Κι όλοι έμειναν...

 

 

Ήρθανε άνθρωποι

ντυμένοι με φράκα

και ημίψηλα.

Καθάρισαν για λίγο

τη φωνή

μπρος το μικρόφωνο

κι άρχισαν

να μιλούν

με λέξεις βαρύγδουπες

για τον άνθρωπο

για τη ζωή

την ευτυχία

την αγάπη.

Κι όλοι άκουγαν

μα δεν άκουγαν

Γιατί οι λέξεις

δεν ταίριαζαν

μήτε

με τη ζωή

μήτε τον άνθρωπο

μήτε την ευτυχία

μα μήτε την αγάπη

μήτε με τίποτα

από όλα που τους έλεγε

για χρόνια

στα κρυφά κρυφά

η γλώσσα της καρδιάς τους.

Μα τι παράξενο

Κανένας τους δεν έφυγε

Μα σαν υπνωτισμένοι

έμειναν να ακούν

δίχως να ακούνε.

Έτσι ακριβώς όπως

και ζουν

δίχως να ζούνε.

 

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

People came

dressed in tailcoats

and topper hats.

They cleaned their voice

for a while

in front of the microphone

and they started

to speak

with pretentious words

about human

about life

about happiness

about love.

And everyone was listening

without listening at all

Because the words

couldn’t fit

nor

with life

nor with human

nor with happiness

not even with love

nor with anything

from all they were told

for years

in secret

by the language of their heart.

But how strange!

None of them left

They still remained

as if hypnotized

to listen

without listening.

Just like

and they live

without living.

 

 

© Despina Avgoustinaki