Έναν καιρό και δυο φορές και χίλιες και άλλες τόσες σε ένα τόπο μακρινό και κοντινό συνάμα λένε πως ζούσε άρχοντας τρανός και ήταν μοναχός του. Όχι, δεν θα πω πως ήτανε όλο αυτό η μόνη επιλογή του. Επιλογή έχει κανείς όταν υπάρχουν δυο τινά για να διαλέξει. Μα ο άρχοντας ο μοναχός επιλογή δεν είχε μήτε μια μιας και δε ζούσε άλλος έξω από τον ίδιο.
Όλος ο κόσμος του ο ίδιος ο Εαυτός του. Με ετούτον έπαιζε, έκανε βόλτες, έτρωγε, έτρεχε, μιλούσε κι ενίοτε, όπως μου είπανε, του σιγοτραγουδούσε. Χρόνια πολλά μονάχος του. Ψέματα. Αιώνες, χιλιετίες. Όταν πια είχε παίξει με τον Εαυτό του όλα τα παιχνίδια είπε να φτιάξει το μεγαλύτερο. Το πιο σημαντικό παιχνίδι της ζωής του. Είπε πως άλλο μοναχός δεν ήθελε. Ένα ζευγάρι μάτια, κι ένα αυτιά τι να σου κάνουν;
Είπε, το λοιπόν, πως ήτανε καιρός να δει τον κόσμο με άλλα μάτια. Να τον ακούσει με άλλα αυτιά. Να τον γευτεί με άλλον ουρανίσκο. Κι έτσι μάγος και άρχοντας τρανός καθώς θα καταλάβατε πως ήταν με μια του λέξη κι έναν κρότο μεγάλο χωρίστηκε στα δυο κι ύστερα σε άλλα δυο και σ’ άλλα δυο ώσπου έγινε μυριάδες.
Κι είδε τον κόσμο με τα μάτια του καλού και του κακού, του δίκαιου και του άδικου, του πλούσιου και του φτωχού, του πόλεμου και της ειρήνης του σωστού και του λάθους. Μέσα σ’ ετούτες τις αντικρουόμενες ματιές γεννήθηκε το Δύο.
Από τότε -μη με ρωτάτε πότε, δεν το ξέρω- το Δύο ζει με ένα κενό μεγάλο στην καρδιά και μ’ ένα στόχο μοναχά.
Τρόπο να βρει να ενωθεί να γίνει πάλι Ένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου