Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα τόπο παραμυθιού που έμοιαζε πολύ με αληθινό....σε ένα τόπο παραμυθιού χωρίς μάγισσες και ξωτικά.....- ή μήπως είχε μάγισσες και ξωτικά; - ζούσε μια μικρή νεραιδίτσα....που τη φώναζαν Συννεφένια....
Η Συννεφένια....λόγω του ονόματός της ίσως....είχε μια εμμονή να πετά στα σύννεφα και να παρατηρεί τον κόσμο που πηγαινοερχόταν από κάτω......Πετούσε πάντα χαμένη σε ένα κόσμο δικό της....κατάδικό της....στον οποίο δεν άφηνε να χωρέσει κανένας.....
Συχνά διέκοπτε το πέταγμά της και προσπαθούσε να προσγειωθεί .....και να ζήσει δίπλα....σε όλους όσους παρατηρούσε.....Να κάνει λίγη παρέα ήθελε....να δει....να προσπαθήσει.....να προσποιηθεί πως είναι ίδια.....με τους άλλους....Εξάλλου αισθανόταν .. μόνη....μα τόσο μόνη!!!! Κοντοστεκόταν λοιπόν δίπλα σε μια παρέα νεραιδίτσες και νεραιδούληδες....έτσι για να περάσει λίγο η ώρα.....έτσι για να αισθανθεί πως ανήκε κάπου....
Γελούσε ....έλεγε αστεία....προσπαθούσε να γίνει δική τους....ή μήπως δεν προσπαθούσε καθόλου; Καθόταν πάντα για λίγο....θυμάμαι....πάντα για λίγο....10λεπτα....με μισή ώρα....Παραπάνω δεν άντεχε.....Πάντα κάτι σα να έλειπε......Τι να ήταν αυτό άραγε; Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ...Ή μήπως το είχε σκεφτεί;
Έφευγε λοιπόν και πάλι......και χανόταν ψηλά στα σύννεφα να ατενίζει τους άλλους από ψηλά....και να γελά με την εμμονή τους να παραμένουν στη γη.......Ή μήπως ήταν αυτή που πατούσε πιο γερά....στη γη; ( μάλλον δε θυμάμαι καλά.....)
'Ενα πρωινό ...ένα κλασσικό πρωινό.....η Συννεφένια διέκοψε την πτήση της και κατέβηκε για λίγο να κάνει παρέα σε κάτι νεραιδοφιλαράκια......της... Είχε κι αυτή τα νεραιδοφιλαρακια της.....Δυο υπέροχα νεραιδοφιλαράκια που την αγαπούσαν πολύ.....Μόνο γι αυτά τα νεραιδοφιλαράκια σταματούσε η Συννεφένια την πτήση της......
Εκείνο λοιπόν το πρωινό......το κλασσικό νεραιδοπρωινό.....η Συννεφένια μας προσγειώνεται κοντά στα νεραιδοφιλαράκια της και τους λέει την καλημέρα της....Τα νεραιδοφιλαράκια της ήταν με κάτι άλλα νεραιδάκια...Η Συννεφένια ως συνήθως είπε ευγενικά την καλημέρα της......σ' αυτά τα νεραιδάκια με μετά αποσύρθηκε......χωρίς να αποσυρθεί όπως έκανε συνήθως....
Και τότε......ξαφνικά.....- θα μου πείτε στα παραμύθια αυτά ...πάντα στα ξαφνικά συμβαίνουν - ένιωσε μια ακατανίκητη δύναμη.....Δεν κατάλαβε.....τι την οδήγησε να μιλήσει σε εκείνο το νεραιδούλη.....Φαινόταν τόσο ίδιος με τους άλλους....Το μεγάλο πρόβλημα του νεραιδοχωριού.....( ή το δικό της....; ) ....'Ολα τα νεραιδάκια της φάνταζαν τα ίδια.....
Όμως ακόμα κι αν φαινόταν ίδιος......η Συννεφένια μας ένιωσε.....πως η καρδιά του χτυπούσε διαφορετικά από τις άλλες.....¨Ενιωσε πως οι κτύποι της θα ενώνονταν με τους δικούς της......αν τους άφηνε να ενωθούν......
Και μίλησε πρώτη.....Τι είπε; Δεν έχει καμία σημασία.....
Σημασία έχει.....πως οι κτυποι της καρδιάς τους ενώθηκαν μαγικά σαν δυο κομμάτια παζλ ....Δυο κομμάτια παζλ που ένιωθαν πως είχαν φύγει από το κουτί τους και συναντήθηκαν εντελώς ξαφνικά μετά από χρόνια......
Είχαν τόσα να πουν......Τόσα που έγιναν όσα χρόνια ήταν χώρια......Δεν άντεχαν να πατάνε στη γη πια.....και πέταξαν πάνω από το νεραιδοχωριό.....στα σύννεφα.....Εκεί είναι ακόμα......Τρώνε στα σύννεφα.... κοιμούνται στα σύννεφα.....πιασμένοι χέρι χέρι.....Εκεί είναι ακόμα....Έχουν τόσα να μοιραστούν....Εκεί είναι ακόμα......Η Συννεφένια κι ο τρελονεραιδουλης της....εκεί να κουβαλούν ο ένας τον άλλον .....εκεί να καθρεφτίζονται ο ένας στον άλλον....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου