Τι ήχο να 'χει;

Τι ήχο να 'χει η χαρά;

Tον ήχο από το γάργαρο νερό πηγής

την ώρα που γεμίζει

δροσιά τις χούφτες σου.

Τον ήχο του καθώς γλιστρά

απ’ τα δάκτυλα για να

ποτίσει ένα λουλούδι.

Κλείσε τα μάτια κι άκου την

που γάργαρα χορεύει  στην καρδιά .

Κράτα την εκεί όσο μπορείς .

Κι αν φύγει ψάξε πάλι την πηγή.

Τι ήχο να ‘χει ένα χαμόγελο;

Το γλυκό ήχο της καρδιάς σου που χτυπά

και σε κάθε της χτύπο ζωγραφίζει

στο πρόσωπό σου κι από ένα...       

Kι ο ήχος της αγάπης πώς να ακούγεται;

Σαν τ' αεράκι που φυσά σ' ένα λιβάδι γεμάτο παπαρούνες.

Ναι, ναι έτσι ακούγεται...

Όχι βουή! Βουή ΟΧΙ!!

Δεν το άκουσες ;

Κρίμα!!

Όχι βουή!

Είναι πιο απαλό το αεράκι ετούτο.

Ίσα π' ακούγεται.

Τ' ακούς;

Για να τ' ακούσεις  πρέπει να χωθείς μέσα στις παπαρούνες.

Να ξαπλώσεις καταγής και να κλείσεις τα μάτια...

Ίσα π' ακούγεται.

Τ' ακούς;

Κλείσε τα μάτια.

Έρχεται αργά σαν από μακριά, σαν κουρασμένο

Έκανε δρόμο πολύ κι είπε να ξαποστάσει εκεί στο κόκκινο του λιβαδιού..

Τι ήχο να 'χει άραγε κι η λύπη;

Μα εκείνον τον ήχο το βαρύ του αέρα που παγιδεύτηκε πίσω από τείχη πέτρινα

κι απεγνωσμένα παλεύει να λευτερωθεί  

για να πετάξει πάλι πάνω απ’ τις παπαρούνες.

Ακούς τη λύπη πως παλεύει χαρά να γίνει;

Άκου την! 

Βόηθα την!

Σπάσε τα τείχη!

Λευτέρωσέ την!

Βόηθα την χαρά να γίνει…

Κι  ο φόβος άραγε; Τι ήχο να ‘χει ο φόβος;

Μα εκείνο της αλυσίδας που σέρνεται στο πάτωμα 

εκείνον  

που πάντα σ’ ανατρίχιαζε.

Άκου! Άκου!

Φέρνει μαζί του τους ήχους όλων των φόβων σου.

Μοιάζει να βγήκαν από εκείνο το κουτί

που κρατούσες χρόνια.

Μα πόσο να κρύψεις ένα φόβο

σαν είναι δυνατός; 

Θα βγει και θα σε κυνηγήσει

να σου ζητήσει μερτικό

για όλα χρόνια που τον κράτησες κρυμμένο.

Πιάσ’ τονε γρήγορα

μα μην τον κρύψεις στο κουτί.

Απλά αντιμετώπισέ τον.

Άκου πως σέρνεται τώρα μακριά μαζί με την αλυσίδα του.

Άκου!!! Φεύγει!!!

Δέσποινα Αυγουστινάκη