Στο τρεμάμενο φως

"Στο τρεμάμενο φως του κεριού

εδώ

τελευταίες μέρες ενός έτους

δίσεκτου

αναθάρρησα.

Μια αβέβαιη  σκιά  μολυβιού

στο χαρτί

κι ήταν βέβαιο.

Χρόνια  δίσεκτα χίλια θα 'ρθουν     

και τι έγινε;

Στο τρεμάμενο  φως του κεριού

και κατάλαβα                      
     
Όλα κύκλος  ζωής

Φως -  Σκοτάδι "


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Παραδόθηκα αμαχητί

"Παραδόθηκα αμαχητί 

στο πρώτο σου σκιρτήμα

στο πρώτο σου άγγιγμα

πριν ακόμα σε δω 

πριν σ' αγγίξω  .

Παραδόθηκα αμαχητί          

στο πρώτο χαμόγελο               
          
στο πρώτο σου δάκρυ

στον πρώτο  κρυφό                  
      
στεναγμό σου.     

Αγαπηθηκες άνευ όρων       

και πέρα από όρια      

πριν ακόμα 

τον κόσμο  γνωρίσεις

Παραδόθηκα  αμαχητί      
     
στην ελπίδα."




©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ανήμερα Χριστούγεννα

Ανήμερα  Χριστούγεννα

Νιώθω όλο τον πόνο

θάλασσα αγριεμένη

Νιώθω το  φόβο    

Το φόβο  του κύματος

στην τρέλα του Αίολου

Τη λύπη της γης

Το παράπονο  της  Αλκυόνης

Τον  ανεκπλήρωτο έρωτα

μιας φύσης που βιάστηκε     
          
Νιώθω το θυμό

Το Θυμό της  Μάνας Γης

Εσύ αγάπη    

Άνοιξε το ακριβό σεντούκι τ' ουρανού

να γεμίσει αστέρια η αγκαλιά μας

Να γεμίσει  φως Ιλαρόν   

Κάθε  σκοτάδι

Κάθε  λύπη

φόβος

θυμός  

Κάθε μας πόνος           

Άνοιξε το δρόμο ξανά        

για το υπερλαμπρό αστέρι

Αγάπη

εσύ δώσε

τη λύση

στη γ έ ν ν η σ η         

του  Ν έ ο υ Α ν θ ρ ώ π ο υ.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Η Ανάγνωση

Πρόσεχε στην Ανάγνωση     

Διαβάζεις , λες, σωστά.     

Λέω,       

Διαβάζεις ό,τι επιθυμείς 

ό,τι φοβάσαι.          

Πάρε απόσταση         

απ' τις  λέξεις

Γδύσε τις

απ' τα  ενδύματα     

της ανάγκης

του  φόβου

του πόνου

της προσδοκίας

της έλλειψης

της δίψας.

Κι έτσι γυμνές

απαλλαγμένες

απ' τις τριμμένες μεταφράσεις     
       
νεογέννητες    

άκουσε τι σου λένε.

Μιλούν μια γλώσσα  διάφανη  

Μιλούν την πρώτη γλώσσα     

Ελευθερώνουν   



©Δέσποινα Αυγουστινάκη   

Έτσι που λες

Έτσι που λες,

εμείς  συνέχεια  φεύγουμε

Μια αναχώρηση διαρκείας η ζωή μας   
 
Έτσι που λες

η στάση μάς θυμίζει  θάνατο

Για τούτο αγοράσαμε εισιτήριο διαρκείας       
    
Έτσι που λες 

Στη ζωή Ζωή βαφτιζουμε

Την α-να-χώρηση        

Δύο γράμματα διαφορά 

από την  α-πο-χώρηση        

Ποιος τάχα μπορεί να πει

με σιγουριά         

τι είναι απ' τα δύο

Η αποχώρηση αφήνει μια γεύση ήττας. ..

Η αναχώρηση ελπίδας. ..

Εμ τι θα προτιμούσαμε      

νομίζεις;

Έτσι που λες

Εμείς  ήρθαμε για να φύγουμε.



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τη λέξη που φοβάσαι

"Τη λέξη που φοβάσαι

να τη λες.      

Να αρθρώνεις τα γράμματά της

ένα ένα.  

Ο φόβος σαν χώνεται στα γράμματα

μικραίνει .

Τη λέξη που φοβάσαι

να τη γράφεις.

Να δίνεις στο μελάνι σου  το "φο " 

και  στο χαρτί  το "βο"  της .       

Τη λέξη  που  φοβάσαι

δε φοβάσαι  πια 

σαν  τη διαλύσεις 

στο αίμα της καρδιάς  σου. 


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΜΟΛΥΒΙΩΝ...Ένα όνειρο όχι σαν τα άλλα ..

"Πριν  χρόνια  είδα  όνειρο.

Ήμουν  σε δρόμο  τεράστιο, λέει,

μεγαλούπολης.
Ημέρα  παρέλασης.

Άνθρωποι  σε παράταξη

στη μέση  του δρόμου.

Έτοιμοι.

Κι εγώ  στο πεζοδρόμιο

να κοιτώ.

Κρατούσα  κάτι

Δεν έβλεπα  τι.

Κι εκεί  που  ένιωθα

πως η παρέλαση θα αρχίσει

ένα  "Εϕ' ώμου "

Κι όλοι  σήκωσαν  στον  ώμο

-τι να δω;  -

τεράστια

πάνω από το μπόι τους

μολύβια.

Κοιτώ  στα χέρια  μου κι εγώ.

Μολύβι.

Όμοιο.

Ίδιο.

Και δίχως  να αντισταθώ

μπαίνω  κι εγώ

Για όπου..."



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Για . . . όπου

"Άχρωμη μέρα καμιά

σαν κουβαλάς 

τα χρώματα 

εντός σου. . .

Το πρόβλημα είναι 

πως μας έπεισαν 

στη γέννηση  ακόμα

πως είναι παρδαλό πολύ

κι ίσως μεγάλη τρέλα

να κυκλοφορείς

μ' όλα τα χρώματα

ουράνιου τόξου 

εντός σου.

Το αυτόφωτο θέλει,

το νιώθω,

όλα τα χρώματα .

Ίσως να κάνω λάθος    
                   
Μα όπως και να 'χει

θα το ψάχνω.

Υπέροχες οι λέξεις!!

Είδες το;   

Με πήγαν πάλι αλλού. 

Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

Να προχωράμε για ...όπου !!"      


 
©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Στερεότυπα

"Στερεότυποι τίτλοι

σου δόθηκαν    
    
Εκ γενετής

Λέξεις

άνευ ουσίας       

κενές

ερήμην της αλήθειας

σου                
                           
Λέξεις που έσπασες

σε συλλαβές

σε γράμματα...

Μα όχι

για άλλο τίτλο ...

Μα  μοναχά 

να βρεις

τις λέξεις                 
                 
που σε ορίζουν. .   "


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ο κήπος της

Γυμνή απ' τ' αποφόρια τριμμένων

μεταφράσεων

Ντύθηκε λέξεις καινούριες

Καρφιτσωσε ήλιο στα μαλλιά

Μια λέξη μόνο...

Στη στράτα βγήκε 

Ξεκάθαρη

Περήφανη            
                                       
Δυνατή...

Κι η λέξη στα μαλλιά

Γίνηκε μάνα

Λέξεις πολλές εγλίστρησαν

Πέσαν στο χώμα

Φυτρωσαν

Έβγαλαν βλαστό

Ανθάκια         
         
Κάθε της βήμα

κι άνθιζε το χώμα...

Ο κήπος της        

Οι λέξεις...



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Μια μικρούλα στιγμή...

Είναι κάτι  στιγμές  που  σε  γεμίζουν δίχως καθόλου  να το περιμένεις! !

Μια από αυτές  αϕήσω μόνη της να ορίσει τις λέξεις η

Ξεκινώ λοιπόν. . .    

Έχετε αισθανθεί  ποτέ  πως  το χαμόγελό  σας  λειτουργεί  ϕαρμακευτικά;

Πώς  βρεθήκατε  σε ένα  συγκεκριμένο  σημείο  μια συγκεκριμένη  στιγμή  για έναν συγκεκριμένο  ακατανόητο  λόγο;

Έχετε σίγουρα  ξεκινήσει  για αλλού  κι αλλού  βρεθήκατε. Έτσι  σήμερα  κι εγώ. Μπαίνω  στο  αυτοκίνητο  να επιστρέψω σπίτι.

Το ντριν  του κινητού  και μια σύντομη, γνωστή σε όλους,  συνομιλία  μεσημεριού  με στέλνει  στο ϕούρνο κι από  εκεί  στο σούπερ  μάρκετ.

Στο ϕούρνο  γνώριμες  ϕιγούρες  πια κι ας μην  πηγαίνω  κάθε  μεσημέρι.

Εκεί και  το χαμόγελο  μιας  άλλης  εποχής όπως  κάθε  ϕορά  να μου γελά, κι εμένα  και του κόσμου  γύρω  του,  κάτω  απ'τα μουστάκια.

Κοιτάει  γύρω  πάντα  γελαστά . Για όλους μια καλή  κουβέντα. Τόσο  έχει  μπει  στο σκηνικό  που  λέω  πως  δίχως  του   μήτε ϕούρνο  μεσημεριού  μήτε  ψωμί  δεν έχει  

Έτσι  και σήμερα.  Γλυκό  ψωμί  με συνοδεία αλληλοαγκαλιαζόμενων χαμόγελων.

Έπειτα  Σούπερ Μάρκετ. Κι η επιστροϕή. Κι εκεί λίγο  πριν  στρίψω  την γωνιά  για να βρω  το αυτοκίνητο , η συνάντηση.  Ομιλούσα πια  εκτός  απ'  το  χαμόγελο  με μάτια  και με χείλη.

Μη με ρωτήσετε  τι ειπώθηκε.

Δεν θυμάμαι  καν . Μόνο  το χαμόγελο κράτησα και  τη χαρά. Τη χακαι την ευτυχία που στάθηκα εκεί στη γωνία κι άκουσα χείλη  που  'θελαν τόσο  να ακουστούν. ..

Ένα χαμόγελο  θέλει  ο κόσμος,  δύο αυτιά  και δύο χέρια  ϕτερούγες  να αγκαλιάζουν

Υπέροχη  μέρα! ! !

Θέλω να σου δείξω

"Θέλω να σου δείξω  τον κόσμο μου

Μέσα του κατοικούν

όλοι οι ανέμοι

Μαΐστροι και σιρόκοι     

Γαρμπήδες,ζέφυροι,πουνέντηδες   
       
Μελτέμια, όστριες,λίβες  

Τραμουντάνες      

   
Θέλω να σου δείξω τον κόσμο μου

Μέσα του κατοικούν

όλες οι εποχές  

Άνοιξες και φθινόπωρα          
      
Χειμώνες,καλοκαίρια        
     
Και μία ακόμα           
     
της καρδιάς μου             

                                                    
Θέλω να σου δείξω τον κόσμο μου

Μέσα του κατοικούν 

όλοι οι χρόνοι κι οι καιροί,  

όλοι οι αιώνες                 
       
Δίσεκτοι χρόνοι κι άστατοι καιροί           

Χρυσοί αιώνες και μεσαίωνες

Χρόνοι ανύποπτοι, χρόνοι φ (ε) ί  δ (ο) ι.


Θέλω να σου δείξω τον κόσμο μου

Μέσα του κατοικούν   

Όλες οι θάλασσες     

Ήρεμες κι άγριες πολύ   

Φουρτουνιασμένες

Βαθιές και κρύες         
                
Σκοτεινές, ανταριασμένες       



Θέλω να σου δείξω τον κόσμο μου

Μέσα του κατοικούν   

Όλοι οι ήλιοι

Ήλιοι  καλοκαιριού  ζεστοί

Ήλιοι χειμώνα

Ήλιοι της  έκλειψης               
          
Και  ήλιοι δίχως  χρώμα


Θέλω να σου δείξω τον κόσμο μου

Μέσα του κατοικούν   

Όλοι  οι άνθρωποι

Κείνοι  που  μείνανε πολύ

Κείνοι που μείναν  λίγο       
       
Κείνοι που ακόμα δεν γεννήθηκαν

Κείνοι που δώσανε του χρώμα


Θέλω να σου δείξω τον κόσμο μου

Μέσα του κατοικούν

Εσύ κι εγώ

Εμείς   

Εσείς

Αυτοί   

Όλοι οι κόσμοι"


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Θέμα επιβίωσης

"Οι πάσης φύσεως

παράσιτοι  οργανισμοί  

μην το νομίζεις ότι φταίνε.

