Απογεύματα Κυριακής
Γλυκά κυριακάτικα απογεύματα παιδικών χρόνων. Ξαπλωμένες στο μεγάλο κρεβάτι κι οι τρεις. Ο μπαμπάς στην άκρη μισοξαπλωμένος κι η φωνή του μελωδική, ζεστή, γεμάτη αγάπη. Κι εγώ να ταξιδεύω με τη φωνή του στο παραμύθι με τον Κωστάκη και την Ελενίτσα.
Ποιο παραμύθι θα μου πείτε είναι αυτό. Αυτό είναι το δικό μου ξεχωριστό παραμύθι. Το δικό μας. Ένα παραμύθι που κάθε του λέξη οδηγούσε σε άλλη. Κάθε φορά άλλαζαν οι λέξεις άλλαζε κι αυτό. Άλλαζε το ταξίδι. Ο Κωστάκης κι Ελενίτσα όμως πάντα εκεί κάτι σαν μικρές σταθερές αξίες.
Κι η φωνή, γλυκιά μελωδία, να μεταφέρει την απόλυτη ασφάλεια. Η απόλυτη ασφάλεια των παιδικών χρόνων. Των δικών μου παιδικών χρόνων.
Γιατί τώρα πια δεν έχω ψευδαισθήσεις. Σπάνια βιώνουν τέτοια ασφάλεια, τέτοια σιγουριά, τέτοια αγάπη, τέτοια θαλπωρή, τέτοια απόλυτη μαγεία όλα τα παιδιά του κόσμου όπως νόμιζα τότε.
Μακάρι να ήταν μπορετό μ’ ένα ραβδί από ’κείνα των παιδικών παραμυθιών μου να έδινα σε όλου του κόσμου τα παιδιά ό,τι έζησα εγώ. Τόση ασφάλεια. Τέτοια αγάπη. Αγάπη τόση!
Ευχαριστώ πατέρα
Ευχαριστώ
που μ' έμαθες να αγαπάω τόσο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου