Μια
φορά κι έναν καιρό, κάπου βαθιά σ’ ένα σγουρομάλλικο ,κοριτσίστικο κεφάλι - παραμονή Χριστουγέννων αν δεν κάνω λάθος –
μαζεύτηκαν οι λέξεις όλες σε συνάντηση μυστική.
Είχαν
θέματα πολλά να λύσουν εκείνα τα Χριστούγεννα.
Εκείνα τα ιδιαίτερα Χριστούγεννα- γιατί άραγε ιδιαίτερα; - την ώρα εκείνη που τη μικρή μας σγουρομάλλα ο
ύπνος πήρε αγκαλιά. Μόλις λοιπόν ο Μορφέας κατάφερε τα βλέφαρα να κλείσει και
να την οδηγήσει στα μυστικά τ’ ονείρου μονοπάτια, συνάχτηκαν οι λέξεις μας σε
αίθουσα μυστική εκεί στου σγουρομάλλικου κεφαλιού κάποια μικρή γωνίτσα. Εκεί
κάπου στριμώχτηκαν κι άρχισαν να μιλάνε.
Ψέματα ! Ψέματα ! Δεν άρχισαν. Γιατί καθώς ατίθασες, στην πρώτη εφηβεία
λέξεις ήταν, άρχισαν να μαλώνουν για το ποια το λόγο πρώτη θε να πάρει.
Με
μιας λοιπόν κουβάρι λέξεις έγιναν, κουβάρι που την άκρη του κανείς δε θα
τολμούσε νά βρει. Μα κάποια έπρεπε την αρχή να κάνει. Ποια; Ήταν καμιά πιο
δυνατή απ’ τις άλλες; Πιο πεισματάρα ίσως; Πιο δημοφιλής; Πιο αρχηγός απ’ όλες;
Αχ, έπρεπε να κάνουν ησυχία, το σγουρομάλλικο κορίτσι μην ξυπνήσουν. Μόλις που
είχε κοιμηθεί. Κρίμα θα ήταν γιατί το κορίτσι μας σπάνια το έπαιρνε ο ύπνος
τελευταία. Χάσιμο χρόνου ο ύπνος έλεγε κι ήταν τόσα πολλά που έπρεπε να προλάβει
κι ο χρόνος τόσο λίγος.
Μα
τούτη η συνάντηση ήταν απόλυτα αναγκαία. Το κορίτσι μας καιρό τώρα έμενε μουγκό
σε πείσμα όλων. Λέξη δεν άφηνε να γλιστρήσει από τα δυο μικρά της χείλη. Τις
είχε πια αποκηρύξει όλες κι έστεκε εκεί μουγκό . Λέξη δεν του ’παιρνες όσο κι
αν προσπαθούσες . Μα πώς να πάρεις; Όλες τις έδιωξε εκεί στα βάθη του μυαλού
εκεί στου κεφαλιού του σγουρομάλλικου το πίσω μέρος .
Χρόνια
τις μάζευε τις λέξεις το κοριτσάκι του παραμυθιού. Τις μάζευε και τις φύλαγε
ευλαβικά κι ακόμα πιο ευλαβικά τις χρησιμοποιούσε. Πίστευε απόλυτα σ’ αυτές. Ίσως
και να ’φταιγε η δασκάλα της που έλεγε πως οι λέξεις ήταν μάγισσες. Το
κοριτσάκι μας σα μάγισσες τις είχε. Εξάλλου μάγισσες δεν ήταν; Κάθε λέξη κι η
μεταμόρφωση μιας άλλης. Τότε γιατί ένιωθε απόλυτα προδομένη τελευταία; Απογοήτευση μεγάλη οι λέξεις πια γι’ αυτήν. Και θα μου πείτε πώς να μην είναι;
Έφταιγαν
μάλλον εκείνα τα Χριστούγεννα ή μήπως όλα τα Χριστούγεννα των δώδεκα της
χρόνων; Τα Χριστούγεννα κι οι λέξεις τους. Ποιες λέξεις; Μα εκείνες που τα
Χριστούγεννα κουβαλούν χρόνια μαζί τους. Ελπίδα , Αγάπη , Προσφορά, Ειρήνη. Πόσες
φορές δεν τις είχε ακούσει τούτες τις λέξεις η μικρή μας σγουρομάλλα;
Αγάπη στο στόμα εκείνων που στα μάτια τους το μίσος είδε…
Ελπίδα στο στόμα εκείνων που
βάναυσα τη χρησιμοποίησαν για να εκμεταλλευτούν την ανάγκη άλλων να πιστέψουν στην
ύπαρξή της…
Προσφορά στο στόμα εκείνων που προσφέρουν
για να αυξήσουν τον εγωισμό τους…
Ειρήνη
απ’ τα χείλη εκείνων που καπηλεύονται τ’ όνομά της στα πεδία των μαχών….
Αστείες
που ήταν! Πόσο αστείες γίνονται σε χείλη που ούτε καν να τις προφέρουν δεν
μπορούν!!! Με τις λέξεις λοιπόν τα ’βαλε το κορίτσι μας. Μα σάμπως ήταν αυτές που ’φταίγαν; Κι εκείνα τα
Χριστούγεννα όπως και τόσα άλλα στο μικρό παρελθόν των δώδεκά της χρόνων ακόμα
πιο αστείες φάνταζαν! Σχεδόν γελοίες.
Έτσι
λοιπόν οι λέξεις μας φυλακισμένες πια μαζεύτηκαν, εκεί στα βάθη του
σγουρομάλλικου κεφαλιού, να βρουν τον τρόπο να κερδίσουν τη χαμένη τους
αξιοπρέπεια.
Λόγω
της σοβαρότητας της κατάστασης η άκρη στο κουβάρι βρέθηκε και μίλησε πρώτη η
Αγάπη:
-
Μαζευτήκαμε απόψε εδώ στα βάθη του αγαπημένου
μας κοριτσιού για να προσπαθήσουμε όλες μαζί να καταλάβουμε τι οδήγησε σε τούτη
την πρωτοφανή και ίσως άδικη γελοιοποίηση μας..Δε φταίμε εμείς το μόνο σίγουρο.
Αλλά ποιος φταίει; Τον ένοχο αν βρούμε να πείσουμε πρέπει πως μόνο με την αγάπη
εμείς οι λέξεις γελοίες δε φαντάζουμε. Λέξεις με αγάπη ειπωμένες μέσα απ΄
της καρδιάς τα βάθη βγαλμένες , λέξεις
γεμάτες αξιοπρέπεια είναι. Μα οι άνθρωποι ξέχασαν πια να μιλούν με λέξεις της
καρδιάς…»
Η
Ειλικρίνεια τότε σηκώθηκε και το λόγο πήρε:
-
Μα δίκιο έχει απόλυτο το κορίτσι μας. Εμείς οι
λέξεις, πρέπει να προσέχουμε πολύ και να διαλέγουμε τα χείλη απ’ όπου θα γλιστρούμε.
Δεν είναι δυνατόν εσύ, η λέξη Αγάπη, να βγαίνεις για παράδειγμα από το στόμα
κάποιου που μισεί ή ακόμα κι από τα χείλη
κάποιου που δεν ξέρει τι σημαίνεις…
Η
Υποκρισία θίχτηκε πολύ. Το λόγο πήρε και με στόμφο ιδιαίτερο είπε:
-
Διόλου δε συμφωνώ. Αν είναι έτσι λόγο ύπαρξης
δεν έχω. Γιατί δηλαδή να πρέπει να διαλέγετε όλες εσείς από ποιών τα χείλη να
γλιστράτε και ποιών όχι; Ποιες είστε εσείς κι αποφασίζετε για άλλους και δη για
την ύπαρξη ή όχι τη δική μου;
Η
Ελευθερία μίλησε κι αυτή:
-
Ένα δίκιο ομολογώ το έχει η Υποκρισία. Ελεύθερος
πρέπει να είναι ο άνθρωπος να χρησιμοποιεί τις λέξεις όπως θέλει.
-
Μα είναι
ελευθερία η παραποίηση ή η καπηλεία της σημασίας μας άραγε; Μήπως καταντά
ασυδοσία; Η ανεξέλεγκτη ελευθερία μήπως δεν οδηγεί συχνά σε είδος φασισμού; »
αναρωτήθηκε φωναχτά η Δικαιοσύνη…
-
Επανάσταση τώρα! ξεφώνισε η Επανάσταση…. Τι
άλλο άραγε θα μπορούσε μια επανάσταση να πει;
-
Μήπως
να το ξανασκεφτούμε ; ίσα που ακούστηκε
η Δειλία.
-
Αδέλφια μου λέξεις , μια είναι η απάντηση σε
όλο τούτο !!! Απεργία διαρκείας,
πρότεινε η Απεργία.
-
Ωχ αδερφέ! Δε βαριέσαι …τώρα!!! Τι απεργίες ,
επαναστάσεις και κουραφέξαλα. Μια χαρά δεν είμαστε έτσι; είπε βαριεστημένα η
Βαρεμάρα…
Δεν
άργησαν οι λέξεις μας , λέξη τη λέξη, φωνή τη φωνή ,να αρχίσουν πάλι να μαλώνουν….
Στάθηκε
τότε παράμερα η Ελπίδα, λίγο περίμενε και βρίσκοντας ένα μικρό κενό στη φασαρία
είπε :
-
Πάντα υπάρχει ελπίδα να ξαναβρούμε τη χαμένη
μας αξιοπρέπεια μα όχι έτσι !! Όχι έτσι!!!»
Οι
λέξεις μας σταμάτησαν το σαματά και άρχισαν να κοιτάζουν η μια την άλλη.
-
Πω πω!!!! Σαν άνθρωποι μαλώνουμε! Για δες!!!!
Σαν κάτι ατίθασα παιδιά στην εφηβεία…
Ησυχία
επικράτησε και το λόγο πήρε πάλι η Αγάπη…
Τι να
είπε άραγε; Αναρωτιέμαι. Δεν ξέρω. Αλήθεια. Μιλούσε τόσο σιγά που δεν άκουσα μηδέ
μια λέξη. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως όταν ξύπνησε η μικρή μας με το σγουρομάλλικο
κεφάλι μου χαμογέλασε , σφιχτά μ’ αγκάλιασε και μου ’πε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου