Τα χέρια

Και όσοι με χέρια γεννηθήκαμε  

δε μάθαμε ακόμα  

ποία η σχέση των χεριών 

 μ' όλους τους άλλους. 

Ή ίσως μάθαμε στραβά 

Αλλιώς γιατί  να υπάρχουν  

χέρια που χτυπούν 

χέρια που σπρώχνουν 

Χέρια που βίαια ζητούν 

Χέρια που αρπάζουν 

Γιατί να υπάρχουν  

χέρια που πονούν 

χέρια που καίνε 

χέρια που αδικούν 

χέρια που βασανίζουν; 

Ναι, το πιστεύω  

πως εμάθαμε στραβά 

Και από φόβο αλλάξαμε 

τα χέρια που αγαπούν  

 με χέρια που σκοτώνουν.

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ενικό παρακαλώ

Ενικό παρακαλώ

Μικρή η ζωή για να τη ζούμε 

με μεγάλες αποστάσεις

Η ευγένεια δε βρίσκεται 

στο «σας»

μα στην ουσία του ρήματος 

που συνοδεύει.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Και μην ακούς

Και μην ακούς 

Λόγο δεν έχει η βία

Λόγο δεν έχει το αίμα

Ο πόλεμος δεν είναι

το παιχνίδι των «μεγάλων»

Είναι αυτός

που μεγαλώνει αθόρυβα 

από το πρώτο κύτταρο 

έως το τελευταίο

Και μην ακούς

Μονάχα εσύ μπορείς 

Μονάχα εσύ

Με μια αγάπης μολυβιά

Να τονε σβήσεις….




©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Όπως είναι...

Ηρεμία 

Γαλήνη ψυχής 

Η αποδοχή της στιγμής 

Έτσι 

Όπως είναι 

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Πουλί κι εσύ

Κι όλο εσήκωνες 

τα χέρια στ’ άφταστο

Στις μύτες των ποδιών

για να ψηλώσεις

Να φτάσεις τα πουλιά 

στο συρματόσκοινο

Πουλί κι εσύ

να πας να τ ‘ανταμώσεις

Ένα τραγούδι 

να τους πεις για τ’ άδικο

Νότα τη νότα

τραγουδώντας
 
να το σβήσεις

Πουλί κι εσύ 

σε περιβόλι ξάστερο

Με το τραγούδι σου 

τον πόνο να νικήσεις


©Δέσποινα Αυγουστινάκη




 

Η σκιά

Είναι η σκιά 

Το μέσα μαύρο που αρνηθήκαμε 

Είπαμε δεν υπάρχει  

και το διώξαμε 

Ψέματα. 

Είπαμε πως το διώξαμε 

Έχετε δει ποτέ σκιά  

να ξεκολλά 

απ’ το σώμα ; 

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Το "εδώ" του Άλλου

Κι άκου  

Αν κάποιος κάποτε σου πει 

«Εγώ είμαι εδώ» 

Να τον πιστέψεις 

Μονάχα ψάξε για να βρεις 

Πού 

Το «εδώ» του

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Στη σκιά του ανέμου

Σ’ εκείνη τη σκιά του ανέμου εκρύφτηκε

για να σωθεί 

απ’ τη μανία του συν- άνθρωπου

Μεγάλο πράγμα οι σκιές των ανέμων

Αέρινες στολές παραλλαγής

Προσφέρουν καταφύγιο από ήλιους

Ξέρετε

Εκείνους τους ψεύτικους 

της μιας ημέρας  ήλιους

Σ’ εκείνη τη σκιά του ανέμου

Να ξαποστάσει

Είχε, που λέτε, κουραστεί 

ως και το πιο μικρό του κύτταρο 

απ’ το συν-άνθρωπο

που έτσι 

δίχως αιδώ 

Φορούσε ρούχο αποκριάς

Το συν -  του 


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τι να ήμουν....

Ξημέρωσε Απρίλη 7 

Η μέρα που εβιάστηκα 

να έρθω 

Άραγε πού να ήμουν πριν 

Τι στράτες περπατούσα; 

Πώς να μιλούσα άραγε ;

Τι να 'μουν; 

Φως ; 

Μια αστραπή; 

Άνεμος ίσως 

Ή αγέρας; 

Βροχή σε σύννεφο μαβί; 

Ή κεραυνός 

Καπνός, αιθέρας; 

Τι να 'μουν άραγε 

Αλήθεια 

Αναρωτιέμαι 

Κλείνω τα μάτια  

Βλέπω φως  

Ελπίδα ήμουνα 

Φωτός 

-Ολοι Ελπίδα είμαστε φωτός-

Αγάπη φέρω 

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Στην άκρη των ματιών

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι 

με το θυμό  

στην άκρη των ματιών  

Αυτοί που κρατούν  

τα χείλη σφιχτά 

Αυτοί που βλέπουν σ’ όλα νύχτα 

Είναι κι εκείνοι  οι άνθρωποι  

που δεν εγέλασε το χείλι τους ποτέ 

Αυτοί που από μικροί  

έμαθαν να σκοτώνουν τα χαμόγελα 

απλώς δαγκώνοντάς τα 

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι 

που ο θυμός  

τους τρώει τα σωθικά. 

Αυτοί που τους θυμώνει  

πεταλούδα 

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι 

που δεν αντέχουν  

ευτυχία 

Αυτοί που  

κάποιοι,κάποτε  

έπεισαν 

έτσι απλώς 

δεν την αξίζουν 

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Της γης τα ματωμένα χώματα

Το συρματόπλεγμα  

το δείλι  

έκοβε κομμάτια 

Ώσπου  

Εκείνο μάτωσε 

Κι έμεινε ματωμένο  

Να θυμίζει 

Της γης  

τα συρματοπλεγμένα 

τα ματωμένα χώματα 

©Δέσποινα Αυγουστινάκη