Ο πλανόδιος.....

Πλανόδιος απλώνει την πραμάτεια του..και περιμένει....
Μάτια ανοιχτά......αυτιά ορθανοιχτα....ν' ακούν  την πιο μικρή λέξη....
Όλες οι αισθήσεις του στο έπακρο.....
Περιμένει......τι περιμένει.....άραγε;....Ίσως και τίποτα....
Κι εκείνη η πραμάτεια....του μαγική....Αλλάζει σαν να καταλαβαίνει τις επιθυμίες των αγοραστών....
Παρατηρητής καλός....διαβάζει προσεκτικά τις ψυχές των υποψήφιων πελατών....
Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πελάτες.....Δεν έχει μάθει.....Τους έχει ανάγκη.....για να μπορεί να αλλάζει την πραμάτεια του.....
Συλλέκτης αντιδράσεων.....λέξεων.....συναισθήματων....μουσικών....εκόνων.....
Άριστος συλλέκτης....επιδέξιος πωλητής- πλανόδιος....κοιτά αδιάφορα το πλήθος....Έτσι φαίνεται...Έτσι δείχνει....
Κι όμως μόνο αδιάφορη δεν ειναι η ματιά του....
Πολλοί κοιταξαν την παραμάτεια του....Κάποιοι κοντοστάθηκαν...Κάποιοι σταμάτησαν.....Κάποιοι αγόρασαν.....Αγοραστές μιας πραμάτειας .....μαγικής....που αλλάζει ...σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.....Πραμάτεια....αληθινή άραγε;.....Πραμάτεια ...ψεύτικη;.....Τι ειναι αληθινό και τι ψεύτικο....εξάλλου....

Εξάλλου τον πλανόδιο τον ενδιαφέρει να ...μένουν πάντα οι πελάτες....πελάτες του.....Να νιώθουν ικανοποιημένοι για πάντα ...με το προιον που αγόρασαν.....Πώς αλλιώς θα αισθανθεί άρχοντας των πωλήσεων ο πλανόδιος;

Κι αν κάποτε κάποιος περαστικός κοιτάξει ....κοντοσταθεί.....και σταματήσει μπροστά στην πραμάτεια αυτή......κι έχει εκείνη τη ματιά που κοιτά μέσα και πάνω απο τη μαγεία της ......κι αν καταλαβει.....το ψευτικο.....της πρόσωπο και ...παρόλα αυτα αγοράσει....τι ήταν αυτό που τον ώθησε άραγε.....Μηπως αυτός...τελικά κατάλαβε.....είδε......τι είναι αυτό που πραγματικά ήταν προς πώληση;

Μυστήριο.....αυτός ο περαστικός.....Ίσως κι αυτός....να είναι καλός συλλέκτης....κι είδε...κάτι αξιόλογο συλλογής......Ίσως και όχι......Ποιος άραγε να ξέρει.....Ίσως ούτε κι αυτός.....

There is fiction in the space between
The lines on your page of memories
Write it down but it doesn't mean
You're not just telling stories
There is fiction in the space between
You and reality
You will do and say anything
To make your everyday life
Seem less mundane
There is fiction in the space between
You and me
There's a science fiction in the space between
You and me
A fabrication of a grand scheme
Where I am the scary monster
I eat the city and as I leave the scene
In my spaceship I am laughing
In your remembrance of your bad dream
There's no one but you standing
Leave the pity and the blame
For the ones who do not speak
You write the words to get respect and compassion
And for posterity
You write the words and make believe
There is truth in the space between
There is fiction in the space between
You and everybody
Give us all what we need
Give us one more sad sordid story
But in the fiction of the space between
Sometimes a lie is the best thing
Sometimes a lie is the best thing

Διαφορετικότητα........ΤΙ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!!

Το  ίδιο δέντρο......τα φύλλα όμως τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.....άλλο πιο μεγάλο...άλλο πιο μικρό...άλλο πιο κόκκινο...άλλο πιο πορτοκαλί...άλλο προς το κίτρινο......Κι η δασκάλα στην πρώτη θυμάμαι...μας έβαζε να βάφουμε πράσινα τα φύλλα....Εγώ πάντα τα έκανα με διαφορετικό χρώμα...κι αισθανόμουν μια απίστευτη δύναμη όταν το έκανα αυτό!!!

Τι μεγάλη ευτυχία αυτή η διαφορετικότητα....!!!!! Πόσο μονότονος θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς αυτήν....Ίδιοι ..απαράλλακτοι άνθρωποι....στοιβαγμένοι στα ίδια...απαράλλαχτα σπίτια....να κάνουν ίδιες απαράλλακτες κινήσεις.....να συζητούν...τα ίδια απαράλλαχτα πράγματα....ΤΙ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ !!!!

Τι ομορφιά ......είναι αυτή που πηγάζει από το διαφορετικό Θεέ μου!!!!Και τι κρίμα να μην μπορούμε να την εκτιμήσουμε!!!!!!!!!!

Πότε θα βρεθώ σ' ένα δάσος με οξιές......να περπατήσω....να θαυμάσω αυτό το μεγαλείο της διαφορετικότητας.....απλά κοιταζοντας τα φύλλα πάνω στα δέντρα....καθώς χορεύουν με το ρυθμό που δίνει ένα απαλό φθινοπωρινό αεράκι...και χαμογελώντας με αφάνταστη ευτυχία....καθώς με περικυκλώνουν αμέτρητες πυγολαμπίδες...!!!!!

 

 

ΤΙ ΚΡΙΜΑ!!!!

Εδώ και ώρα ψάχνω φωτογραφίες από εκδρομές....κι έπεσα σ αυτήν εδώ από τον Άγιο Νικόλαο Νάουσας...ένα άλσος απείρου κάλλους το οποίο είχαμε επισκεφτεί σε κάποιο ταξίδι μας στη Βέροια. Δεν ξέρω γιατί αλλά θα ήθελα να δω το αλσάκι αυτό το φθινόπωρο...Θέλω να το δω λουσμένο σε διαφορετικό φως.... γεμάτο με χρώματα.....φθινοπώρου....και μυρωδιές νωπού φρεσκοβρεγμένου από τα πρωτοβρόχια χώματος.....

Είναι μοναδικό το πως μπορεί να αλλάξει το τοπίο απλά με το πέρασμα μιας εποχής.....Κάτι τόσο συνηθισμένο ......που έχουμε ξεχάσει να το κοιτάμε......ΤΙ ΚΡΙΜΑ!!!!!


Κρίμα μεγάλο η ματιά μας να μην τα καταφέρνει να παραμένει εκείνη η ματιά ενός μικρού παιδιού....που τα κοιτάει όλα με μια απίστευτη απορία....κι ένα θαυμασμό ....Ακόμα κι ένα φύλλο πεσμένο στο χώμα.....ή ένα....φύλλο πεσμένο σε ρυάκι.....που στροβιλίζεται ακολουθώντας την ροή....του ποταμού....Τόση ομορφιά....κι εμείς έχουμε πάψει να τη βλέπουμε!!!!! ΤΙ ΚΡΙΜΑ!!!!

Όλοι νομαδες....είμαστε...

Τελικά ....όλοι  "νομάδες" είμαστε.....Νομάδες σε αναζήτηση οάσεων......Οάσεων για να χορτάσουμε τη δίψα μας....

Δίψα για..... επικοινωνία......
Δίψα για..... ομορφιά.....
Δίψα για.....ζεστασιά......
Δίψα για..... δροσερό αεράκι....
Δίψα για.....τρυφερότητα....
Δίψα για.....δύναμη.....
Δίψα για.....χαλάρωση....
Δίψα για..... το καινουριο....
Δίψα για.... αλλαγή....
Δίψα για.... χαδι.....
Δίψα για.....μοιρασμα....
Δίψα για.....ανθρωπινη επαφή....
Δίψα για.....προσφορά....
Δίψα για.....επιρροη....
Δίψα για.....αυτοδιάθεση.....
Δίψα για.....επιρροή...
Δίψα για.....ενθάρρυνση....
Δίψα για.....εκτόνωση....
Δίψα για.....παιχνίδι.....

Κι όταν το πηγάδι της όασης στερέψει....ή το αφήσεις να στερέψει......μη φοβηθείς.....μην κλάψεις....μην απογοητευτεις....Όπως κανει παντα  ο καλός νομάς......θα ξεκινήσεις για μια άλλη όαση......

Τα μόνα "εδικά"

Τα μόνα «εδικά» είναι αυτά που έχουμε μέσα μας. Υπάρχει άραγε κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε δικό μας;

Λέμε:

Δικό μου το αυτοκίνητο.

Δικό μου το σπίτι.

Δικά μου τα παιδιά.

Δικό μου το παιχνίδι.

Δικός μου ο άντρας.

Δική μου η γυναίκα.

Δική μου η φίλη.

Όλα τα κατέχουμε.

 Είναι δικά μας πραγματικά όμως;

Πότε είναι δικά μας;

Μήπως μόνο όταν τους δίνουμε μια θέση μέσα μας. Μια θέση ξεχωριστή στην καρδιά μας. Μια γωνίτσα στην ψυχή μας; Μόνο τότε ίσως έχουμε το δικαίωμα να τα αποκαλούμε δικά μας.

Τα μόνα πράγματα που είναι δικά μας είναι αυτά που τους δώσαμε θέση στην καρδιά και τα αγαπήσαμε με πάθος.Είναι αυτά που πονέσαμε με πάθος. Είναι αυτά που απέκτησαν τη δική τους ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Είναι αυτά που πήρανε μαζί τους ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μας.

Ίσως αυτά.
Μονάχα.

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ενα βιβλίο με γράμματα.....( Ένα παραμύθι; Ίσως....)

Ενα παραμυθι......ενα παραμυθι με δρακους και μαγισσες......
Ενα παραμυθι ....με κακους λυκους και κοκκινοσκουφίτσες....
Ένα παραμύθι....με νεραιδες....και ξωτικά.....
Ένα παραμύθι...με πριγκηπες και πριγκίπισσες......
Ένα παραμύθι...για αγάπες που ζουν αιώνια....
Ένα βιβλιο.....με γραμματα....αιωνιας αγαπης....Υπαρχει; Δεν υπαρχει; Δεν ξερω......Δε νιωθω....Δεν μπορω να πω.....Στερεψα......Αρχιζω να διαβάζω......Θα καταλαβω άραγε; Ειναι κάτι που το καταλαβαινει κανεις με τη λογική....με το νου....με την καρδια; Πώς; Πρέπει να καταλαβαινεις;Πρέπει να ψαχνεις για απαντησεις; Γιατι ψαχνω συνεχεια......για μια απαντηση; Ίσως απλα πρέπει να παραιτηθώ.....κι απλα να ζήσω στο εδώ....στο τώρα...Θα δειξει.......
Ενα βιβλιο........γαλαζιο....Σελιδες ακομα κολλημένες...τις χωριζω τη μια απο την αλλη προσεκτικα...το ανοιγω στη μεση....Χωνω τη μύτη μου αναμεσα στις σελίδες του.....Αχχχ αυτη η μυρωδιά του καινουριου...βιβλίου!!! Συνεχιζω να χωρίζω τις σελίδες....ρίχνοντας κλεφτες ματιές στις λέξεις....του....
Το κλεινω.....το ανοιγω ξανα....τυχαια....σελίδα....Το πρώτο γράμμα.....14 Απριλίου 1938.....
" Πηγή πηγών , η ένωσή μας είναι απόλυτη , τελειωτική. Ο κόσμος έχει σβήσει...........Ο κόσμος τώρα πρέπει να ξαναπλαστεί...."

Η επισήμανση......

Ακουγα μουσικη στο διαδικτυο.....ανεβαζα τραγουδια στο facebook....για την επερχομενη πανσέληνο όταν μια μικρη επισημανση μιας μαθητριας μου με εβαλε παλι σε σκεψεις.....

Η δημοσίευση:

"Αν η ζωη μας ειχε ενα κουμπι ''restart'' τα πραγματα θα ηταν πιο ευκολα..θα μπορουσες να διορθωσεις ολες τις λαθος κινησεις σου και να πετυχεις ενα πολυ καλυτερο ''σκορ''..
Αλλα αυτο το κουμπι δεν υπαρχει..κι ετσι πρεπει να υποστουμε τις συνεπειες των πραξεων μας..χωρις επιστροφη στην αφετηρια..
Καθε τελος ειναι οριστικο..
και καθε αρχη καινουργιαα!"

Η απάντηση:

"Καθε τελος μικρη μου και μια καινουρια αρχη.....Το Restart δε διορθωνει τιποτα....Δε μας χρειαζεται .....Δε χρειαζεται να διορθωνουμε τα λαθη μας...Ειμαστε ανθρωποι και κανουμε λαθη....Ε και;Ευτυχως.....που κανουμε λαθη ψυχη μου....Ευτυχως...Σημαινει πως ειμαστε ζωντανοι....Το restart αν υπηρχε σε πληροφορώ πως θα μας εκανε να ζουμε.....εφιαλτες...Σε φιλω γλυκα...Η δασκαλα σου...

Ήταν η τελευταια της μερα στο δημοτικό....Ενα τελος ...μια καινουρια αρχη....κι η μικρη ψαχνοντας για το restart.....( δεν εχει συνειδητοποιησει ακομα πως δεν το χρειαζόμαστε....καθολου...μα καθολου όμως!!!) ...αρχιζει να καταλαβαινει πως κάθε τελος ειναι και μια αρχη........

Μη φοβαστε τα λαθη....λεω στα παιδια.....Είναι όμορφα τα λάθη.....Πώς αλλιώς θα καταλαβουμε πως ειμαστε ζωντανοι.....και ...απόλυτα ανθρώπινοι; Η  απενεχοποίηση του λάθους.....Ο φοβος για το λάθος δεν μας παει ποτέ μπροστα....παντα πισω μας γυρίζει.....Το Restart αν υπήρχε στη ζωή μας...το μόνο που θα δημιουργουσε θα ήταν εφιάλτες.......Εφιάλτες.....απλα εφιάλτες.....Δε θελουμε κουμπια στη ζωή μας που να διορθώνουν τα λάθη......Καλα καμωμένα.......δικα μας τα λαθη.....ειδικα όταν είναι απόλυτα συνειδητοποιημένα......Δικα μας ...ακόμα κι αν δεν τα έχουμε απόλυτα συνειδητοποιήσει....

Τι είναι λαθος ...τι σωστό.....; Ποιός είναι αυτός που το ορίζει; Η προσωπικη θεωρία του καθενός απο εμάς.....η κοινωνία.....τα γονίδιά μας......; Μαλλον θα το αφήσω για μια επόμενη ανάρτηση.....Ειναι 12 και 26 και τα κορμι μου ζητά ένα κρεββάτι.....Αφου το ζητά λέω να του το δώσω.....Απόλυτα σωστό....το βρίσκω....

Πόρτα μισάνοιχτη.......κλειδωμένη....Λουκέτο σκουριασμένο ....Γιατί σε καλεί αν και κλειδαμπαρωμένη; Γιατί.....εγω αντι για πόρτα φέρνω στο νου μου μισάνοιχτες κλειδαμπαρωμένες καρδιές; Καρδιές ....που ενώ σου ζητουν να τις δεις.....να μπεις μεσα τους .....να βυθιστεις σε μια υπέροχη....εξερευνηση....παραμένουν κλειδαμπαρωμένες...κι  εσυ προσπαθεις απεγνωσμένα να βρεις...το κλειδι;

Γιατι να σε εξιτάρει τόσο .....αυτη η εξερευνηση;

Πόσο ευκολα κλειδώνει μια καρδια.....και πόσο δυσκολα...ξεκλειδώνει!!!!Πόσο μάλλον όταν η κλειδαριά της ειναι σκουριασμένη......Κι αν ξανακλειδώσει παλι.......κλειδώνει με καινουρια κλειδωνιά......ανώτερης τεχνολογίας και αντοχής........Κι  εκει κι αν ειναι δυσκολο....πολυ να την ανοιξεις .....

