Λέξεις

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι

που το στόμα τους

ζέχνει

όπως και η ψυχή τους

Οι λέξεις κατηφορίζοντας

απ’ το κεφάλι προς τη γλώσσα τους

μαζεύουνε το πύον της ψυχής τους

κι ύστερα χύνονται παντού

Γεμίζουν τον αγέρα γύρω σου

κι αδυνατείς να αναπνεύσεις.

Και πρόσεξε

οι Λέξεις τούτες

στο στόμα άλλου

εμύριζαν

ανθάκια λεμονιάς

και ενίοτε ροδόνερο.

Μα τι παράξενο!
Ευθύς σαν μπουν στο στόμα τους

Αλλάζει η μορφή

Αλλάζει η ευωδιά τους

Φαντάσου πόσα στόματα

επέρασαν οι λέξεις μας

Φαντάσου πόσο πύον

Φαντάσου πόσο άλλαξαν

Φαντάσου!
Είναι άραγε τ’ ανθάκια λεμονιάς

ή το ροδόνερο αρκετά

να το ξεπλύνουν όλο;

Και αν δεν είναι

μήπως τελικά

θα χρειαστούμε

νέες λέξεις

για να γεμίσουμε τον κόσμο

ευωδία;

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

 

English Version

There are those people
whose mouths
reek
just like their souls.
Words,
sliding down
from head to tongue,
gather the pus of their spirit
and then spill everywhere.
They fill the air around you
and you can’t breathe.
And be careful—
those very Words
in someone else’s mouth
once smelled
like lemon blossoms,
sometimes even rosewater.
But how strange!
The moment they enter their mouths,
their form changes,
their fragrance shifts.
Just imagine
how many mouths
our words have passed through.
Imagine how much pus.
Imagine how much they’ve changed.
Just imagine!
Are lemon blossoms
or rosewater
enough
to wash it all away?
And if they aren’t,
perhaps in the end
we’ll need
new words
to fill the world
with fragrance.

© Despina Avgoustinaki