Μακαριότητα...ή κατάρα;

Δεν ξέρω ποια ανάγκη μ 'έσπρωξε σήμερα να αρχίσω ξανά να διαβάζω περί ανθρώπινων αναγκών..

Για να είμαι ειλικρινής και να ξέρω δεν είναι ανάγκη να το αναλύσω σήμερα. Το ζητούμενο είναι πως ένιωσα την ανάγκη να ψάξω , να διαβάσω ξανά βιβλία διαβασμένα....

Στην πορεία αυτή θυμήθηκα την πυραμίδα αναγκών του Maslow.

Ο Abraham H.Maslow θεώρησε πως η γνώμη  της ψυχολογίας και των συμπεριφοριστών για τον άνθρωπο ήταν αρκετά απαισιόδοξη αρνητική και φυσικά πολύ περιορισμένη. Θεώρησε λοιπόν πως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός ή ουδέτερος αλλά σε καμία περίπτωση κακός. ( Η άποψη αυτή για τους ανθρώπους με οδήγησε συνειρμικά στο ποίημα " Bluebird" του Charles Buckowski)

Η βασική συνεισφορά του Maslow ήταν η ιεράρχηση των ανθρωπίνων αναγκών με τη μορφή μιας πυραμίδας που εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο του Motivation and Personality (1954), στο 4ο κεφάλαιο με τίτλο: Θεωρία των ανθρώπινων κινήτρων.

Στη βάση της πυραμίδας του τοποθετεί τις φυσιολογικές ή βιολογικές ανάγκες, όπως είναι η ανάγκη μας για φαγητό, νερό, αέρα και ύπνο. Στην επόμενη θεωρεί βρίσκεται η ανάγκη μας για ασφάλεια, να έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας, ρούχα, θέρμανση, κλπ. Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει την ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου, να μας αγαπούν (ερωτική σχέση) και η τέταρτη έχει να κάνει με την υπόληψη, έχουμε ανάγκη από κύρος το οποίο θα μας δώσει τον πολυπόθητο σεβασμό των άλλων. Πέρα από αυτές τις κατηγορίες, ο Μάσλοου πρότεινε (ή πιο σωστά, υπαινίχθηκε) και μια πέμπτη, αυτή της αυτο-πραγμάτωσης, την ανάγκη μας να ξέρουμε και να κατανοούμε, να δημιουργούμε, να λύνουμε προβλήματα για τη χαρά του να λύνουμε προβλήματα.

Πώς επιτυγχάνεται τελικά η ικανοποίηση αυτής της ανώτερης βαθμίδας αναγκών, η αυτοπραγμάτωση; Πόσο δύσκολο είναι να φτάσουμε σε αυτήν αν δεν έχουμε καλύψει τις ανάγκες των προηγούμενων βαθμίδων; Πόσοι τυχεροί είναι αυτοί που κατορθώνουν τελικά να φτάνουν στο ζενίθ της κάλυψης των αναγκών; Κι αν καλυφθούν όλες οι ανάγκες μας πόσο βαρετός θα είναι ο κόσμος μας ;

Αν δεν "διψάς" αν δεν "πεινάς" κι αν είσαι απόλυτα "χορτασμένος" τι νόημα θα είχε η ζωή. Ο "χορτασμένος" δε ζητά ,δε θέλει δεν έχει ανάγκη κανέναν και τίποτα. Είναι μακαριότητα αυτό ή κατάρα;.....