Μια καινούργια σχέση αρχίζει.

Κάνει κρύο. Καθισμένη μπροστά στον υπολογιστή ακούω μουσική στο youtube και σκέφτομαι. Τι σκέφτομαι;Μικρή ερώτηση, μεγάλη απάντηση.Είναι τόσα πολλά αυτά που περνάνε από το μυαλό μου.
Άραγε θα χιονίσει αύριο; Θα φτάσει το πετρέλαιο ή θα πρέπει να γραφτούμε σε καμια λίστα για να μην ξεπαγιάσουμε; Τα παιδιά εχουν πολλά ακόμα να διαβάσουν; Πρέπει να πάρουμε καινούργιες στολές για τις απόκριες; Πού θα γίνει πάλι το αποκριάτικο πάρτυ του σχολείου;Θα πρέπει να καθομαι πάλι με τις ώρες σε μιά αίθουσα γεμάτη παιδιά να σπάει το κεφάλι μου από τον πονοκέφαλο και να ακούω τις άλλες μαμάδες να μου λένε για τη δασκάλα και τη διευθύντρια, για τα παιδιά τους που είναι τόσο καλοί μαθητές για το εκπαιδευτικό σύστημα , για τη δασκάλα που δεν έβαλε όλα δεκάρια στον κανακάρη και τώρα πως θα μπει στην κλήρωση για τη σημαία του χρόνου....για....για ...για....Κι εγώ να ακούω χωρίς ουσιαστικά να ακούω. Το μυαλό να ταξιδεύει αλλού ως συνήθως , να τις ακούω σαν μέσα από τούνελ και να αναρωτιέμαι πότε θα τελειώσει το μαρτύριο....
Τελείωνει άραγε ποτέ ;
Καθώς λοιπόν άκουγα μουσική και σκεφτομουν όλα αυτά κι ακόμα κι άλλα....κι άλλα....είπα να δοκιμασω κι εγώ να φτιάξω ένα δικό μου blog.Κάτι σαν ημερολόγιο , κάτι σαν ένα χαρτί που αποτυπώνει τις σκέψεις ( αν υποτεθεί πως υπάρχει τέτοιο χαρτί ) , κάτι σαν μια απόπειρα να ξαλαφρώσω από ένα βάρος τοποθετώντας το σε λέξεις. Γινεται άραγε ποτέ αυτό;
Καθώς το κείμενο ξεδιπλώνεται μπροστά στην οθόνη , καθώς οι λέξεις περνάνε η μια μετά την άλλη μπρος απ' τα μάτια μου, συμβάινει κάτι μαγικό. Σαν να παίρνουν μαζί τους μια μια τις σκέψεις μου και να τις ταξιμονούν σε σειρές και παραγράφους. Τα δάκτυλα δακτυλογραφούν ανάλαφρα και οι λέξεις διαδέχονται η μια την άλλη αβίαστα....οπως ακριβώς τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο αυτη τη στιγμή στο Windows media player.
Όπως πάντα φοράω τα ακουστικά . Πάντα φοράω ακουστικά για να ακουω μουσική στο σαλόνι. Η μουσική εδώ ειναι απαγορευμένη όταν οι τρεις άντρες της ζωής μου βλέπουν ποδόσφαιρο ξαπλαρωμένοι στους τρεις καναπέδες λίγα μετρα πίσω μου.
Τι γράφεις πάλι ; με ρωτάει ο άντρας μου. Τα παιδιά δεν με πήραν χαμπάρι. Μάλλον με έχουν πια συνηθίσει να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή.
"Πού πας πού πας δεν ειναι η καρδιά μου δρόμος να πατάς", λέει ο Καρράς στο Windows media player κι εγω αναρωτιέμαι πως να γινεται αυτό....Εγώ να ακούω Καρρά; Κατι μάλλον συμβαινει....Δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν... Κάπως πρέπει να εξηγειται το γεγονος πως εγώ που άκουγα Scorpions εγώ που άκουγα U2 , εγώ που άκουγα Dire Straits και όλα τα συναφή να ακούω τώρα που κοντέυω τα σαράντα Καρρά.
Η εξήγηση αυτη τη στιγμή μου ...διαφεύγει αλλα.....που θα πάει θα τη βρω..Λες να φταίνε οι κακές παρέες; Ποιος ξέρει;Πάντως ειναι γεγονός πως αυτή η συντέκνισσα μου ( συντέκνισσες στην Κρητη λέμε τις κουμπάρες από μια βάφτιση΄απαραιτητη διευκρίνηση για οσους δεν ομιλούν την Κρητικήν) ακούει όλο Καρρά ισως έχει επηρεάσει το μουσικό μου αυτί. Κάθε Παρασκευή βράδυ εδώ και κάμποσα χρόνια ειμαστε σπίτι της
ακούμε μουσική , τα πινουμε και κάνουμε την απαραίτητη " κοινωνική κριτική" για τους συζύγους μας ανταλλάσοντας εμπειρίες και απόψεις μπας και βγάλουμε καμιά άκρη...Αλλά τοσα χρόνια τίποτα....΄Ακρη δεν έχουμε βρει οπότε είναι πιθανόν οι Παρασκευές αυτές να κρατήσουν ακόμα πολλά χρόνια...Λέτε μετά από μερικά χρόνια να έχω μια πλήρη μετάλλαξη και να μην μπορώ να ακούσω καθόλου Scorpions και U2 ;Θα δείξει . Μην ανησυχειτε θα σας το πω...
Έχω την αίσθηση πως κι αυτη εδώ η σχέση μαζί σας που αρχίζει μόλις θα κρατήσει χρόνια κι αυτή. Γενικά μπορώ να το ομολογήσω πως είμαι αρκετά σταθερή στις σχέσεις μου.
Τώρα θα σας αφήσω για λίγο γιατί με καλεί το καθήκον μου ως μάνα και σύζυγος να μην πω και ως υπηρέτρια....Για τους ρόλους που καλούμαστε να παίξουμε στην καθημερινή μας ζωή θα τα πούμε μια άλλη στιγμή.Τώρα κάποιοι από αυτούς με καλούν στο καθήκον.