Βαριές οι λέξεις

 Βαριές οι λέξεις που δε νιώθεις

Γδούπος ο ήχος τους

Κενός

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Παλιό σκαρί

Παλιό σκαρί

γερμένο

Στάση γαλήνης

Όλα τα ταξίδια 

στις γραμμές του ξύλου

στο κίτρινο του λευκού 

στο ξεπλυμένο μπλε της καρίνας

στις χαραμάδες 

στο ξυλοφαγωμένο κατάστρωμα

Στάση γαλήνης

Μη προσμονής 

Μη προσδοκίας

Στάση γαλήνης 

Όλα τα ταξίδια

εντός .


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τα Χριστούγεννα της Ελπίδας

Μια φορά κι έναν καιρό κάπου στο κοντινό παρελθόν σε ένα μακρινό βασίλειο – αν και ο χρόνος κι ο χώρος πάντα με μπερδεύανε , ομολογώ το - (ίσως να ήταν μακρινό το παρελθόν και το βασίλειο κοντινό, δεν ξέρω αλήθεια) ζούσε ένα κοριτσάκι τοσοδούλικο, μικρό σ’ απέραντη ευτυχία . 

Μη φανταστείτε πως ήταν η πριγκίπισσα. Το κάθε άλλο. Ένα συνηθισμένο κοριτσάκι τοσοδούλικο, μικρό μονάχα ήταν. Και το βασίλειο, βασίλειο έτσι απλά γιατί σας λέω σήμερα την ιστορία του σαν παραμύθι. Κάθε αξιοπρεπές παραμύθι έχει κι ένα βασίλειο, το νιώθετε, νομίζω. 
Ας συνεχίσουμε, λοιπόν. Το μικρό τοσοδούλικο κοριτσάκι ζούσε την απόλυτη οικογενειακή ευτυχία. Εκείνη, βέβαια, που όριζαν οι γύρω ως ευτυχία από την ανάσα του την πρώτη.  

Παραμονή Χριστουγέννων. Η φάτνη στην πλατεία είχε ήδη στηθεί. Κι εκείνο το χριστουγεννιάτικο το κάστρο. Λαμπιόνια ολόγυρα πολλά. Παιδιά ντυμένα με τα ρούχα τα καλά. Το ακριβό παλτό , τα μάλλινα γαντάκια , τα σκουφιά, τα χρώματα τους τα τρελά , τα γέλια εκεί στη φάτνη την ώρα που στηνόταν για το κλικ του φωτογράφου. 

Το μικρό μας κοριτσάκι ήτανε έτοιμο κι αυτό. Το έπιασαν οι γονείς απ’ το χεράκι κι έφτασαν στην πλατεία μέσα σε γέλια και τραγούδια γιορτινά. Πλησίασαν στη φάτνη . Είχε ουρά. Ένας μικρός  γύρω στα τέσσερα, σαν κάθε μικρός της εποχής που σεβόταν τον εαυτό του άρχισε να ζητά και να ζητά και να ζητά και να ζητά και να ζητά κι αμέτρητα άλλα ζητά που εδώ δεν έχει χώρο να τα γράψω. Ε , τι να κάνει κι ο μπαμπάς του ; Άρχισε να δίνει και να δίνει και να δίνει και να δίνει και να δίνει μα είναι ο χώρος του παραμυθιού μικρός για να χωρέσουν όλα.  

Το μικρό κοριτσάκι κοιτούσε κι άκουγε, άκουγε και κοιτούσε, κοιτούσε κι άκουγε για ώρα. Κι ύστερα ένιωθε. Μα αυτό που ένιωθε ήταν σαν να ’φαγε φαγητό που διόλου δεν της άρεσε, θαρρώ.  Γι’ αυτό στο 345ο  «ζητώ» και στο 344ο  «δίνω» έστρεψε βλέμμα και αυτιά αλλού για να γλιτώσει την ανακατωσούρα στο στομάχι.
Κι είδε. Είδε. Ή της φάνηκε πως είδε ένα χεράκι να κουνιέται μέσα στη φάτνη. Εκεί δίπλα στα βόδια και το γυμνό Χριστούλη- κούκλα. Ένα χεράκι που έβγαινε απ’ τα άχυρα σαν να ’βγαινε απ’ το νερό της θάλασσας όπου πνιγόταν. Έτσι το είδε η μικρή μας. Είχε μια άλλη ματιά του κόσμου, έχω ξεχάσει να σας πω το κοριτσάκι μας αυτό. Μια άλλη ματιά που όλοι προσπαθούσαν να αλλάξουν.  

