Μια φωτογραφία....

Καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή όταν ήρθε η φωτογραφία στον κοινόχρηστο φάκελο. Κατέβαινε αργά αργά καθότι σκαναρισμένη. Όταν έφτασε, μα τι παράξενο, χίλιες εικόνες ξεπήδησαν από μέσα της  κι εγώ να μην ξέρω τι να κάνω. Να κλάψω; Να γελάσω; Να θυμηθώ; Να αναστενάξω; Ν’ αναζητήσω; Να χαθώ σε μνήμες παιδικές και αθώες;

Ο παππούς μου . Ο αγαπημένος μου παππούς που ίσως τώρα με κοιτάει από κάπου εκεί ψηλά, έτσι όπως άκουγα να λένε οι μεγάλοι όταν ήμουν ακόμα πιτσιρίκα, γι’ αυτούς που πέθαναν και μας αφήσαν πίσω. Ο αγαπημένος μου παππούς. Αυτός που όταν πήγαινα στο χωριό η πρώτη μου στάση. Το πρώτο μου πείραγμα. Το πρώτο φιλί. Έτρεχα όλη ένα χαμόγελο και του να ’δινα μια σφιχτή αγκαλιά και δυο φιλιά στα δυο του μάγουλα.

Γελούσαν και τα μουστάκια του τότε. Μ’ αγκάλιαζε σφικτά και μου ’λεγε στ’ αυτί πως μ’ αγαπάει. Κι εγώ τον άφηνα να καθίσει στην καρέκλα και μετά γλιστρούσα αθόρυβα απ’ την πλάτη και του χάιδευα το μπαμπακένιο του κεφάλι με τα μαλλιά καρφάκια σαν γέρικο σκατζοχοιράκι.
Γιατί από τότε που το θυμάμαι ετούτο το κεφάλι σαν μπαμπάκι ήτανε.
Αχ, παππού μου, με τις μαντινάδες σου, τα προξενιά σου, τις παρέες σου, τις παραξενιές σου. Το μόνο που ξέρω ,πως πάντα ήξερες πως σ’ αγαπούσα πολύ.

Ευτυχώς δεν το έκρυψα ποτέ….

Πώς μπορούσα εξάλλου;