σε δέντρο που διψά
αιώνες τώρα.
Οι ρίζες του κρυφές
μήτε το χώμα τις γνωρίζει.
Μια σκιά φεγγαριού στα μέσα.
Εγκλωβισμένη .
Σε φυλακή ανήλια.
Μια φλούδα γης στα έξω
να το καλύπτει ολόκληρο.
Σαν από λάσπη δέντρο.
Κι ο ήλιος που δειλά ανατέλλει
θα το στεγνώσει,
το φοβάμαι.
Τούτο εδώ χρειάζεται
ήλιο και βροχή
αντάμα.
Μα είμαι σίγουρη,
το νιώθεις,
λάσπη δίχως νερό
δε γίνεται.
Όσο για τη σκιά του φεγγαριού
το ξέρεις πια.
Δεν θα υπήρχε
δίχως Ήλιο"
©Δέσποινα Αυγουστινάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου