Στο τέλος του χρόνου...

Απ’ την αρχή του χρόνου μου ,

μάζευα λέξεις και εικόνες και τον γέμιζα.

Λέξεις , εικόνες , αρώματα, ήχους

κι αφή στα ακροδάχτυλα.

Πάντα συλλέκτης ήμουν.

Ακόμα μαζεύω.

«Το σεντούκι να γεμίσω ώσπου να ξεχειλίσει.»,

έτσι  έλεγα .

Μα σα να γελάστηκα.

Τούτο δεν ξεχειλίζει.

Βάζω , βάζω κι ακόμα μοιάζει να χωρά.

Κι άλλα , κι ακόμα κι άλλα θα χωρέσει .

Ποτέ του ξέχειλο δε θα ‘ναι.

Απλά αναρωτιέμαι …

Στο τέλος του χρόνου μου

ποια θα ‘ναι η λέξη η πιο δυνατή ,

ποια η εικόνα η πιο αληθινή,

ποια η αφή η πιο τρυφερή,

ποιος ο ήχος ο πιο μελωδικός,

ποιο το άρωμα το πιο ξεχωριστό

απ’ όλα;

Υπάρχει τούτο το ένα το ξεχωριστό

ή όλα μια εικόνα γίνονται,

μια λέξη ,

μια αφή,

ένας ήχος

άρωμα ένα;