Θέμα επιβίωσης απλώς.

Αλλιώς δε γίνεται να ζήσουν

Ομολογώ.

Έχουν κι αυτοί 

την ομορφιά  τους "



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ένα φεγγάρι λυπημένο

"Ένα φεγγάρι λυπημένο

ανάποδο χαμόγελο στα χείλη.

Δίχως απάντηση.            
         
Ερήμην λογικής.

Κι ένα γιατί,     

ιιιι  παρατεταμένο,

να σου ξεσκίζει την ψυχή. "         




©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Στην προσδοκία

Στην προσδοκία ενός σ'αγαπώ

δίχως παζάρια   

λιγοψυχήσαμε.     
  
Το ονομάσαμε ουτοπία

και συνεχίσαμε

δίχως καμία προσδοκία

τα παζάρια...


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Κ α ι ν ο ύ ρ ι α μ έ ρ α

Καινούρια μέρα

σβήνει το μαύρο

σαν με γομολαστιχα.    

Το διορθώνει.

Πιάνει το μολύβι της

ξανά

να γράψει...

Δεν την τρομάζουν

ορθογραφικά

ή λάθη σύνταξης.

Του μολυβιού η μύτη

ελεύθερη αναπνέει.      
                              
Βαθιές ανάσες

του λευκού χαρτιού

Χαϊδεύει απαλά

Γλιστρώντας πάνω .   
                                               
Μη γελαστείτε.      
                         
Ενίοτε μουτζούρες

θε να κάνει.

Άλλοτε σκίζει

το χαρτί...

Τα γράμματα

πότε αχνά

ίσα που φαίνονται.          

Άλλοτε πάλι

έντονα

μεγάλα

υπογραμμισμένα.

Ποιες λέξεις άραγε

θα μείνουν στο χαρτί

να φαίνονται

για πάντα;

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τι κι αν . . .

"Τι κι αν γυρίζεις γύρω της

και δεν τη φτάνεις

Τι κι αν ζαλίζει ο περίπλους

κι αποκάνεις

Τι κι αν νομίζεις στη στεριά

δε θα πατήσεις

Τι κι αν φοβάσαι στη γη τούτη

τ' όνειρο μη σβήσεις

Η ουτοπία πάντα θα απλώνεται

μπροστά σου

Θα είναι αυτή που ορίζει

την καρδιά σου.

Με μια καρδιά γεμάτη Ου - τοπία

Θα ταξιδεύουμε να βρίσκουμε  Ευ-τοπία"



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Μα να που μάθαμε

"Αυτό που τώρα
μας μαστιγώνει
είναι εκείνο
που αγαπήσαμε
Εκείνο που χορεύει
μέσα μας
τις άδειες νύχτες
Κείνο που μας μιλά
με λέξεις
ξένες
πια
Αυτό που τώρα
μας μαστιγώνει
είναι εκείνο
που νομίσαμε     
δικό μας         
Μα να που μάθαμε
ετούτη την αλήθεια   
πια    
Δικό μας       
δεν υπάρχει
Όλα ελεύθερα 
στον κόσμο  αυτό
Αυτή η ομορφιά του. "

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Η θεραπεία

"Θεραπεία λέξεων συνίσταται

μετά το πέρας της γραφής.
      
