Ένας χείμαρρος λέξεις

Πότε;
Πότε ήταν άραγε που οι λέξεις μεταμορφώθηκαν μέσα μου σε μάγισσες;
Πότε;
Πότε ήταν που κατάλαβα τη δύναμή τους αλλά και την αδυναμία τους;
Πότε;
Πότε ήταν που άρχισαν να λειτουργούν θεραπευτικά στην ψυχή μου;
Πότε;
Πότε ήταν που οι λέξεις ,πρωτύτερα κουβάρι μπερδεμένο στο μυαλό, άρχισαν να αποκτούν υπόσταση κάτω από τη μύτη μολυβιού ή κάτω από τα δάκτυλά πάνω στο κρύο πληκτρολόγιο;

Συχνά νιώθω πως αν οι λέξεις δεν πάρουν μορφή κάτω από τα δάκτυλά μου θα αρχίσω να πνίγομαι, μ' ένα πνιγμό απόλυτης σιωπής. Μιας θανατερά απόλυτης σιωπής που κραυγάζει!!!

Γράφω κι οι λέξεις έρχονται αβίαστα στα δάκτυλα γράμμα το γράμμα, συλλαβή τη συλλαβή. Μετουσιώνονται σε συναίσθημα, μετουσιώνονται σε εικόνα, αποκτούν ψυχή απ' την ψυχή μου.

Λέξεις απόλυτα ζωντανές.Λέξεις απόλυτα εναρμονισμένες με το είναι μου....

Γράφω σα να μιλώ στον εαυτό μου.Πάντα είχα μια αγάπη ιδιαίτερη στον εσωτερικό μονόλογο..Έναν εσωτερικό μονόλογο όπου κανένας δεν μπορεί να με διακόψει. Όπου κανένας δεν μπορεί να σταματήσει το χείμαρρο του..
Εξάλλου ποιος τρελός θα βρεθεί να σταματήσει ένα χείμαρρο; Πώς σταματάς μόνος σου ένα χείμαρρο. Ένα χείμαρρο που συνεπαίρνει τα πάντα στο διάβα ττου Και ποιος είναι άραγε τόσο τρελός ώστε να θελήσει να χαθεί στα ορμητικά νερά του; Πόσοι τρελοί να υπάρχουν άραγε στον κόσμο; Πολλοί θα μου πείτε. Όμως γι' αυτόν το χείμαρρο νιώθω πως δεν  υπάρχει τέτοιος τρελός ακόμα.
 Ή μήπως υπάρχει;