Η ψευδαίσθηση

 

Κι εκείνο το Εγώ

πάντα εκεί

να δίνει

ψευδαισθητικές αιτίες

της έσω κι έξω δυστυχίας

Κι εκείνο το Εγώ

πάντα εκεί

να σε πείθει

πως είναι

δύσκολη πολύ

η Ευτυχία

και πως χρειάζεσαι

άλλες σχέσεις

άλλη δουλειά

άλλο σώμα

άλλη ζωή

κι όλα τα άλλα

που δεν έχεις

Κι είναι εκείνο το Εγώ

που σε βάζει

σε μια διαρκή κατάσταση

ψευδαισθητικής έλλειψης.

Μιας κι έχεις

κρυμμένη μέσα σου

σε ύπνο, δυστυχώς, βαθύ

τη μόνη λέξη

που όλα τα «πληρώνει»

Τη λέξη

Αγάπη

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

English Version

And that Ego

always there

to give

illusory causes

for inner and outer misery

And that Ego

always there

to convince you

that happiness

is difficult too much

and that you need

other relationships

another job

another body

another life

and everything else

that you do not have

And that very Ego

puts you

in a constant state

of illusory lack.

Since

hidden inside you

in sleep so, unfortunately, deep

the only word lays

that "fulfills" everything

The word

Love

 

© Despina Avgoustinaki

Οι πριγκίπισσες

Μία φορά κι έναν καιρό καταμεσής του χειμώνα, ανατολή των αιώνων κι απαρχή του κόσμου σ’ ένα παλάτι που όμοιο δεν είχαν δει μάτια ποτές, γεννήθηκαν δυο δίδυμες πριγκίπισσες.

Μία με μάτια μαύρα, μαύρα μαλλιά και με σταρένιο δέρμα. Μία με μάτια γαλανά, ξανθά μαλλιά και με δέρμα λευκό ωσάν το γάλα. Από την πρώτη τη στιγμή όλοι το ήξεραν. Η μια πριγκίπισσα δεν ζούσε δίχως την άλλη.

Στη μεγάλη αίθουσα του παλατιού τρεις ημέρες μετά τη γέννηση στήθηκε γιορτή μεγάλη για να φέρουν οι υπήκοοι δώρα στις δίδυμες πριγκίπισσες. Το ξέρετε, θαρρώ, πως από τούτη τη γιορτή δεν ήταν δυνατόν να λείπουνε οι Μοίρες.

Ήρθανε όλες να μοιράνουν τις δυο αχώριστες μικρές που από τη γέννηση, κατά πως λένε, κρατούσε αγκαλιά η μια την άλλη. Υγεία, αγάπη, ομορφιά, υπομονή, επιμονή, γενναιοδωρία, θάρρος ήταν κάποια από τα δώρα που εκάναν στις μικρές. Όμως λιγάκι πριν να φύγουνε γυρνά η Μοίρα η μικρότερη, κοιτά τις δυο πριγκίπισσες που ήταν αγκαλιά σαν ένα και λέει:

-                    Από σήμερα θα ζείτε χωριστά. Θα θέλετε τα αντίθετα. Θα είστε η μέρα με τη νύχτα. Γύρω σας θα δημιουργηθούν βασίλεια πολλά που θα ’χουν άλλα πόλεμο κι άλλα ειρήνη. Κι αυτό ώσπου να συναντήσετε ξανά τη λέξη που σήμερα θα ξεχάσετε. Τη λέξη Αγάπη.

Κι έγινε έτσι. Από τη μέρα εκείνη οι πριγκίπισσες εζούσαν χωριστά. Στα μαύρα η μια στ’ άσπρα η άλλη. Η μια βουτούσε σε θολά νερά πόνου και αδικίας κι η άλλη σε νερά καθάρια καλοσύνης. Μαζί ποτέ δεν τις αφήνανε. Μήτε να αγγιχτούνε. Φοβόνταν όλοι τους, μαθές, τα όσα είπε η Μοίρα.

Βασίλεια γίνανε πολλά γύρω απ’ τις δύο κόρες. Κι ύστερα πόλεμοι, σφαγές, αίμα πολύ, αδικία. Κράτησε τούτο χρόνους πολλούς κι άλλους τόσους αιώνες μιας κι οι πριγκίπισσες το ξέχασα να σας το πω αθάνατες πως ήταν.

Το τέλος δεν το έμαθα ποτέ. Θαρρώ δεν ήρθε ακόμη. Ένα γνωρίζω. Πως αν κι αθάνατες δεν ζουν. Μα ένα άγγιγμα αρκεί για να ενωθούν να ζήσουν πάλι...

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

Το Δύο

Έναν καιρό και δυο φορές και χίλιες και άλλες τόσες σε ένα τόπο μακρινό και κοντινό συνάμα λένε πως ζούσε άρχοντας τρανός και ήταν μοναχός του. Όχι, δεν θα πω πως ήτανε όλο αυτό η μόνη επιλογή του. Επιλογή έχει κανείς όταν υπάρχουν δυο τινά για να διαλέξει. Μα ο άρχοντας ο μοναχός επιλογή δεν είχε μήτε μια μιας και δε ζούσε άλλος έξω από τον ίδιο. 

 

Όλος ο κόσμος του ο ίδιος ο Εαυτός του. Με ετούτον έπαιζε, έκανε βόλτες, έτρωγε, έτρεχε, μιλούσε κι ενίοτε, όπως μου είπανε, του σιγοτραγουδούσε. Χρόνια πολλά μονάχος του. Ψέματα. Αιώνες, χιλιετίες. Όταν πια είχε παίξει με τον Εαυτό του όλα τα παιχνίδια είπε να φτιάξει το μεγαλύτερο. Το πιο σημαντικό παιχνίδι της ζωής του. Είπε πως άλλο μοναχός δεν ήθελε. Ένα ζευγάρι μάτια, κι ένα αυτιά τι να σου κάνουν; 

 

Είπε, το λοιπόν, πως ήτανε καιρός να δει τον κόσμο με άλλα μάτια. Να τον ακούσει με άλλα αυτιά. Να τον γευτεί με άλλον ουρανίσκο. Κι έτσι μάγος και άρχοντας τρανός καθώς θα καταλάβατε πως ήταν με μια του λέξη κι έναν κρότο μεγάλο χωρίστηκε στα δυο κι ύστερα σε άλλα δυο και σ’ άλλα δυο ώσπου έγινε μυριάδες.

 

Κι είδε τον κόσμο με τα μάτια του καλού και του κακού, του δίκαιου και του άδικου, του πλούσιου και του φτωχού, του πόλεμου και της ειρήνης του σωστού και του λάθους. Μέσα σ’ ετούτες τις αντικρουόμενες ματιές  γεννήθηκε το Δύο. 

 

Από τότε -μη με ρωτάτε πότε, δεν το ξέρω- το Δύο ζει με ένα κενό μεγάλο στην καρδιά και μ’ ένα στόχο μοναχά. 

 

Τρόπο να βρει να ενωθεί να γίνει πάλι Ένα.