Θυμάμαι ήτανε στα δυο που είχε φτιάξει ένα σχολειό ολοκόκκινο. Όταν το είδανε όλοι εξαφνιάστηκαν κι είπανε ολοκόκκινα σχολειά πως δεν υπάρχουν. Μα εκείνη τους εκοίταξε με τα ματάκια τα μελιά κι έκπληκτη που δεν το ήξεραν τους είπε : « Μα αλήθεια δεν το ξέρετε ; Είναι η μέρα του κόκκινου στο σχολείο σήμερα κι όλα βαφτήκαν κόκκινα να τη γιορτάσουν.»  

Αυτό το κοριτσάκι μας, λοιπόν, τραβούσε ώρα το μανίκι του πατέρα για να τον κάνει να ακούσει και να δει εκείνο το λιπόσαρκο χεράκι του παιδιού μέσα στη φάτνη. Εκείνο το χεράκι του παιδιού που έμοιαζε να πνίγεται. 
Μα αυτός μήτε άκουγε μήτε έβλεπε μα μήτε ενδιαφερόταν. Σκεφτόταν μοναχά πότε θα τέλειωνε ή ουρά να βγάλει τη φωτογραφία. Η φετινή κορνίζα τον περίμενε όλο το πρωί επάνω στο τραπέζι. Χριστούγεννα ’18 είχε ήδη γράψει από κάτω. Μια σειρά από Χριστούγεννα σε συνέχειες. Αυτό ήταν η ευτυχία του. 
Μα κι η μητέρα της μικρής τίποτα μοιάζει να μην άκουγε κι αυτή. Φανταζόταν πως ήταν ήδη με τις φίλες της και τους έδειχνε το τσαντάκι της Prada με τα κουνελάκια που έγινε επιτέλους δικό της. Αυτή ήταν η δική της ευτυχία. Μια ευτυχία 1.700 ευρώ. 

Είδε κι απόειδε η μικρή ξέχασε και μητέρα και πατέρα. Σταμάτησε και κοίταζε το χεράκι που ολοένα και βυθιζόταν στα άχυρα της φάτνης. Κοίταζε έντονα εκεί για ώρα. Δεν ξέρω αλήθεια πως μα σιγά σιγά όλοι από γύρω της έμοιαζαν να σβήνουν. Έσβησε πρώτα ο πατέρας . Ύστερα η μητέρα κι ένας ένας όλοι οι γύρω. Έμεινε μοναχά η φάτνη και το χεράκι που πάλευε τόση ώρα να κρατηθεί από κάπου.  

Άγαλμα η μικρή μας για ώρα . Ώσπου ένιωσε να παγώνουν σιγά σιγά τα ποδαράκια της. Κοίταξε κάτω. Τι να δει. Μια θάλασσα ολόγυρα που μέχρι να κοιτάξει ανέβηκε ως τη μέση της. Δίχως να καταλάβει άρχισε να κολυμπά κι έφτασε γρήγορα τη φάτνη. Έπιασε το χεράκι που ακόμα βυθιζότανε. Μα αλήθεια μη με ρωτήσετε τι έγινε μετά. Δεν ήμουνα εκεί. Κι άλλος κανένας δεν τους είδε.  

Παραμονή Χριστουγέννων του 18 κι η Ελπίδα ζει , ελπίζω. 


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Οι λέξεις πάντα...

Οι λέξεις πάντα θα χτυπούν 

στην καρδιά του κόσμου. 

Νιώθεις το κτύπο εντός.

Στο τικ

θα δέχεσαι τη "φύση" σου 

στο τακ 

θα την αρνιέσαι.»


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Μα πώς;

Μα πώς να ξημερώσουνε,

μου λες;

Κείνες οι λέξεις

που απορούν πού χάθηκε

σε ποια ξένη στεριά

σε ποιο νησάκι έρημο

σε ποια αμμουδιά

σε πέλαγο ίσως μακρινό

ή σε ποια ξέρα

η λέξη εκείνη

η μεγάλη,

η τρανή.

Η λέξη εκείνη

που εγίνηκε μικρή

σε χείλη αταίριαστα

που της ρουφήξαν

την ουσία.

Μα πώς να ξημερώσουνε,

μου λες;

Δίχως της ’μείναν ορφανές.

Άνευ ουσίας.

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Αυτοί οι ποιητές

Αυτοί οι ποιητές

που δεν τους λένε ποιητές

Αυτοί με το τρελό το αίμα

Αυτοί οι αθορυβοι

Αυτοί που δε γράφουν

μηδένα στίχο

Αυτοί που νιώθουν

τον κόσμο

να χτυπά στα σωθικά τους

Αυτοί είναι.

Αλήθεια.

Αυτοί. 

Που αλλάζουνε

τον κόσμο.



© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Εγώ ο υπέροχος

Τι φταίω εγώ;

Εγώ 

ο σωστός

Ο δίκαιος

Έτσι λέω

Κι αν έκλεισα τα μάτια 

τι μ’ αυτό;

Κι αν έκλεισα τ’ αυτιά

τι σε πειράζει;

Κι αν έκλεισα την πόρτα 

στην ευθύνη

δεν το ξέρεις;

Έτσι μου 'μάθαν

Ευθύνη εγώ καμιά

Οι άλλοι μοναχά

Εγώ αυτός

ο υπέροχος

ανεύθυνος υπεύθυνος

θα είμαι.

Εγώ αυτός που 

μού 'μαθαν  

Ο δίκαιος

Ο σωστός

Ο μόνος

πάντα



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ταξίδι πάνω σε στίχο

"Υπάρχουν ταξίδια 
που προστίθενται 
στο αρχαίο χρώμα των ματιών."
                     Aurora Luque


Μ' αρέσουν τα ταξίδια

που διαχέονται

στο χρώμα των ματιών

Εκείνα που σε κάνουν 

να βλεπεις 

κάθε στιγμή 

τον κόσμο αλλιώς.

Πάντα με άλλα μάτια.

Τα ταξίδια εκείνα.

Τα μικρά.

Της κάθε στιγμής.

Αυτά που κάνουμε

δίχως να κινηθούμε.

Ταξίδια στιγμής 

που αλλάζουν 

τη ματιά

και τα μάτια.

Κάθε στιγμή

ένα ταξίδι μικρό 

που αλλάζει

το χρώμα των ματιών.

Το χρώμα του κόσμου.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Είδες τι κάνει;

Είναι που την ευτυχία 

την ορίσαμε 

σε σημείο 

έξω 

του έσω κόσμου...

Είναι που 

τη διαβάσαμε κακώς

ως θέμα τύχης

Είναι που 

απλά μπερδέψαμε

το δεύτερο συνθετικό.

Ευ-τυγχάνω

Ευ-τεύχω

Το πρώτο τύχη

Το δεύτερο επιλογή

Είδες τι κάνει 

η ρίζα τελικά

έστω 

και μίας λέξης;



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Κενό ουσίας

Κενό ουσίας

η "απουσία" εκείνων

των άλλων 

των σημαντικών

που δεν πρόλαβες

ή δεν τόλμησες ποτέ

από σεβασμό

από φόβο

από ντροπή

από θυμό

από λύπη

να κάνεις κοινωνούς 

της ουσίας σου


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Είναι η ζωή μας

Είναι η ζωή μας 

άνοιξη

φθινόπωρο, 

χειμώνας,

καλοκαίρι.

Είν' η ζωή μας εποχή

που ξεχωρίζει.

Η εποχή του τέλους,

της αρχής.

Η εποχή του ταξιδιού.

Κι εκείνη η κάθυγρη εποχή

που λέτε,

των μουσώνων.

Της ξηρασίας η εποχή

κι εκείνη 

της τυφλής 

της προσδοκίας.

Είν' η ζωή μας εποχή

που όλο αλλάζει.

Η εποχή της μικρής υπομονής

και της μεγάλης λήθης.

Η εποχή του τέλους,

της αρχής.

Η εποχή του φωτός 

και του σκότους.

Είναι η ζωή μας εποχή

Και παντα

η εποχή 

 η νέα.



©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Σε κάθε αρχή

Σε κάθε αρχή

μια μυστική πηγή σε ξεδιψάει.

Σε κάθε αρχή

μια μυστική φωνή σε προχωράει.

Όχι σε δρόμο ευθύ.

Ευθείες στη ζωή

μόνο η Γεωμετρία.

Σε κάθε αρχή

μια μυστική πηγή σε δυναμώνει.

Δύναμη υφασμένη με ζωή.

Σε κάθε αρχή

ο αποχαιρετισμός μιας ολοκλήρωσης.

Το αντίο μιας ολόκληρης στιγμής .

Σε κάθε αρχή

μια μυστική δύναμη κινητήρια

οδηγεί ασταμάτητα

σε νέες αρχές

σε νέες ολοκληρώσεις.

Σε κάθε αρχή

το νόημα της ζωής

το νόημα του θανάτου.

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Είναι κι αυτοί...

 Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που

ψεύτικα αγαπούν

ψεύτικα γελούν

ψεύτικα κλαίνε

ψεύτικα πονούν

ψεύτικα μιλούν

ψεύτικα ζουν τα πάντα.

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που

λέξεις αξίας

άνευ ουσίας

κενές νοημάτων

φέρνουν στα χείλη.

Κι ετούτες πετούν

σ’ αυτιά πεινασμένα.

Γεννούν

το εύληπτο ψέμα.

Το παραμύθι.

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που έμαθαν να ζουν

με παραμύθι

σε παραμύθι

για παραμύθι

ως παραμύθι.

Είναι κι οι άνθρωποι αυτοί

που

ντύνονται ήρωες

ντύνονται μάγισσες

ντύνονται ιππότες.

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που

το μεγαλύτερο καρναβάλι

η ζωή τους. 

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι 

που είναι πάντα άλλοι.


©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Το κλειδί των κυττάρων

"Το κλειδί των κυττάρων.

Το κλειδί 

της υπέρτατης μνήμης.

Αυτό που ξεκλειδώνει

εικόνες και αρώματα

αγγίγματα ξεχωριστά

νότες από φωνές παιδιών

από τραγούδια καιρών αλλοτινών

από αγάπης νανουρίσματα.

Το κλειδί των κυττάρων 

που πάντα ανοίγει την καρδιά 

θ' ανοίξει κάποτε 

την πόρτα

σε κόσμο νέο.

Της αγάπης. "

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Τα μάτια ανοίγεις

Τα μάτια ανοίγεις.

Κοιμόσουν λες.

Στ' όνειρο χρόνια.

Τα μάτια ανοίγεις

Ξύπνησες λες

στη ζωή, στην αλήθεια.

Τα μάτια ανοίγεις

Το φως ετούτο 

της αλήθειας 

σε πονά.

Τα κλείνεις.

Πάλι.

Βουτάς.

Πίσω στο όνειρο.

Το σηκώνεις 

Απαλά

Τα μάτια ανοίγεις

Το χαρίζεις 

Στο φως 

Μιας αλήθειας

που πονά

Να απαλύνει πόνο

Ανοίγεις μάτια διάπλατα

Και ζεις

Όνειρο και ζωή αντάμα

Έτσι μονάχα

Αντέχεις

Τούτο το φως αλήθειας

Έτσι μονάχα ζεις

Αλήθεια






©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ο χρόνος είσαι εσύ

Τι είναι ο χρόνος άραγε;

Το τικ ή τακ του ρολογιού

ή μήπως τούτο,

το μικρό κενό,

ανάμεσά τους;

Μια αστραπή ή μια βροντή;

Ή μήπως άραγε η απόσταση

στ’ ανάμεσα;

Χρόνος κι απόσταση

ο άρρηκτος δεσμός.

Χρόνος και χώρος

το αιώνιο παιχνίδι.

Ο χρόνος ειν' αλήθεια

είσαι εσύ.

Τόσο απλά.

Εσύ

κι η μελωδία

της καρδιάς σου.





©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ένα εγίναν

 

1935 René Magritte. Le Modèle Rouge Musée National d'Art Moderne, Paris

Στενά παπούτσια φόρεσες

να δεις

πώς είναι άραγε να μη χωράς

να μη σε βάζει ο τόπος;

Στενά παπούτσια φόρεσες

να πεις κι εσύ τι ένιωσες

να δώσεις επιτέλους μία γνώμη.

Στενά παπούτσια φόρεσες.

Για λίγο είπες.

Μονάχα για να δεις, να νιώσεις.

Μα δες.

Ένα δε ’γίναν με το δέρμα σου;

Χώρεσες έτσι αργά αργά

δίχως να καταλάβεις.

Στενά παπούτσια;

Ή δέρμα;

Τώρα μέσα τους λες

ελεύθερα πως ζεις.

Πως δεν φοράς παπούτσια.

Πώς γίνεται ;

Πώς δεν τα βλέπεις πια;

Μα ένα εγίναν.

Ακόμα να το δεις;

Ένα εγίναν με το δέρμα. 

©Δέσποινα Αυγουστινάκη