Σάββατο απόγευμα ,μια εβδομάδα πριν,πάλι στο αυτοκίνητο να περιμένω το γιο μου .Αγώνας μπάσκετ...κι εγώ να παρατηρώ πάλι γύρω τριγύρω.Το μόνο κακό πως έχω παρκάρει δίπλα στο γήπεδο σε ένα όχι και τόσο πολυσύχναστο δρόμο.
Μόνη μες στ' αυτοκίνητο παρέα με τη μουσική από το ραδιόφωνο.Από μακριά ένας και μοναδικός περαστικός.Περπατά με δυσκολία.Όχι....δεν ήταν δυσκολία στο περπάτημα.Απλά μια ιδιαίτερη κίνηση.Το βλέμμα του προδίδει άνθρωπο με πρόβλημα.Πλησιάζει το αυτοκίνητο, κοντοστέκεται λίγο, κοιτά επίμονα.Χαμογελώ....χαμογελά κι αυτός και συνεχίζει το δρόμο του με το ξεχωριστό του περπάτημα.Το χαμόγελο κράτησα.....κράτησα και το περπάτημα.Από τον καθένα που συναντώ ...έστω κι έτσι...πάντα κάτι κρατώ.Μια εικόνα....μια αίσθηση....ένα βλέμμα....ένα περπάτημα....μια μικρή κίνηση....
Απομακρύνεται κι εγώ μένω πάλι μόνη να παρατηρώ το ηλιοβασίλεμα και τον ουρανό με τα μενεξεδί συννεφάκια.Ξαφνικά...ένα φρτ...μάλλον πολλά φρτ.....κι ένα σμήνος πουλιά σηκώνονται πάνω από τα δέντρα στα αριστερά μου.......και γεμίζουν τον ουρανό πάνω μου!!! Τι υπέροχη εικόνα!!!!Κι εγώ να μην έχω τη μηχανή μαζί μου....Βγαίνω από το αυτοκίνητο ...το κινητό σε θέση βολής....κι αρχίζω τα κλικ απανωτά......Για μια στιγμή αισθάνθηκα πως μπήκα σε ταινία του Χίτσκοκ......αν κι έλειπε...το ασπρόμαυρο.....
Δεν ξέρω γιατί μια απόλυτη αίσθηση πλήρωσης με γεμίζει.....Λες κι όπως γεμίζει ο ουρανός απ' τα πουλιά γεμίζει κι η ψυχή μου....Τη στιγμή την κράτησα στη φωτογραφία του κινητού.....να τη βλέπω πάντα.....και το αίσθημα πλήρωσης το κράτησα στην καρδιά μου....να με γεμίζει ξανά και ξανά κάθε που βλέπω πουλιά να γεμίζουν τον ουρανό και να πετούν ελεύθερα πάνω απ' το κεφάλι μου....Ίσως πέταξα κι εγώ μαζί τους.....κι ίσως να πετώ ακόμα!!!! 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου