Αυτοί οι άνθρωποι

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

Αυτοί που δεν αντέχουν

να βάζουνε τον πόνο τους

σε γράμματα,

σε λέξεις.

Αυτοί που σε ρωτούν

για τον καιρό.

Που δεν αντέχουν

να κοιτάξουν τον καθρέφτη.

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που τόσο μέσα τους πονούν

που λένε δεν πονούν καθόλου.

Εκείνοι που ηρεμούν

στριμώχνοντας χαμόγελα

στις χαραμάδες,

στις ρωγμές.

Σε όλες τις εξόδους

του έσω πόνου.

Όμορφα τα χαμόγελα,

δε λέω.

Μα όχι για πόνου φυλακή.

Ο πόνος θέλει Έξοδο

να ορμήσει να σε κάψει.

Να γεννηθείς ξανά

από τις στάχτες.

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι

που μπέρδεψαν 

γαλήνη

και μπουνάτσα.

Μα αλήθεια 

δεν το ξέρανε…

Θέλει φουρτούνα τρομερή

να νιώσεις τη γαλήνη...

 

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Να προφτάσει

Εδώ φυσάει

Σύννεφο εστάθηκε

Κι εκείνο το τζιτζίκι

αποτρελάθηκε

στο λίγο φθινόπωρο

ξεραμένο φύλλο 

στις πατούσες του..

Θέλει 

να πιει τον κόσμο 

μονορούφι.

Να προφτάσει.

Να πει όλα όσα μύρισε.

Όσα άγγιξε.

Όσα άκουσε.

Όσα γεύτηκε.

Όσα είδε.

Λίγο προτού

την αφτιασίδωτη 

στολή του αποβάλει

να βάλει μες στο Τζι

τον κόσμο του.

Όσα ένιωσε

στο ταυ.

Όσα πολύ αγάπησε

στο γιώτα.

Όσα ζωή ονόμασε 

στο ζήτα.

Να προφτάσει 

να αφήσει τη φορεσιά 

του κόσμου του

στο λιόκλαρο.

Στο τελευταίο 

πεισματικό

καλοκαιριού χαμόγελο

Εκείνο που είπανε

Αγάπη των ανθρώπων.




©Δέσποινα Αυγουστινάκη ©Βασίλης Γεωργιάδης

Πόσες άραγε;

Μύρισε γιασεμί.

Και τα παράθυρα κλειστά.

Μύρισε γιασεμί.

Αλήθεια !

Κλείνεις τα μάτια.

Είναι εκεί.

Ανοίγεις.

Έχει φύγει....

Τα μάτια βλέπουν

ή είναι αλήθεια

η μυρωδιά;

Ή μήπως

λένε αλήθεια

και τα δύο;

Πόσες αισθήσεις

άραγε

για να μιλήσει

η αλήθεια;


 ©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Κανάλι ορθάνοιχτο

Άνοιξε διάπλατα

κανάλι 

Κι εχύθη 

εντός

ο κόσμος όλος.

Όλες οι λέξεις του

Εκείνες οι λερές

Που θόλωσαν πια

Αυτές που 

μήτε μια ανάσα 

δεν τους έμεινε.

Μηδέ ένα γράμμα 

να θυμίζει πια

την πρώτη γλώσσα.

Κανάλι ορθάνοιχτο

Ροή προς την καρδιά…

Γράμμα το γράμμα

επλύθη 

Ο κόσμος όλος


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Μας μεγαλώνει

Εδώ η θλίψη σύννεφα

Μοιράστηκε αυτοβούλως 

σε σταγόνες

Προσδοκία βροχής

Η θλίψη;

Προσδοκία βροχής;

Σπάσε τη λέξη

και θα δεις

χωμένα μέσα της

τα γράμματα 

μιας προσδοκίας...

Η θλίψη αυτή

που σαν βροχή

μάς μεγαλώνει.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Πού είναι;

Για ποια αγάπη μιλάμε;

Γι’ αυτήν που μας χρωστούν;

Πότε μπήκε η αγάπη στην Αγορά;

Γι’ αυτήν που προσδοκούμε;

Πότε ακριβώς συνδέσαμε αγάπη - προσδοκία ;

Για ποια αγάπη μιλάμε;

Γι’ αυτήν που μας μάθανε;

Πότε ακριβώς κάναμε την Αγάπη μάθημα;

Γι’ αυτήν που δώσαμε κανόνες;

Πότε ακριβώς την κάναμε παιχνίδι;

Για ποια αγάπη μιλάμε;

Για κείνη που εχτίσαμε στην πέτρα;

Πότε ακριβώς τη φυλακισαμε;

Για ποια αγάπη μιλάμε

Αλήθεια

Για ποια…

Κι εκείνη την αγάπη 

Άνευ χρέους 

Άνευ προσδοκίας

Άνευ κανόνων

Εκείνη την αγάπη

Την ελεύθερη

Της πρώτης γλώσσας 

Τι την κάναμε;

Πού είναι;


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Σε μία κραυγή

Κείτομαι εδώ

νιώθοντας τα πάντα

Θαλερές αγάπες

σε χειμώνα καιρό

μα κι

αγάπες ευ-μαραντες

σε καιρό ανοιξιάτικο.

Κείτομαι εδώ

βλέποντας πέρα απ’ το πέρα.

Λεπτές αποχρώσεις της μέρας

σε νύχτες μισές

μα και

μαύρο βαθύ της νυχτιάς

σε ολάκερες μέρες.

Κείτομαι εδώ

ακούγοντας τα πάντα

Ήχους μεγάλης απογοήτευσης

σε προσδοκίες μικρές

μα και

ήχους μικρούς νικητήριους

σε τρανές προσδοκίες.

Κείτομαι εδώ

μυρίζοντας  τον αέρα

των ανθρώπων που τόλμησαν

μα κι

εκείνη τη σήψη

των ανθρώπων που δείλιασαν

στο μηδέν της στιγμής .

Κείτομαι εδώ

νιώθοντας μέσα μου

όλον τον κόσμο….

Σε μία κραυγή

Ή ίσως δύο

Σε κραυγή Ιαχής

μα και

Θρήνου.

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

I am lying here

feeling everything

Blooming love

at winter time

and

love withering

at times of spring

I am lying here

seeing beyond the beyond.

Light colors of the day

in half nights

and

Deep dark of the night

in whole days.

I am lying here

hearing everything

Sounds of great despair

in small expectations

and

Small sounds of victory

in great expectations.

I am lying here

smelling the air

of people that dared

and

the rotten smell

of people that didn’t dare

in moment zero.

I am lying here

feeling inside

the whole world

in one scream

Or maybe in two

In a scream of thrill

and one of mourning

©Despina Avgoustinaki

 

Οι Αθόρυβοι

Δεν υπάρχουν άγγελοι.

Χαμόγελα μονάχα.

Εκεί που ξαποσταίνουνε

τα μάτια κι η καρδιά μας.

Δεν υπάρχουν άγγελοι.

Αλήθεια .

Μονάχα αγάπης αγκαλιές

μη–προσδοκίας .

Τίποτα από όλα αυτά

ποτέ δεν είδες;

Πότε άνοιξες

τα μάτια

τελευταία;

Γύρω μας είναι.

Περπατούν.

Τρώνε .

Κοιμούνται.

Τραγουδούν.

Οι Αθόρυβοι.

Αυτοί που αφήνουν

τα χαμόγελα

έξω απ’ την πόρτα τους.

Μην τύχει

και περάσει πεινασμένος.

©Δέσποινα Αυγουστινάκη