Η εικόνα του κόσμου μου.....

Μια εβδομάδα πριν. Ήμερα Παρασκευή. Πέμπτη ή ίσως Τετάρτη. Ποιος ξέρει; Όλες ίδιες μου φάνηκαν. Σίγουρα όχι Σαββατοκύριακο γιατί είχα πάλι δρομολόγιο ταξιτζή μες στο κατακαλόκαιρο.

 Ζέστη πολύ. Στο αυτοκίνητο μέσα δεν αντέχεται. Περιμένω...και πάλι περιμένω. Μέσα στο αυτοκίνητο με τη μουσική για συντροφιά και τους περαστικούς που περνάνε, θέαμα πάντα ενδιαφέρον .Παρατηρώ πάντα σαν καλός παρατηρητής όσα συμβαίνουν γύρω μου.

Εξάλλου περιμένω το μικρό έξω από το φροντιστήριο αγγλικών. Πώς αλλιώς θα περάσει η ώρα...

Η σάουνα τζάμπα στο αυτοκίνητο κάνει τον ιδρώτα να τρέχει  κι ένα αεράκι ευεργετικό που και που συναντά τις σταγόνες του πάνω στο δέρμα μου και μ' ανατριχιάζει ελαφρά.

Κι εγώ εκεί να περιμένω και να παρατηρώ. Κλασσικές κινήσεις στα γύρω σπίτια. Η κοπέλα στο απέναντι μπαλκόνι ποτίζει τα φυτά της όπως κάθε μέρα την ίδια ώρα.

Από την πολυκατοικία κάτω από την οποία έχω παρκάρει ακούγεται μουσική και φωνές παιδικές. Δυο παιδιά μαλώνουν ,μια μαμά φωνάζει " Επιτέλους θα ησυχάσετε; Δεν αντέχω άλλο"....

Στο μισάωρο πέρασαν πάλι πολλοί πλάι από το κόκκινο οπελάκι  που έχει λήξει ήδη από το 2004.Πέρασε και μια κοπέλα.

Μαλλί κοντό  περνά σκυφτή  ταραγμένη. Τι να έχει άραγε; Τι τάραξε τόσο το βλέμμα της; Τι την κάνει να περπατά σκυφτή σα να θέλει να κρύψει την έκφραση του προσώπου της;

Σταματά στο απέναντι πεζοδρόμιο εκεί στον ίσκιο που δημιουργεί το μπαλκόνι πάνω απ' το κεφάλι της. Χέρι στην τσάντα , ένα χαρτομάντιλο. Ένα δάκρυ που σκουπίζεται κρυφά, κλεφτά .Ένα τηλέφωνο στα χέρια της.  Το κοιτάει. Το ανοίγει. Το κλείνει ξανά.  Το ανοίγει και πάλι. Το βάζει στην τσάντα .Το χέρι πάλι στην τσάντα. Πάλι το κινητό  εκεί στα χέρια. Δάκτυλα πληκτρολογούν. Τι γράφουν; Λέξεις σίγουρα. Τι λέξεις; Λέξεις που κάνουν τα μάτια να γεμίσουν πάλι εκείνη την περίεργη βροχή  που όλο πάει να πέσει κι όλο εκεί βρίσκεται, στο λευκό των ματιών ,κάτω από τα βλέφαρα ,στις βλεφαρίδες. Εκεί. Κι αρνείται να κυλήσει ελεύθερα στα μάγουλα ,στο πηγούνι, στο κινητό, στο πεζοδρόμιο...

Γιατί την κοιτούσα τόσο την κοπέλα αυτή. Γιατί είχα χαθεί στην κάθε της κίνηση; Ήθελα άραγε να μάθω την ιστορία της όπως κάνω πάντα; Γιατί είναι ανάγκη μου να προσπαθώ να φανταστώ την ιστορία ενός αγνώστου στο απέναντι πεζοδρόμιο; Τι μου δίνει αυτό; Ποια ανάγκη καλύπτει; 

Δε θα μάθω ποτέ τι  δημιούργησε εκείνες τις περίεργες λίμνες στο άσπρο των ματιών της κοπέλας με το κοντό μαλλί και το κινητό στο χέρι. Σίγουρα δε θα μάθω ποτέ. Δεν ήταν ποτέ απαραίτητο. Απλά έτυχε να είναι εκεί κι εγώ δεν μπορούσα πάρα να την παρατηρώ....

Κι η κοπέλα έγινε, σε μια στιγμή, μέρος του κόσμου μου μέρος της εικόνας του δικού μου κόσμου. Μιας εικόνας που ολοένα και συμπληρώνεται. Μιας εικόνας ζωντανής που συνεχώς  αλλάζει.

Η εικόνα του κόσμου μου  έχει πια σε μια της γωνίτσα εκεί στο απέναντι πεζοδρόμιο...μια κοπέλα με κοντό μαλλί...και 2 λίμνες στα μάτια....