Του κόσμου η τρέλα
καλά κρατεί
Κι εμείς που σοβαρά τον πήραμε
αγώνα κάνουμε οι πρώτοι να γενούμε.
Παρατηρώντας τον γελώ.
Αυτό μονάχα.
Μεγάλη εξέλιξη θαρρώ.
Παλιά θε να ’κλαιγα
απ’ ό,τι το θυμάμαι
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
English Version
The world's madness
holds well
And we who took it rather seriously
keep ourselves in endless fight to be the first.
Observing this, I laugh.
Just that.
Great development, I dare say.
I used to cry
as I remember
© Despina Avgoustinaki
Και ξαφνικά ξυπνάς
και βλέπεις
πίσω απ’ την ομίχλη
τον άνθρωπο
σε έναν αγώνα αέναο
Σε ένα παιχνίδι εξουσίας
να ξεπεράσει τον άλλον
να βγει πρώτος
να νικήσει
Σε ένα παιχνίδι δύναμης
Σε ένα κυνήγι μάταιο
πίσω απ’ την ουρά του
Σαν έρθει η ώρα
σταματά
να ακούσει
την καρδιά του
Κι εκεί ή που ξυπνά
και βγαίνει απ’ το παιχνίδι
ή συνεχίζει ακάθεκτος
σε αιώνιο χορό
μαχόμενος τον ίδιο
εαυτό του.
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
English Version
And suddenly you wake up
and see
behind the fog
each one of us
in an eternal struggle
In a game of power
to surpass the other
to come out first
to win
In a game of power
In a futile hunt
of its own tail
And if the time comes
one stops
to listen
to one’s heart
And that's when this one
either wakes up
and leaves the game
or continues undeterred
the eternal dance
fighting
with
oneself.
© Despina Avgoustinaki
Είναι κι εκείνα τα παιδιά
που βρίσκουν στην καρδιά
κρυμμένα μυστικά
αιώνων.
Κείνα που διαβάζουν
στο ρήμα «ελπίζω»
το «φοβάμαι».
Εκείνα που λένε
με σοφία περισσή
πως μόλις ’πω
« Ελπίζω να….»
σκέφτομαι αμέσως
«Φοβάμαι μήπως και δεν …»
Και ζω μια ζωή
Ανάμεσα
σε
μια Ελπίδα κι έναν Φόβο.
(Είναι κι αυτά τα ποιήματα που έρχονται από παιδιά
που ταξιδεύουνε με λέξεις Καζαντζάκη στο δικό τους ταξίδι
αυτογνωσίας)
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
There are also the children
that find in their hearts
hidden secrets
of centuries ago.
Those who read
in the verb " I hope"
the verb "I fear".
Those who say
with pure wisdom
that as soon as I say
"I hope to...."
I immediately think
"I fear that I may not..."
And I live a life
Between
a Hope and a Fear.
(These are also the poems that come from children
who travel with Kazantzakis' words on their own journey
of self-knowledge)
© Despina Avgoustinaki
57 εισιτήρια
δίχως επιστροφή
κείνο το «Έφτασες;»
κι η κραυγή
«Δεν έχω οξυγόνο»
να ηχούν
σαν αγγελία
προαναγγελθέντος θανάτου
σαν Ιαχή Πολέμου
για πάντα
θα στοιχειώνει
την κοιλάδα
που οι άνθρωποι
μετέτρεψαν
από κοιλάδα των Τεμπών
σε εκείνη
του Θανάτου.
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
28-2-2025
English Version
57 tickets
without return
the question "Did you arrive?"
and the scream
"I can't breathe"
echoing
like an announcement
of a foretold death
like a War Cry
forever
haunting
the valley
that people
diverted
from the Valley of Tempe
into that
of Death.
©
Despina Avgoustinaki
28-2-2025
