Το κοριτσάκι με τα σπίρτα......

 Το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Έχετε ποτέ άραγε αισθανθεί σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα; Έχετε ποτέ αισθανθεί πως ανάβετε στιγμές;
Στιγμές από καιρούς αλλοτινούς,  να ζεσταθείτε;
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Άναβε στιγμές για να ζεσταθεί.
Να ζεστάνει τι;Το κορμί ή την ψυχή; Το κορμί ζεσταίνεται εύκολα.Η ψυχή είναι που θέλει πολλά για να ζεσταθεί.Πολλά για τα μέτρα των άλλων.Εμένα γιατί μου φαίνονται τόσο λίγα;

 Ανάβω στιγμές κι εγώ συχνά για να ζεσταθώ.Στιγμές μικρές συχνά για τους άλλους ασήμαντες.Για μένα τόσο σημαντικές.
Ένα βλέμμα ζεστό.Ένα χαμόγελο.Μια λέξη .Μια φράση.Μια ζεστή αγκαλιά.
Ανάβω στιγμές.

 Στιγμές μικρές σαν τη μικρή ζωή της φλόγας ενός σπίρτου.Στιγμές μικρές κι όμως τόσο δυνατές.Τόσο ζωντανές.Τόσο ικανές να με ζεστάνουν.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα......

 

Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Απόψε μες στο χιόνι
σπίρτα στο δρόμο εσύ πουλάς,
και είσαι τόσο μόνη.
Χρόνια πολλά, χρόνια καλά,
χρόνια ευτυχισμένα,
κι αν περισσεύει μια δραχμή,
σκεφτείτε με και μένα.

Μα ποιος να σταθεί να κοιτάξει, τα σπίρτα σου ποιος να σκεφτεί;
Νυχτώνει σε λίγο, νυχτώνει, διαβάτες περνούν βιαστικοί.

Ένα σπιρτάκι άναψε
μέσα στ άσπρα δάχτυλα της,
πορτοκαλένιο άστραψε
το χιόνι ολόγυρα της.
Και ξάφνου, μπρος στα πόδια της,
μια σόμπα ασημένια
είδε να καίει μια φωτιά
ζεστή μαλαματένια,
και το ποτάμι το βαθύ
που ήταν παγωμένο,
έλαμψε σαν παράθυρο
τη νύχτα φωτισμένο.

Και μες στο βυθό εκεί κάτω, νεράιδες αρχίσαν χορό.
Μα σβήνει το σπίρτο και πέφτει σιωπή και σκοτάδι λευκό.

Ανάβει ολόκληρο κουτί,
κι ακούστηκε κιθάρα,
κι έσταζε φως του γεφυριού
η πέτρινη καμάρα.
Και ήρθε μέσα από το φως,
όπως στα όνειρα της,
η μάνα της με τα φιλιά
και τη ζεστή αγκαλιά της.

Μανούλα κι εσύ, μη μ αφήσεις μονάχη τη νύχτα αυτή.
Φοβάμαι κρυώνω εδώ πέρα. Αχ, πάρε με τώρα μαζί.

Παραμονή Πρωτοχρονιά.
Τώρα ποιος τη θυμάται;
Αχ, δε τη σκέφτηκε κανείς,
μοιάζει σα να κοιμάται.

....κάποιες παραμονές Χριστουγέννων...

Παραμονή Χριστουγέννων.

Πόσες παραμονές Χριστουγέννων έχω ζήσει;

Πόσες θυμάμαι απ' αυτές;

Πόσες έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου;

Χριστούγεννα ,παραμονή ,στο χωριό του μπαμπά. Ταξίδι με το παλιό πορτοκαλί φιατάκι. Οι τρεις αδερφές στο πίσω κάθισμα. Εγώ πάντα πίσω απ τον πατέρα .

Η κασέτα με τα κομμάτια που αρέσουν στον πατέρα να παίζει , κι ο δρόμος μακρύς, φιδίσιος να ξετυλίγεται σιγά σιγά . «Το παλιό ρολόι του μικρού σταθμού...» σιγοτραγουδώ κι εγώ και δε σταματώ να ονειρεύομαι.

Όνειρα πάντα έκανα. Απλά τα όνειρα εκείνης της εποχής είχαν άλλα αρώματα.

Βράδυ παραμονής στο χωριό. Το κρύο πολύ. Η σόμπα πετρελαίου μ' εκείνη τη χαρακτηριστική μυρωδιά κι οι πιτζαμούλες να ζεσταίνονται απλωμένες μπροστά της , έτσι για να μπορέσουμε να τις φορέσουμε χωρίς ανατριχίλα.

Ξαπλωμένη στο μπαουλοντίβανο της κουζίνας χωρίς να μπορώ να κινηθώ από το βάρος των σκεπασμάτων κι η μύτη να παγώνει ξαφνικά μόλις ξεμύτιζε για να πάρει ανάσα.

Σκοτάδι...απόλυτο κι εγώ να θέλω απεγνωσμένα να διαβάσω κάτι να χαθώ ξανά. Κι αφού δεν μπορούσα να το κάνω το μυαλό έφτιαχνε τις δικές του φανταστικές ιστορίες.

Πόσες ιστορίες χάθηκαν έτσι μια και δεν υπήρχε μολύβι  και χαρτί...

Χάθηκαν άραγε ή παραμένουν εκεί κάπου στο πίσω μέρος του κεφαλιού έτοιμες να ξεπεταχτούν όταν η ώρα τις καλέσει;

Ποιος ξέρει;

Παραμονή Χριστουγέννων και σήμερα με ένα σωρό ιστορίες που περιμένουν να βγουν απ' την αφάνεια του πίσω μέρους του κεφαλιού...

Ένα αυγουστιάτικο δειλινό στη Σαλονίκη.....

'Ενα Αυγουστιάτικο πρωινό στη Σαλονίκη....Κοιτάω τις φωτογραφίες....Η στιγμή εκείνη κρατήθηκε....αλλά κρατήθηκε ολάκερη μόνο για μένα....Όλοι οι άλλοι που τη βλέπουν... τη βλέπουν άραγε όπως την είδα εγώ; Λείπει το άρωμα της στιγμής....λείπει η ζεστασιά της στιγμής....Λείπει ο ήχος της στιγμής.....Είναι μια στιγμή μισή......για όλους εκτός από εμένα.....

Κι άλλη μισή στιγμή........Το χρώμα της παραμένει....η φιγούρα του αμαξά μπρος απο τον ήλιο που δύει....Ο ήχος απ' το καμιτσίκι μόνο στ'αυτιά μου....η ζέστα του ήλιου πάνω στο δέρμα μου.....μόνο στη θύμησή μου....Το άρωμα απ΄το θαλασσινό αεράκι....μόνο στα ρουθούνια μου....

Μισές στιγμές..... μα τόσο ζωντανές μέσα μου......Φυλάκισα μια στιγμή μόνο δική μου.....κι ίσως και αυτών των λίγων περαστικών.....Μόνο που η δική μου στιγμή.....το ίδιο ακριβώς δευτερόλεπτο του κλικ της μηχανής.....ήταν πολύ διαφορετική από τη στιγμή όλων μέσα στο κάδρο μου......

ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟ.......

"Tales of Mystery and Imagination
Edgar Allan Poe" (Narration Orson Welles)

For my own part, I have never had a thought
Which I could not set down in words
With even more distinctness that which I conceived it.
There is however a class of fancies of exquisite delicacy
Which are not thoughts and to which as yet
I have found it absolutely impossible to adapt to language.
These fancies arise in the soul,
Alas how rarely, only at epochs
Of most intense tranquillity
When the bodily and mental health are in perfection.
And those mere points of time
When the confines of the waking world
Blend with the world of dreams.
And so I captured this fancy
Where all that we see or seem
Is but a dream within a dream.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Από την πλευρά μου δεν υπήρξε ποτέ μία σκέψη

την οποία δεν μπορούσα να μετουσιώσω σε λέξη

με ακόμα μεγαλύτερη διακριτικότητα απ' αυτήν με την οποία την είχα συλλάβει

'Ομως υπάρχει μια κατηγορία φαντασιώσεων εξαιρετικής λεπτότητας

οι οποίες δεν είναι σκέψεις....και τις οποίες μέχρι τώρα βρίσκω εξαιρετικά αδύνατο να προσαρμόσω στη γλώσσα.

Αυτές οι φαντασιώσεις γεννιούνται στην ψυχή...

αλλά αλίμονο τόσο σπάνια σε εποχές έντονης ηρεμίας..

όταν η σωματική και ψυχική υγεία είναι σε κατάσταση τελειότητας...

Και αυτά είναι τα σημεία του χρόνου όπου 

τα όρια του κόσμου που ξυπνά 

αναμειγνύονται με τον κόσμο των ονείρων.

Κι έτσι συλλαμβάνω την φαντασίωση..εκεί που όλα που βλέπουμε ή όλα όσα φαίνονται...

δεν είναι παρά ένα όνειρο....μέσα σε όνειρο....

ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ......

Ενα μικρό ταξίδι...πίσω..

Πόσο πίσω φτάνουν οι αναμνήσεις; 

'Ενα μακρύ και στενό μπαλκόνι θυμάμαι....μωσαϊκό κάτω...εκείνο το πορτοκαλοκίτρινο με τα μικροσκοπικά πετραδάκια μέσα του.....Ένα πάρκο σε μια άκρη του....Ποιος να ήταν μέσα; Δε θυμάμαι.....σίγουρα όμως όχι εγώ....Εμένα με θυμάμαι έξω από το πάρκο να περπατάω....

Σεισμός...Ήταν έντονος.....Φωνές από μια γυναίκα στο σπίτι.....Δε θυμάμαι πρόσωπο...Εγώ δεν κατάλαβα τι γίνεται...Απλά θυμάμαι το κούνημα.....Πως να το συνδυάσω τότε με τη λέξη....Πρώτη φορά την άκουσα τότε....από το στόμα της γυναίκας....Φώναζε θυμάμαι....Άρπαξε το μωρό...μάλλον η μικρή αδερφή μου....ή η μεσαία..και με τράβηξε έξω από τη μπλούζα......Λίγο μπερδεμένη ένιωσα.....Νύχτα έξω....κι όλοι στο δρόμο......Σε λίγο θυμάμαι να έρχεται η μητέρα μου....Με αγκαλιάζει και με ρωτά αν φοβήθηκα...Τι να φοβηθώ; Φοβάσαι αυτό που γνωρίζεις πως πρέπει να φοβάσαι....

Η μητέρα μου μου λέει πως δεν είναι δυνατόν να το θυμάμαι γιατί ήμουν πολύ μικρή....2 και κάτι....Εγώ όμως έχω ακόμα την εικόνα μέσα μου.....Κι άλλη εικόνα ....εκείνης της περιόδου.....Μοιάζει λίγο με ζωγραφικό πίνακα......Μια αυλή χαμένη στα δέντρα.....με μια κούνια στη μέση.....Ψηλός πέτρινος αυλόγυρος....Σιδερένια πράσινη εξώπορτα....την ανοίγω με ανυπομονησία και κάθομαι στην κούνια....Μια κυρία βγαίνει από το πετρόχτιστο σπίτι και με κερνάει σοκολατάκι.....

Λίγα χρόνια μετά....Γύρω στα  5....Εγώ κι αδερφή μου σπίτι....Η μητέρα μου στο σχολείο...Μου είχε πει η μητέρα μου θυμάμαι να ξυπνήσω την αδερφή μου...να της δώσω γάλα να τη ντύσω ....να τη χτενίσω....και να πάμε μαζί στο σχολείο....Ήταν κάποια σχολική εορτή.....Μια χαρά τα κατάφερα.. σε όλα εκτός από ένα....Πού να με αφήσει να της ξεμπερδέψω τα μαλλιά..Ένα ροζ πλεκτό φορεματάκι της είχα βάλει...( το δικό μου δεν το θυμάμαι ) ...την πήρα από το χέρι και κατηφορίσαμε για το σχολείο .Ήταν πολύ κοντά στο σπίτι....Ακόμα έχω την εικόνα της αδερφής με το ροζ φουστανάκι και τα μπερδεμένα καστανά μαλλιά.....Η μαμά με μάλωσε λιγάκι ....ή ίσως να μου έμεινε...εκείνη η έκφραση της μικρής απογοήτευσης στα μάτια της....Με αγαπούσε αλλά πάντα ήμουν η μεγάλη αδερφή....που είχε ως καθήκον της να προστατεύει τις μικρές...

Μια άλλη φορά πάλι θυμάμαι...οι γονείς μου με είχαν πάρει στο σχολείο τους σε μια γιορτή για τις 25 του Μάρτη....Κρατούσα μια κούκλα στα χέρια μου... Κάθισα σε ένα από τα καρεκλάκια της πρώτης σειράς τα οποία ήταν στοιχισμένα στην αυλή του σχολείου , εκεί ακριβώς που μου είπε η μητέρα μου να καθίσω....Βλέπω τον πατέρα μου να έρχεται και να μου ζητάει την κούκλα. Την ήθελε να τη δώσει σε κάτι κορίτσια της τάξης του που έκαναν τις Σουλιώτισσες.. Δεν ηθελα να τη δώσω κι όμως την εδωσα...Κι η παράσταση ξεκίνησε....με τη μονη διαφορά πως εγώ δεν ήξερα πως είναι παράσταση...Δεν τη γνώριζα ακόμη τη λέξη....Αυτή θα ήταν η πρώτη μας συνάντηση...λίγο οδυνηρή όμως....Κι εμελλε να είναι οδυνηρή γιατί είδα την κούκλα μου να πέφτει πρώτη απο τα χέρια μιας Σουλιώτισσας ντυμένης στα μαύρα....Την αίσθηση των δακρύων στα μάγουλά μου θυμάμαι....αλλά και τη γεύση τους καθώς έφτασαν στα χείλια μου....Μέχρι να πάρω ξανά την κούκλα στα χέρια μου....τα δάκρυα εκεί να τρέχουν πάνω στο φουστανάκι μου...Πόνος...

Τόσες λέξεις που έπρεπε να μάθω....Τις έμαθα σωστά άραγε;

Ίδια ηλικία....πάλι γύρω στα 5 οι γονείς μου με άφηναν σχεδόν όλο το καλοκαίρι στο χωριό της μαμάς κοντά στον αγαπημένο μου παππού το Μιχάλη και τη γιαγιά την Αντιγόνη...Χωριογυρα...με έλεγε η γιαγιά μου...Γυρνούσα ελεύθερα στο χωριό χωρις να απομακρύνομαι πολύ απο το σπίτι ή το μπακαλικάκι του παππού...Αγαπημένος μου προορισμός ένα σπίτι τυφλό χωρις παράθυρα..( είχε ένα μόνο μικρό στο βάθος....)στα αριστερά της εκκλησίας , εκεί που σήμερα ειναι ένα παρκάκι με παγκάκια κι ένα ρολόι να χτυπά τις ώρες....

Είσοδος στενή ...μόνο την είσοδο θυμάμαι..λες κι όλο το σπίτι ήταν αυτή η στενή είσοδος....Ενα κρεββάτι στα αριστερά καθώς έμπαινα....ενα κρεββάτι πάντα γεμάτο...Έμενε μια γριούλα εκεί...πιο μεγάλη απο τη γιαγιά μου και στο κρεββάτι κατάκοιτος ο αρρωστος άντρας της....Πάντα μου άρεσε να πηγαίνω εκεί...Θυμάμαι η γιαγιά φώναζε....να μην ενοχλώ...Όμως εμένα μ' άρεσε να κάθομαι στα πόδια του κρεββατιού και να μιλάω στον κατάκοιτο γέρο....τι του έλεγα άραγε στα πέντε; Τα μάτια του θυμάμαι....κι ένα μεγάλο χαμόγελο....Κι η γριούλα με τα μαύρα...πάντα χαμογελούσε σαν μ'εβλεπε να πλησιάζω.....Όλοι χαμογελούσαν σαν μ'εβλεπαν να πλησιάζω....

Ακόμα κι εκεινη ή άλλη γριούλα που έμενε πίσω απο την εκκλησία...Κι αυτή πάντα με περίμενε όταν πήγαινα στο χωριό....Γιατί άραγε αυτή η εμμονή στους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους; Πάντα τους αγαπούσα ιδιαίτερα....Πήγαινε να παίξεις με τα παιδια...μου έλεγε η γιαγιά μου...εγώ μάλλον είχα άλλες προτιμήσεις....

Το καλύτερο μέρος της ημέρας ήταν το μεσημέρι....Ο παππούς κι η γιαγιά πηγαιναν για ύπνο και με άφηναν υπευθυνη στο μαγαζι...στο μπακαλικάκι....Πόσο μου εχει λείψει το μπακαλικάκι αυτό!!!!Εκεί έμαθα τα πρώτα μου μαθηματικά και πως να απαντώ στο τηλέφωνο....Ένα μαύρο τηλέφωνο τοίχου με μετρητή....και ένα ακουστικό που φάνταζε τεράστιο στα χέρια μου....Καθόμουν λοιπόν στην πολυθρόνα του παππού ή μάλλον βουλιαζα μέσα της....και έπαιζα το μαγαζάτορα....Ωραίο παιχνίδι....ή μήπως τελικά δεν ήταν παιχνίδι;

Σταματάω το ταξίδι προς τα πίσω....αλλά μόνο γιατί το σήμερα με κυνηγά επιτακτικά κι εχει αρχίσει να με καλεί...ξανά στις αγκάλες του..

Βλέφαρα κλειστα.....

Βλέφαρα κλειστά. Σκοτάδι;

'Οχι σκοτάδι...

Χρώμα...χρώμα τρελής ζωγραφιάς.....

Ζωγραφιάς τρελού ονείρου....

Δυο βράχοι λευκοί ....κατάλευκοι

τρελός.....ρούχα πολύχρωμα....

Μια κούκλα βιτρίνας....μαλλιά κατάμαυρα...

Ένας καθρέφτης....

Σμήνος χρωματιστά πουλιά σε ουρανό καταγάλανο.....

Ένα ζευγάρι καταστοπράσινα μάτια εκεί κάτω απ'τα βλέφαρα.....

Τρελού ...ίσως....

Πόσα χωράει άραγε εκείνος ο χώρος ο μικρός κάτω απ'τα βλέφαρα.....

'Οσα χωράει η καρδιά;

΄Οσα χωράει η ψυχή;

Όσα η ψυχή ζητάει.....

Ένα κομμάτι ουρανό...μια πασχαλίτσα...δυο πουλιά.....μια ανθισμένη κερασιά....έναν τρελό...δύο τρελούς....κι αμέτρητα χαμόγελα ευτυχίας.....

Μια τρελή ζωγραφιά κάτω απ'τα βλέφαρα κι η ψυχή γεμίζει....

Κλειστά τα βλέφαρα.....μην και τρομάξει τ'όνειρο και φύγει μακριά......

Eloy - Rainbow

Life is just like a book
so we turn a page
We are caught in a time
of furious rage
If you're feeling down
Feels like you will drown: Fly!
On the rainbow
And your dreams will come to life
On the rainbow
You're where no one tells you lies
On the rainbow
Like an eagle you can glide
On the rainbow
Feeling high --- HIGH!!!!
There's some good to
be gained out of this
somehow
We had dreams, we had plans,
where are they now?
Find your peace of mind
Leave all cares behind: Fly!
On the rainbow
Thousand colours flying by
On the rainbow
Like the master of the skies
On the rainbow
Tears will never fill your eyes
On the rainbow
Feeling high --- HIGH!!!!
All your efforts to win
were in vain, how do
No use standing alone in
the rain, is it still
real?
If you're feeling down
Feels like you will drown: Fly!
On the rainbow
And your dreams will come to life
On the rainbow
You're where no one tells you lies
On the rainbow
Like an eagle you can glide
On the rainbow
Feeling high --- HIGH!!!!
On the rainbow
Thousand colours flying by
On the rainbow
Like the master of the skies
On the rainbow
Tears will never fill your eyes
On the rainbow
Feeling high --- HIGH!!!!
Rainbow
And your dreams will come to life
On the rainbow
You're where no one tells you lies
On the rainbow
Like an eagle you can glide
High --- HIGH!!!!
On the rainbow

 

Σας χρωστάω τη μετάφραση των στίχων.....αλλά τώρα είναι ώρα για....όνειρο....κάτω απ' τα κλειστά μου βλέφαρα....

Μια καληνύχτα...με μια ευχή να μην ονειρεύεστε μόνο όταν κοιμάστε....

Στιγμές στο αυτοκίνητο...

Σάββατο απόγευμα ,μια εβδομάδα πριν,πάλι στο αυτοκίνητο να περιμένω το γιο μου .Αγώνας μπάσκετ...κι εγώ να παρατηρώ πάλι γύρω τριγύρω.Το μόνο κακό  πως έχω παρκάρει δίπλα στο γήπεδο σε ένα όχι και τόσο πολυσύχναστο δρόμο.

Μόνη μες στ' αυτοκίνητο παρέα με τη μουσική από το ραδιόφωνο.Από μακριά ένας και μοναδικός περαστικός.Περπατά με δυσκολία.Όχι....δεν ήταν δυσκολία στο περπάτημα.Απλά μια ιδιαίτερη κίνηση.Το βλέμμα του προδίδει άνθρωπο με  πρόβλημα.Πλησιάζει το αυτοκίνητο, κοντοστέκεται λίγο, κοιτά επίμονα.Χαμογελώ....χαμογελά κι αυτός και συνεχίζει το δρόμο του με το ξεχωριστό του περπάτημα.Το χαμόγελο κράτησα.....κράτησα και το περπάτημα.Από τον καθένα που συναντώ ...έστω κι έτσι...πάντα κάτι κρατώ.Μια εικόνα....μια αίσθηση....ένα βλέμμα....ένα περπάτημα....μια μικρή κίνηση....

Απομακρύνεται κι εγώ μένω πάλι μόνη να παρατηρώ το ηλιοβασίλεμα και τον ουρανό με τα μενεξεδί συννεφάκια.Ξαφνικά...ένα φρτ...μάλλον πολλά φρτ.....κι ένα σμήνος πουλιά σηκώνονται πάνω από τα δέντρα στα αριστερά μου.......και γεμίζουν τον ουρανό πάνω μου!!! Τι υπέροχη εικόνα!!!!Κι εγώ να μην έχω τη μηχανή μαζί μου....Βγαίνω από το αυτοκίνητο ...το κινητό σε θέση βολής....κι αρχίζω τα κλικ απανωτά......Για μια στιγμή αισθάνθηκα πως μπήκα σε ταινία του Χίτσκοκ......αν κι έλειπε...το ασπρόμαυρο.....

Δεν ξέρω γιατί μια απόλυτη αίσθηση πλήρωσης με γεμίζει.....Λες κι όπως γεμίζει ο ουρανός απ' τα πουλιά γεμίζει κι η ψυχή μου....Τη στιγμή την κράτησα στη φωτογραφία του κινητού.....να τη βλέπω πάντα.....και το αίσθημα πλήρωσης το κράτησα στην καρδιά μου....να με γεμίζει ξανά και ξανά κάθε που βλέπω πουλιά να γεμίζουν τον ουρανό και να πετούν ελεύθερα πάνω απ' το κεφάλι μου....Ίσως πέταξα κι εγώ μαζί τους.....κι ίσως να πετώ ακόμα!!!!

Ένας χείμαρρος λέξεις

Πότε;
Πότε ήταν άραγε που οι λέξεις μεταμορφώθηκαν μέσα μου σε μάγισσες;
Πότε;
Πότε ήταν που κατάλαβα τη δύναμή τους αλλά και την αδυναμία τους;
Πότε;
Πότε ήταν που άρχισαν να λειτουργούν θεραπευτικά στην ψυχή μου;
Πότε;
Πότε ήταν που οι λέξεις ,πρωτύτερα κουβάρι μπερδεμένο στο μυαλό, άρχισαν να αποκτούν υπόσταση κάτω από τη μύτη μολυβιού ή κάτω από τα δάκτυλά πάνω στο κρύο πληκτρολόγιο;

Συχνά νιώθω πως αν οι λέξεις δεν πάρουν μορφή κάτω από τα δάκτυλά μου θα αρχίσω να πνίγομαι, μ' ένα πνιγμό απόλυτης σιωπής. Μιας θανατερά απόλυτης σιωπής που κραυγάζει!!!

Γράφω κι οι λέξεις έρχονται αβίαστα στα δάκτυλα γράμμα το γράμμα, συλλαβή τη συλλαβή. Μετουσιώνονται σε συναίσθημα, μετουσιώνονται σε εικόνα, αποκτούν ψυχή απ' την ψυχή μου.

Λέξεις απόλυτα ζωντανές.Λέξεις απόλυτα εναρμονισμένες με το είναι μου....

Γράφω σα να μιλώ στον εαυτό μου.Πάντα είχα μια αγάπη ιδιαίτερη στον εσωτερικό μονόλογο..Έναν εσωτερικό μονόλογο όπου κανένας δεν μπορεί να με διακόψει. Όπου κανένας δεν μπορεί να σταματήσει το χείμαρρο του..
Εξάλλου ποιος τρελός θα βρεθεί να σταματήσει ένα χείμαρρο; Πώς σταματάς μόνος σου ένα χείμαρρο. Ένα χείμαρρο που συνεπαίρνει τα πάντα στο διάβα ττου Και ποιος είναι άραγε τόσο τρελός ώστε να θελήσει να χαθεί στα ορμητικά νερά του; Πόσοι τρελοί να υπάρχουν άραγε στον κόσμο; Πολλοί θα μου πείτε. Όμως γι' αυτόν το χείμαρρο νιώθω πως δεν  υπάρχει τέτοιος τρελός ακόμα.
 Ή μήπως υπάρχει;

Η Συννεφενια κι ο νεραιδούλης...

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα τόπο παραμυθιού που έμοιαζε πολύ με αληθινό....σε ένα τόπο παραμυθιού χωρίς μάγισσες και ξωτικά.....- ή μήπως είχε μάγισσες και ξωτικά; - ζούσε μια μικρή νεραιδίτσα....που τη φώναζαν Συννεφένια....

Η Συννεφένια....λόγω του ονόματός της ίσως....είχε μια εμμονή να πετά στα σύννεφα και να παρατηρεί τον κόσμο που πηγαινοερχόταν από κάτω......Πετούσε πάντα χαμένη σε ένα κόσμο δικό της....κατάδικό της....στον οποίο δεν άφηνε να χωρέσει κανένας.....

Συχνά διέκοπτε το πέταγμά της και προσπαθούσε να προσγειωθεί .....και να ζήσει δίπλα....σε όλους όσους παρατηρούσε.....Να κάνει λίγη παρέα ήθελε....να δει....να προσπαθήσει.....να προσποιηθεί πως είναι ίδια.....με τους άλλους....Εξάλλου αισθανόταν .. μόνη....μα τόσο μόνη!!!! Κοντοστεκόταν λοιπόν δίπλα σε μια παρέα νεραιδίτσες και νεραιδούληδες....έτσι για να περάσει λίγο η ώρα.....έτσι για να αισθανθεί πως ανήκε κάπου....

Γελούσε ....έλεγε αστεία....προσπαθούσε να γίνει δική τους....ή μήπως δεν προσπαθούσε καθόλου; Καθόταν πάντα για λίγο....θυμάμαι....πάντα για λίγο....10λεπτα....με μισή ώρα....Παραπάνω δεν άντεχε.....Πάντα κάτι σα να έλειπε......Τι να ήταν αυτό άραγε; Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ...Ή μήπως το είχε σκεφτεί;

Έφευγε λοιπόν και πάλι......και χανόταν ψηλά στα σύννεφα να ατενίζει τους άλλους από ψηλά....και να γελά με την εμμονή τους να παραμένουν στη γη.......Ή μήπως ήταν αυτή που πατούσε πιο γερά....στη γη; ( μάλλον δε θυμάμαι καλά.....)

'Ενα πρωινό ...ένα κλασσικό πρωινό.....η Συννεφένια  διέκοψε την πτήση της και κατέβηκε για λίγο να κάνει παρέα σε κάτι νεραιδοφιλαράκια......της... Είχε κι αυτή τα νεραιδοφιλαρακια της.....Δυο υπέροχα νεραιδοφιλαράκια που την αγαπούσαν πολύ.....Μόνο γι αυτά τα νεραιδοφιλαράκια σταματούσε η Συννεφένια την πτήση της......

Εκείνο λοιπόν το πρωινό......το κλασσικό νεραιδοπρωινό.....η Συννεφένια μας προσγειώνεται κοντά στα νεραιδοφιλαράκια της και τους λέει την καλημέρα της....Τα νεραιδοφιλαράκια της ήταν με κάτι άλλα νεραιδάκια...Η Συννεφένια ως συνήθως είπε ευγενικά την καλημέρα της......σ' αυτά τα νεραιδάκια με μετά αποσύρθηκε......χωρίς να αποσυρθεί όπως έκανε συνήθως....

Και τότε......ξαφνικά.....- θα μου πείτε στα παραμύθια αυτά ...πάντα στα ξαφνικά συμβαίνουν - ένιωσε μια ακατανίκητη δύναμη.....Δεν κατάλαβε.....τι την οδήγησε να μιλήσει σε εκείνο το νεραιδούλη.....Φαινόταν τόσο ίδιος με τους άλλους....Το μεγάλο πρόβλημα του νεραιδοχωριού.....( ή το δικό της....; ) ....'Ολα τα νεραιδάκια της φάνταζαν τα ίδια.....

Όμως ακόμα κι αν φαινόταν ίδιος......η Συννεφένια μας ένιωσε.....πως η καρδιά του χτυπούσε διαφορετικά από τις άλλες.....¨Ενιωσε πως οι κτύποι της θα ενώνονταν με τους δικούς της......αν τους άφηνε να ενωθούν......

Και μίλησε πρώτη.....Τι είπε; Δεν έχει καμία σημασία.....

Σημασία έχει.....πως οι κτυποι της καρδιάς τους ενώθηκαν μαγικά σαν δυο κομμάτια παζλ ....Δυο κομμάτια παζλ που ένιωθαν πως είχαν φύγει από το κουτί τους και συναντήθηκαν εντελώς ξαφνικά μετά από χρόνια......

Είχαν τόσα να πουν......Τόσα που έγιναν όσα χρόνια ήταν χώρια......Δεν άντεχαν να πατάνε στη γη πια.....και πέταξαν πάνω από το νεραιδοχωριό.....στα σύννεφα.....Εκεί είναι ακόμα......Τρώνε στα σύννεφα.... κοιμούνται στα σύννεφα.....πιασμένοι χέρι χέρι.....Εκεί είναι ακόμα....Έχουν τόσα να μοιραστούν....Εκεί είναι ακόμα......Η Συννεφένια κι ο τρελονεραιδουλης της....εκεί να κουβαλούν ο ένας τον άλλον .....εκεί να καθρεφτίζονται ο ένας στον άλλον....

Μια μικρή...... μικρούλα στιγμή........

Χρόνος κυνηγός. Ανελέητος.

Κι άλλες πάλι χρόνος χωρίς χρόνο, σταματά.

Χρόνος άχρονος κι η νύχτα μεγάλη, παρακαλάς να περάσει.

10 και 40 το βράδυ.

Ένα ταξίδι με νότες. Ακουστικά στ’ αυτιά μάτια κλειστά. Ένα ταξίδι ακόμα κι η νύχτα θα περάσει.

Ένα ταξίδι με λέξεις κι η νύχτα θα περάσει.

Πάντα είχα πρόβλημα τη νύχτα, θυμάμαι. Κουκουλωνόμουν ως τ’ αυτιά με το σεντόνι. Ως τ’ αυτιά κι η πλάτη συχνά ανατρίχιαζε από ένα φόβο ακαθόριστο. Ίσως έλειπε το χάδι της μητέρας επάνω της. Όσα και να μου έδωσε ποτέ δε φάνηκαν να μου φτάνουν. Ακόμα και τώρα τα ζητώ.

Πάντα είχα πρόβλημα με τη νύχτα. Σήμερα παράξενο

10 και 47 και τώρα που γράφω ο χρόνος σα να περνά πιο γρήγορα. Οι λέξεις θα φταίνε. Πάντα μάγισσες τις θεωρούσα. Σα να ’χει απαλύνει ο πόνος μέσα μου. Ποιος πόνος θα μου πείτε. Πάντα υπάρχει ένα είδος πόνου μέσα μας κι οι λέξεις πάντα είχαν μια θεραπευτική ικανότητα. Οι λέξεις αυτές που πρωτύτερα αποτελούσαν ένα μεγάλο κουβάρι στο μυαλό και τώρα μοιάζουν σα να ξεμπερδεύουν κάτω από τα δάκτυλα, πάνω στο πληκτρολόγιο, πάνω στη λευκή σελίδα της ανάρτησης στο blog μου.

Εφηβεία. Λευκή σελίδα ημερολογίου. Τι να απόγινε άραγε αυτό μου το ημερολόγιο. Δε θυμάμαι να το βρήκα ποτέ.

11 ακριβώς. Στη μέση ενός μουσικού ταξιδιού με νότες και σκέψεις ανάκατες. Σκέψεις που προσπαθείς να μετουσιώσεις σε λέξεις. Τι μαγεία κι αυτό! Η απόλυτη μετουσίωση. Η λέξη – σκέψη, η λέξη – συναίσθημα, η λέξη- πόνος, η λέξη- χαρά, η λέξη- χαμόγελο. Ένα χαμόγελο πλατύ ως τα αυτιά. Πέντε λεπτά μετά τις 11 το βράδυ.

Είναι δυνατόν; Είναι; Μια μικρή μικρούλα στιγμή να κολλήσει ένα αιώνιο, θαρρείς, χαμόγελο στα χείλη; Γίνεται; Μια μονάχα στιγμή κι όλες οι λέξεις φαίνονται φτωχές. Θαρρείς κι όποια κι αν πάρεις δε θα μπορέσεις να μετουσιώσεις το συναίσθημά της μικρούλας αυτής στιγμής.

Σαν να φοβάσαι μην τη χαλάσεις και ξεκολλήσει κι αυτό ακόμα το χαμόγελο.

Μια μικρή μικρούλα στιγμή σ’ αυτό το χρόνο τον άχρονο.

 

Νυχτερινό...........

Χρώματα .....χρώματα πολλά  γέμισε η νύχτα....

Ένα σωρό χρώματα πάνω σε αέρινο καμβά....

Κλείστα βλεφαρα....χρώματα παντού....

κόκκινα....κίτρινα...πορτοκαλί....πράσινα....μενεξελί....

Κλείστα βλεφαρα κι ο αέρινος καμβάς ενα γυρω στο σωμα....

ένα γυρω στην ψυχη....

Ενα χρώμα η ψυχη ολη....

Ένα χαμόγελο στα χείλη....

τα νυχτολόγια ενός τρελού στη σκέψη.....

Αέρινος καμβάς όλο χρώμα .....χρωματίζει το είναι ...

Περνά σε καθε κύτταρο του σώματος ...

Τι τρέλα κι αυτή!!!!

Μια τρέλα όλο χρώμα.....

Παράξενη που ειναι η ζωή

Χρώμα χρωματίζει τη νύχτα....

Χρώμα μηπως την κάνει μέρα.....

Μια ευχή...να την κάνει μέρα....

Κι όμως.....οχι....

Αυτή η γεμάτη χρώμα νύχτα....έχει μια γλύκα τόση....!!!!!

Κουβαλά μέσα στο χρώμα της τη  γλυκια αναμονη....της  μέρας....

Καληνύχτα τρελό μου χρώμα.....

Πάγωσε ο χρόνος

Μια πασχαλίτσα στην παλάμη

μαύρες τελίτσες σε φόντο κόκκινο

Απαλό γαργαλητό

ευαίσθητο δέρμα

Χαμόγελο.

Μια πασχαλίτσα κι  η ανθισμένη κερασιά

Μια πασχαλίτσα όλο άνοιξη

Μια πασχαλίτσα

Μια ανθισμένη κερασιά

Εσύ

Χρόνος άχρονος

Μικρές στιγμές

Ένα χαμόγελο

Ένα άγγιγμα.

Ένα χάδι

Ένα βλέμμα

Μια αγκαλιά

Χρόνος άχρονος

Μικρές στιγμές

Καρέ από ταινία.

Μικρές στιγμές

Φωτογραφίες στιγμής

Στιγμής πίσω , μέσα

πέρα από χρόνο....

Πάγωσε ο χρόνος

Πάγωσε 
Στο καρέ

της ανθισμένης κερασιάς

της πασχαλίτσας

Στο εύθραυστο σώμα του άνθους....

Στη σύντομη ζωή του εντόμου.....

Σ΄ένα γλαροπούλι  στα κλαδιά της κερασιάς....

Ένα γλαροπούλι....

Πάγωσε ο χρόνος....

Πάγωσε