....κάποιες παραμονές Χριστουγέννων...

Παραμονή Χριστουγέννων.

Πόσες παραμονές Χριστουγέννων έχω ζήσει;

Πόσες θυμάμαι απ' αυτές;

Πόσες έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου;

Χριστούγεννα ,παραμονή ,στο χωριό του μπαμπά. Ταξίδι με το παλιό πορτοκαλί φιατάκι. Οι τρεις αδερφές στο πίσω κάθισμα. Εγώ πάντα πίσω απ τον πατέρα .

Η κασέτα με τα κομμάτια που αρέσουν στον πατέρα να παίζει , κι ο δρόμος μακρύς, φιδίσιος να ξετυλίγεται σιγά σιγά . «Το παλιό ρολόι του μικρού σταθμού...» σιγοτραγουδώ κι εγώ και δε σταματώ να ονειρεύομαι.

Όνειρα πάντα έκανα. Απλά τα όνειρα εκείνης της εποχής είχαν άλλα αρώματα.

Βράδυ παραμονής στο χωριό. Το κρύο πολύ. Η σόμπα πετρελαίου μ' εκείνη τη χαρακτηριστική μυρωδιά κι οι πιτζαμούλες να ζεσταίνονται απλωμένες μπροστά της , έτσι για να μπορέσουμε να τις φορέσουμε χωρίς ανατριχίλα.

Ξαπλωμένη στο μπαουλοντίβανο της κουζίνας χωρίς να μπορώ να κινηθώ από το βάρος των σκεπασμάτων κι η μύτη να παγώνει ξαφνικά μόλις ξεμύτιζε για να πάρει ανάσα.

Σκοτάδι...απόλυτο κι εγώ να θέλω απεγνωσμένα να διαβάσω κάτι να χαθώ ξανά. Κι αφού δεν μπορούσα να το κάνω το μυαλό έφτιαχνε τις δικές του φανταστικές ιστορίες.

Πόσες ιστορίες χάθηκαν έτσι μια και δεν υπήρχε μολύβι  και χαρτί...

Χάθηκαν άραγε ή παραμένουν εκεί κάπου στο πίσω μέρος του κεφαλιού έτοιμες να ξεπεταχτούν όταν η ώρα τις καλέσει;

Ποιος ξέρει;

Παραμονή Χριστουγέννων και σήμερα με ένα σωρό ιστορίες που περιμένουν να βγουν απ' την αφάνεια του πίσω μέρους του κεφαλιού...