Στον
αγώνα
να
ξεπεράσουμε
στο
τρέξιμο
τον
άλλο
δε
σταματήσαμε
μήτε
στιγμή
Κι
έτσι
δε
νιώσαμε
πως
είχαμε
ήδη
τα
φτερά
για
να πετάμε.
©
Δέσποινα Αυγουστινάκη
In the
race
to win
the opponent
we did not stop
even one second
Thus
we did not feel
that
we already had
the wings
to fly.
© Despina Avgoustinaki
Μια
φορά κι έναν καιρό, σε έναν χρόνο άχρονο, γεννήθηκε ένα μικροσκοπικό κολίμπρι.
Ήταν τόσο μικρούλι που χωρούσε άνετα στο μάτι μιας σακοράφας.
Την
πρώτη κιόλας μέρα της ζωής του έπεσε από τη μητρική φωλιά κάτω στο έδαφος. Μια
κι ήταν τόσο μικροσκοπικό η μητέρα του δεν τα κατάφερε να το βρει όσο κι αν
έψαξε.
Το
μικρούλι μας κολίμπρι με την πτώση του προσγειώθηκε στο έδαφος πάνω σε ένα
μεγάλο σπυρί σιτάρι, που ’κείνη την ώρα κουβαλούσαν στη φωλιά τους δυο
μυρμήγκια.
Δίχως
να το καταλάβει βρέθηκε στην αποθήκη της μυρμηγκοφωλιάς και άρχισε μια και ήταν
πολύ πεινασμένο να τσιμπολογά με το μικρό του ράμφος το σπυρί του σιταριού.
Ύστερα ξάπλωσε πάνω σε μια μικρή μπαλίτσα ψωμιού, κι εκεί στα μαλακά το πήρε ο ύπνος
το μικρούλι μας.
Το
επόμενο πρωινό το βρήκε ο φύλακας της αποθήκης. Ήταν τόσο γλυκούλι έτσι που
κοιμόταν κι ήταν τόση η επιθυμία του φύλακα να αποκτήσει ένα παιδί - μη νομίζετε, και τα μυρμήγκια ακόμα έχουν
προβλήματα γονιμότητας τούτες τις μέρες που διαλέξαμε να ζούμε – που το πήρε
στα διαμερίσματά του και άρχισε να το μεγαλώνει σαν δικό του παιδί.
Σε
λίγα χρόνια μικρό μας κολίμπρι σε τίποτα πια δε θύμιζε κολίμπρι. Ήταν πια ένα
εργατικό μυρμήγκι που πάλευε να ξεπεράσει τα άλλα μυρμήγκια της φωλιάς στο
τρέξιμο και την ποσότητα που έφερναν στις αποθήκες κάθε μέρα.
Ομολογώ
πως τα κατάφερε. Μια μέρα μάλιστα το κάλεσε ο βασιλιάς Μέρμηγκας για να του
παραδώσει το παράσημο του γρηγορότερου μυρμηγκιού της αποικίας. Ήταν τόσο
μεγάλη η χαρά του που ξεπέρασε όλα τα άλλα μυρμήγκια γύρω του. Εξάλλου έτσι το
μεγάλωσε ο φύλακας - πατέρας. Να χαίρεται σαν ξεπερνούσε το μυρμήγκι που ήταν
πλάι του.
Μονάχα
εγώ που το κοιτούσα από ψηλά ένιωσα ένα μικρό τσιμπηματάκι στην καρδιά σαν
συλλογίστηκα πως ήτανε στην πραγματικότητα κολίμπρι. Ένα κολίμπρι που έβλεπε
τον εαυτό του ως μυρμήγκι.
Ένα
κολίμπρι που χαιρόταν πως νίκησε στο τρέξιμο ενώ η αλήθεια ήταν πως μπορούσε να
πετάξει.
©
Δέσποινα Αυγουστινάκη
English version
Once upon a time, in a timeless time, maybe now maybe yesterday, a tiny hummingbird was born. It was so small that it fitted comfortably in the eye of sackcloth.
On the very first day of his life, he fell from the mother's nest to the ground. Since it was so tiny his mother could not find it no matter how hard she searched.
Our little hummingbird landed on the ground on a large grain of wheat, which at that time was being carried by two ants into their nest.
Without realizing it, he found himself in the anthill's warehouse and started, since he was very hungry to nibble on the grain of wheat with his small beak. Then he lay down on a small ball of bread, and there the little one fell asleep.
The next morning the warehouse's keeper found it. He was so cute the way it was sleeping and it was so much the guardian's desire to have a child - the ants have fertility problems too these days that we chose to live - that he took it to his apartment and started raising it as his own child.
In a few years, our little hummingbird was no longer reminiscent of a hummingbird. It was now a hardworking ant struggling to outgrow the other nest ants on the speed and the amount they brought to the warehouses each day.
I confess that he succeeded. One day, in fact, King Ant called him to hand him the medal of the fastest ant in the colony. His joy was so great! He had surpassed all the other ants around him. After all, this is how the guardian-father raised him. To rejoice if he was overcoming the ant that was next to him.
Only I, who was looking at it from above, felt a small sting in my heart as I thought that in fact it was a hummingbird. A hummingbird that saw itself as an ant.
A hummingbird that was happy to win the run while the truth was that it could fly.
© Despina Avgoustinaki
