Κάποτε. . .

"Κάποτε που κι οι πόρτες μιλούσαν

και το τρίξιμο στο πανωπόρτι

έλουζε με φως

ή άπλωνε παντού βαθύ σκοτάδι.

Κάποτε που το κόντε- μιρί

έκλεινε απ’ έξω όλο τον κόσμο

κι οι ρόζοι στις πόρτες

μετρούσαν τα παιδιά που γεννήθηκαν,

τους γέρους που έφυγαν,

τη ζωή που συνεχίστηκε.

Κάποτε που οι πόρτες μιλούσαν

τη φωνή του σπιτιού,

τα γέλια και των παιδιών τα χάχανα,

το βουβό κλάμα μάνας πονεμένης,

τους χορούς του γάμου

και τη σιωπή του νεκρικού θρήνου.

Κάποτε που οι πόρτες ήταν ζωντανές

κι έλεγαν δυνατά την ιστορία τους."

©Δέσποινα Αυγουστινάκη