
Γέλια, χτενάκια
ρούχα πετά
Ματιά τ' αψήλου
Καρδιά στα χέρια
Ουράνιο τόξο
Δρόμοι ανοιχτοί
Πετάει
©Δέσποινα Αυγουστινάκη
Σάββατο 27 Μαΐου 2017
Όλα εδώ βαίνουν καλώς
Όλα εδώ βαίνουν καλώς
Έντονες καταιγίδες
Κεραυνοί
Χαλαζόπτωση
Όλα εδώ βαίνουν καλώς
Μάη μήνα
Άνοιξε η γη
λαίμαργο στόμα
Ξεδιψάει
Όλα εδώ βαίνουν καλώς
Δροσιά αποθηκεύεται
σ' όλα τα φύλλα
Ίσως κι εκείνα της καρδιάς
που ίσα που άντεξαν
την παρατεταμένη ξηρασία
Όλα εδώ βαίνουν καλώς
Ουδεμία ανησυχία
Στεγνός κανένας
ας μην μείνει
©Δέσποινα Αυγουστινάκη
Τρίτη 23 Μαΐου 2017
Τρόμος
Ο φανατισμένος όχλος
Δύο λέξεις στο διαδίκτυο
Και να τον
Σαν κύμα
Έτοιμος
Να σαρώσει
Τα πάντα
Τρόμος
Τρεμάμενος
Τρομοκράτης
Τρόμος
Αδιάκριτα
Φανατίζει
Όχλο
Φανατικό
Φονικό όπλο
Δίχως χρώμα
Δίχως θρησκεία
Δίχως φύλο
Δίχως ανάγκη καμία.
Φονικό όπλο
στα χέρια αυτών
που δεν ξέρουν
τον τρόμο
Φονικό όπλο
στα χέρια αυτών
που Θεός τους
το Χρήμα.
©Δέσποινα Αυγουστινάκη
Δευτέρα 15 Μαΐου 2017
Σάββατο 6 Μαΐου 2017
Τα διάφανα σπίτια
Τα διάφανα σπίτια
που ζωγράφισα
Εκείνα που στέκουν αγέρωχα διάφανα
Με διάφανες προσόψεις
ανοιχτές στον ορίζοντα
Με διάφανες στέγες
στο χρώμα του ουρανού
Με διάφανη όλη
τη ζωή τους
Απλές πολύχρωμες γραμμές
Ασύμμετρες
Κυματιστές
Σε κίνηση μία
Σε θέσεις πολλές
Σε αρμονία
Τα διάφανα σπίτια που ζωγράφισα...
Οι άνθρωποι
Εμείς
©Δέσποινα Αυγουστινάκη
Παρασκευή 5 Μαΐου 2017
Πέμπτη 4 Μαΐου 2017
Χίλιοι καθρέφτες
Χαμογέλασε
Χίλιοι καθρέφτες εντός
Χίλιες αντανακλάσεις
Χιλίων διαφορών
Άλλες στη γραμμή των χειλιών
Άλλες εκεί στο λακκάκι που βάθυνε
Άλλες στις γραμμές του προσώπου
Άλλες στα μάτια που μίκρυναν
Άλλες στα μήλα που κοκκίνησαν
Άλλες στο αυλάκι πάνω απ ‘τα χείλη
Άλλες στη γωνία των χειλιών.
Χαμογέλασε
Χαμόγελο στιγμής
Και χαμόγελα χίλια
©Δέσποινα Αυγουστινάκη
Τρίτη 2 Μαΐου 2017
Είναι που...
Είναι που νιώθεις
ώρες ώρες
Ένα ποτάμι
να φουσκώνει
μέσα σου
Σε ηρεμία απόλυτη
Σε νηνεμία
Δίχως μήτε μια
στάλα βροχής
Και γράφεις
δίχως να σκέφτεσαι
Νερομάνα που κυλάει
Όταν σπάνε οι καρδιές
Σαν σχιζονται οι φλέβες
Και το αίμα
ποτάμι καυτό
Χύνεται εντός
Ρέει εκτός
Με ένταση
χειμάρρου
Πλημμυρίζει
Το Όλον
Και
Γαληνεύει
©Δέσποινα Αυγουστινάκη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)