Αποσυνθέστε τις σε γράμματα  
     
Ανακατέψτε τα καλά 

να μην υπάρχουν λέξεις

Απλώστε τα να στεγνώσουν 

σε μέρος ηλιοθώρητο

Ανακατέψτε τα και πάλι

Ύστερα αφήστε τα

ελεύθερα

μόνα τους να στηθούν

σε λέξεις

Η θεραπεία ολοκληρωνεται

μόλις οι λέξεις

αγγίξουν

το άσπρο του χαρτιού"



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τα πουλιά

"Τα πουλιά που ταΐζεις

Αυτά θυμούνται

Αυτά δε θεωρούν

την προσφορά σου δεδομένη

Μήτε και λένε

δουλοπρεπώς ευχαριστώ

Τίποτα τέτοιο

Έρχονται απλά

Φεύγουν απλά

Κι εσύ γεμίζεις,

δίχως ένα ευχαριστώ

Δίχως να περιμένεις "


 
 ©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ο πόλεμος

«Με κούρασε ο πόλεμος

Με κούρασε ακόμα και η λέξη

Αυτή που βρίσκεται στα μέσα μας

πριν γεννηθούμε καν

τότε που δεν είχε μήτε ένα γράμμα

ούτε φωνήεν ούτε σύμφωνο

Εκείνη η λέξη

που μεγαλώνει αθόρυβα στα μέσα μας

σε κάθε κτύπο της καρδιάς

σε ώρες ζήλιας

σε ώρες ανταγωνισμού

σε ώρες μεγάλου εγωισμού

σε ώρες δήθεν αδικίας

Με κούρασε ο πόλεμος

Αυτός που μεγαλώνει αθόρυβα στα μέσα μας

Αυτός που τον εντύσαμε

άλλα γράμματα, άλλες λέξεις

Μην τύχει και κατηγορηθούμε

για πολεμοχαρείς

Για εκείνους, ξέρεις,

τους αιμοδιψείς

που είναι πάντα άλλοι.

Με κούρασε ο πόλεμος

που από κούνια μάθαμε στα παιδιά 

Από φόβο

Φόβο μη και τα φάνε οι λύκοι.

Με κούρασε ο πόλεμος

με τόσους λύκους

που γεμίσαμε τον κόσμο.

Με κούρασε ο πόλεμος

αυτός που υπάρχει

παντού

από πάντα

στα πάντα.»



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τι νομίζεις;

 

«Τι νομίζεις;

Δε σε γνωρίζω ;

Χρόνια τώρα διαβάζω τις λέξεις σου

τον τόνο της φωνής σου

τη χροιά

το πάθος και την ένταση

 Δε σε γνωρίζω;

Χρόνια τώρα διαβάζω

τις κινήσεις

τις γραμμές του προσώπου

την ώρα ακριβώς που σκάβονται

εκείνες τις μικρές γραμμές

που ενώνουν τα μέσα

με το δέρμα .

Δε σε γνωρίζω;

Χρόνια τώρα μυρίζω

τον ιδρώτα του κορμιού

τα υγρά τα δάκρυα

το άρωμα κάθε έκκρισης

σε στιγμές ανείπωτης θλίψης ή έρωτα .

Δε σε γνωρίζω;

Χρόνια τώρα ακούω τον κτύπο της καρδιάς

την ανάσα καυτή στο ρυθμό της

τ’ ανεπαίσθητα τριξίματα

σε κάθε κύτταρο

καθώς μεγαλώνει

Δε σε γνωρίζω;

Χρόνια τώρα νιώθω

το κάθε το σκίρτημα

μέσα στις φλέβες

στους καρπούς που σε καίνε

το θυμό, τη χαρά και τη λύπη.

Τι νομίζεις;
Δε σε γνωρίζω;

Χρόνια τώρα διαβάζω

τα πάντα σου.

Νομίζεις!
Με γνωρίζεις;
Κι όμως ίσαμε

να τα γράψεις

άλλαξαν ανεπαίσθητα

οι κινήσεις

οι γραμμές του προσώπου

ο ιδρώτας στο κορμί

τα δάκρυα

ο κτύπος της καρδιάς

η καυτή ανάσα

το σκίρτημα στις φλέβες

τα ανεπαίσθητα τριξίματα.
Άλλαξαν όλα.
Με γνωρίζεις;

Τι λες;
Νομίζεις;»

©Δέσποινα Αυγουστινάκη