Σαν κινηματογραφική ταινία περνά η ζωή μπρος στα μάτια μας...Σαν κινηματογραφική ταινία της οποίας είμαστε πρωταγωνιστές και θεατές...συνάμα...Κοιτώντας τη φωτογραφία....αναρωτιέμαι αν πάντα μ 'άρεσε τόσο να είμαι παρατηρητής του κόσμου τούτου.Πίσω από το φακό... πίσω από τα γυαλιά ηλίου....ή πίσω απλά από την ανωνυμία μέσα στο πλήθος από παιδί μ 'αρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους....Στάση σώματος....κινήσεις των χεριών....εκφράσεις του προσώπου που αλλάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς... η φωνή που αλλάζει χροιά και τόνο....πάντα με μάγευαν....Πάντα προσπαθούσα να τα διαβάσω.....να ανακαλύψω τι μου λένε.....Πόσο κοντά να 'πεφτα άραγε; Πόσο πολύ τελικά μπορώ να διαβάσω τους ανθρώπους......Δεν ξέρω...Το μόνο που ξέρω....είναι πως ακόμα παλεύω να διαβάσω τον εαυτό μου.....