Είναι κι απόψε η σιωπή
μια σκοτεινή αγκαλιά
νεράιδα που'χει μυστικά
και λόγια κλειδωμένα

Από την άκρη των ματιών
το δάκρυ μου κυλά
και καταλήγει αλμυρό
σε χείλη σφραγισμένα

Βρες το κλειδί
ν'ανοίξεις την καρδιά μου
μα μην τρομάξεις, μάτια μου
και φύγεις μακρυά μου

Θ'αφήσω τώρα τη σιωπή
τη γλώσσα των ματιών
να πούνε όσα δεν μπορούν
τα χείλη δεν τολμάνε

Ν'ανοίξεις πόρτα και να μπεις
και να'σαι πυρκαγιά
και να μου λύσεις τα δεσμά
του χθες, που με πονάνε

Βρες το κλειδί
ν'ανοίξεις την καρδιά μου
μα μην τρομάξεις, μάτια μου
και φύγεις μακρυά μου

Όμορφο καλοκαιρινό δειλινό ...
Ζεστα χρώματα στον ουρανό αγγίζουν την καρδιά σου.....

Ενα απαλό αεράκι...... χαιδεύει καθε γυμνό σημείο του κορμιού σου... κανει τα μαλλιά σου να χορεύουν πανω στους ώμους.....Κι εσύ  ταξιδεύεις....πέρα απο τη θάλασσα....πέρα απο το δειλινό.....πέρα απο το σημείο του ορίζοντα ...( καπου προς το βορρά...ισως..)....Ταξίδια του νου.....με βαρκα τα ματια της ψυχής.....τα χρώματα του δειλινού ....και μπολικη δόση φαντασίας....Το απαλό αεράκι φουσκώνει τα πανιά και το ταξίδι αρχιζει...με ματια ορθάνοιχτα....

Τα καλυτερα "ταξίδια" τα κανεις με τα ματια ορθάνοικτα έχοντας απόλυτη συνειδηση του προορισμου....αλλα και των σταθμών του....Μόνο έτσι  απολαμβάνεις το ταξίδι...εχοντας τις αισθήσεις ολες σε επιφυλακή....μονο έτσι το γεύεσαι...το μυρίζεις...το αγγιζεις ....το ακους ...το νιωθεις στο δέρμα σου.....σε όλο του το μεγαλείο.....

Απόγευμα Παρασκευής....

Απόγευμα Παρασκευής στο μπαλκόνι στο πατρικό μου......Καφεδάκι και τσιγάρο......Φωτογραφική στο χέρι......Δρόμος πολυσυχναστος πια......Νησίδα στη μέση...Φοινικες....Κεφάλι δεξιά σε οδηγεί στο λιμάνι...Τι ηρεμία!!!! Πατρικό σπίτι και ηρεμία......Πόσο συνυφασμένα αυτα τα δύο για μένα....και λέω για μένα γιατι....επρεπε να μεγαλώσω πολυ για να καταλάβω πως δεν ειναι....καθε πατρικό και ....ηρεμία...

Ενα ζευγάρι στο απέναντι μπαλκόνι......Γνωστοι; Ισως......Δε θυμαμαι πια....Στεκονται ορθιοι με τα χερια στην κουπαστη του μπαλκονιου και παρακολουθούν την κίνηση στο δρόμο...Τι να σκέφτονται άραγε; Συζητάνε; Για τι πράγμα μιλάνε....ή μηπως έχουν σταματήσει να μιλάνε;
Καθε σπίτι....και μια ιστορία. Μικρές καθημερινές ιστορίες .....πολυ συχνα απίστευτης τρέλας.....Θα θελα να ξέρω; Δεν είμαι σίγουρη....Δεν ειμαι η συνηθισμένη κουτσομπόλα της γειτονιάς.....Περισσότερο θεωρώ τον εαυτό μου....."παρατηρητή"....Μ'αρέσει να παρατηρώ τους άλλους γύρω μου....Πώς κάθονται ...με ποιο τρόπο μιλάνε.....τι γκριμάτσες κάνουν....τι χειρονομίες...τι λέξεις χρησιμοποιούν.....και συχνά πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να φανταστεί την " ιστορία " τους.....Δύσκολο; Δεν ξέρω....το μονο που ξέρω ειναι πως θέλει εξάσκηση....παρατήρηση...και μπόλικη δόση φαντασίας....

Η γιαγιά στο απέναντι μπαλκόνι....-Ζει ακόμα; Δεν το ήξερα...Καθισμένη στη γωνία του μπαλκονιού της.....άσπρη μακρια νυχτικιά....και στα χέρια της κλασσικά το αγαπημένο της αξεσουάρ....(εδώ και....25 χρόνια;)....ένα ζευγάρι...κυάλια....Παρατηρεί...κι αυτή...Τι άραγε; Ποια ανάγκη την ωθεί...χρόνια τώρα να παρατηρεί τον κόσμο μέσα απο τα κυάλια; Τι βλέπει...πως το επεξεργάζεται στον εγκεφαλό της;Μήπως καταβάθος της μοιάζω λιγάκι;Ποιος ξέρει...Ίσως....

Μια ματιά κάτω στο δρόμο.....κι εικόνες απο το παρελθόν εμφανίζονται.....Η νησίδα με τους φοίνικες χάνεται.....Χάνονται και τα αυτοκίνητα.....Μουριες πολλές αριστερά και δεξιά του δρόμου....Παιδιά με ποδήλατα στη μέση του.....Παίζουν κρυφτό....κάποια άλλα.....Μπροστά ακριβώς απο την είσοδο της πολυκατοικίας 3 κορίτσια με πατίνια.....προσπαθουν να ισορροπήσουν......Ενα χαρτόκουτο αναποδογυρισμένο.....3 κορίτσια πίσω απ αυτό γονατισμένα....πάνω στο χαρτόκουτο κόμικ παλία προς πώληση.....( Αγόρασε αραγε κανένας; Δε θυμάμαι..)Γέλια....φωνές παιδικές ...υπέροχες μυρωδιές απ' την κουζίνα....η φωνή της μαμάς που μας καλεί.....Τι υπέροχες εικόνες και μυρωδίες........

Στο περίπτερο κάτω.....κάτι γίνεται....Οχι δεν είναι καλό....ΟΧΙ.....μάλλον κάτι κακό συμβαίνει...Πρέπει να φωνάξω τη μαμά....το μπαμπά.....Δεν είναι δυνατόν να τον αφήσω να κάνει τέτοια.....ΕΪΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;....Ο περιπτερας που πάντα σιχαιχόμουν ακόμα και να βλέπω....λόγω του παράξενου βλέμματός του όταν με κοιτούσε....εχει στα πόδια του ενα αγοράκι....( αγοράκι...ήταν; ) και του έχει κατεβάσει το παντελονάκι....Το χαιδεύει; Είναι σίγουρο; Να φωνάξω; Μπόρω; Βγαίνει η φωνή; Βγήκε........

Τι θυμήθηκα τωρα;.....Ενα μπαλκόνι...μια ιστορία....ή μήπως τελικά είναι πολλές οι ιστορίες του;
Ενα δροσερό αεράκι μόλις φύσηξε......εφερε τα ισιωμένα μου ( καλα εγώ τι ήθελα να τα ισιώσω; ) μαλλιά στα χείλη....

¨Ενα δροσερό αεράκι φύσηξε βαθιά μέσα μου....τόσο αναζωογωνητικό...τόσο  ζωντανό ....τόσο όμορφο!!!!! Ποσο εύκολα....ποσο απλά μπορεί να αγαπήσει κανείς ένα απλό δροσερό αεράκι που του χαιδεύει τρυφερά τα μαγουλα....τα χείλη.... τους γυμνους ωμους....και κάνει τα μαλλιά του να χορεύουν ενα τρυφερο ταγκο στην πλατη.....Ένα απαλό δροσερό αεράκι μπορει να σε κάνει απλά να θέλεις να πετάξεις μαζί του......

Μια φωνή απο μέσα με επανέφερε.......πίσω.....Στην ηρεμια απο τις παιδικές φωνες και τα γελια μέσα στο σπίτι....Αντιο πατρικό μου μπαλκόνι ....για την ώρα...

ΑΓΑΠΗ

 

"Αγαπάμε αληθινά μόνο όταν αγαπάμε χωρίς λόγο ", αυτό ισχυρίζεται ο  Ανατόλ Φρανς ....
Αγάπη....
Tι  είναι η αγάπη;
Είναι  αγάπη  ν' αγαπάς γιατί ο άλλος σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα;
Είναι  αγάπη  ν' αγαπάς  γιατί περιμένεις ανταπόδοση;
Είναι αγάπη  ν' αγαπάς  γιατί ικανοποιείς δικές σου ανάγκες;
Είναι αγάπη  ν' αγαπάς  από συνήθεια;
Είναι αγάπη  ν' αγαπάς  γιατί θέλεις να σ' αγαπάνε;
Τι είναι αγάπη...;

Ο Καζαντζάκης λέει:
"Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."

Στην αγάπη είναι ένας.
 Σμίγουν τα δυο και γίνονται ένα.
 Δεν ξεχωρίζουν.
 Το εγώ και το εσύ αφανίζονται.
Εμείς γίνονται.
 Τι θα έλεγε άραγε ένας εγωιστής γι’  αυτό το εγώ που εξαφανίζεται;
Εγώ γιατί νιώθω πως αυτό το εγώ και το εσύ ενώ αφανίζονται όπως το αντιλαμβάνεται ο Καζαντζάκης και γίνονται ένα δε χάνουν την ατομικότητά τους;
Ένα  Εγώ κι ένα Εσύ  σε απόλυτη αρμονία.
Ένα  Εγώ  κι ένα Εσύ που απλά αλληλοσυμπληρώνονται και σχηματίζουν το ολόκληρο.
 Ρομαντικό ,ουτοπικό, Πλατωνικό  ίσως. Η αγάπη απλά είναι ο μόνος τρόπος. Ο μόνος τρόπος να ζεις πραγματικά, αληθινά το κάθε τι σε όλο του το μεγαλείο!!!!
Όταν αγαπάς πραγματικά νοιάζεσαι αυτόματα. Δεν ξέρεις άλλο δρόμο.
Η αγάπη η πραγματική έχει τη μυρωδιά του γιασεμιού. Μπαίνει μέσα σου θες δεν θες και σε γεμίζει.

Όμως το μόνο απόλυτα σίγουρο κι αληθινό όταν μιλάς και γράφεις για την αγάπη είναι ή απόλυτη συναίσθηση και συνειδητοποίηση αυτού που είπε ο Κοέλο.....

"Είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της. "

Κι εγώ συμπληρώνω.....:
Είναι ανώφελο να μιλάς για την αγάπη........
ΑΠΛΑ ΖΗΣΕ ΜΕΣΑ ΤΗΣ!!!

Αγάπη είναι να σου δίνω
χωρίς ποτέ να το θυμάμαι,
να με φωνάζεις κι εγώ να 'μαι
μες στης ζωής σου την ηχώ.

Αγάπη είναι να σε κλείνω
στα βλέφαρά μου όταν κοιμάμαι
τις νύχτες για να μη φοβάμαι
που λείπεις και σ' αναζητώ.

Αγάπη είναι να σ' αγγίζω
κι ο πυρετός μου να μ' ανάβει
να γίνομαι εγώ καράβι
να ταξιδεύω στ' ανοιχτά.

Αγάπη είναι να ραγίζω
όταν εσύ θα νιώθεις πόνο
κι όταν με βλέπεις να ματώνω
να κλαις με αναφιλητά.