ΤΡΑΓΟΥΔΩ

" Τραγουδώ για τα παραμύθια που έχω μέσα μου...
Για τις κούκλες με τα κόκκινα φορέματα
και τα ανοιχτά τα ποδαράκια  
καταμεσής του καναπέ...

Για το μεγάλο κρεβάτι

που έκανα καράβι με πανιά...

Για τα σπασμένα γόνατα στις  αλάνες...

Για τη ματιά απ' το μπαλκόνι του σπιτιού
που έβλεπε τη θάλασσα του κόσμου…
Για τις φωνές των παιδιών που παίζανε κρυφτό …
Για τους αριθμούς - τραγούδι 
«πέντε , δέκα , δεκαπέντε, είκοσι , εικοσιπέντε…»
Για τα ξεφωνητά τους τραγουδώ…

  

 

Για τις γιαγιάδες του χωριού με τις κατάμαυρες τις φορεσιές

και με τις ιστορίες που με φίλευαν…

 

Για τον παππούλη εκείνον τον κατάκοιτο
και το σκαμνάκι πλάι στο προσκεφάλι του …
Για εκείνο το σκαμνάκι
που άκουσε μαζί μου τόσα παραμύθια…
Για το χαμόγελό του τραγουδώ
που γέμιζε το πρόσωπο
όταν έβλεπε τα ποδαράκια των τριών μου χρόνων
να περνάνε το κατώφλι του…

  

Για τα μαλλιά καρφάκια άσπρα του παππού

που χάιδευαν το δέρμα στις παλάμες…

Για το τραγούδι απ’ τα τριζόνια

,τρι τρι τρι ,

βράδια καλοκαιριού μου στο χωριό…

Για το φεγγάρι το μεγάλο το αυγουστιάτικο …

Για της Κυριακής τα παραμύθια
στο μεγάλο το κρεβάτι τραγουδώ…
και για τα πρωινά της θείας Λένας
« Καλημέρα σας παιδιά . Τι χαρά! Τι χαρά»

Για το τραγούδι που με νανούριζε το βράδυ τραγουδώ…

και για τον ήχο απ’ το κλειδί στην πόρτα…

Για το διώροφο κρεβάτι
με το μαξιλάρι - κρυψώνα αμέτρητων βιβλίων τραγουδώ…
Για την κουβέρτα
που έκρυψε το φως ενός φακού
βραδιές καθημερινής βιβλιοτρέλας..

Για τη μεγάλη τη βιβλιοθήκη τραγουδώ

και τα βιβλία που μυρίζαν λέξεις…

 

Για το παιδάκι εκείνο τραγουδώ
που ‘βαζε  βότσαλα στο στόμα
τη γεύση τους να πάρει …

Για τις μεγάλες διαδρομές στο πορτοκαλί φιατάκι

που αγκομαχούσε κι ίδρωνε στις ανηφόρες….

Για τις συχνές του στάσεις τραγουδώ …

Για τις ευκαιρίες που έδινε γι’ άλλη μια βόλτα…

Για τις πασχαλίτσες στην παλάμη τραγουδώ
 και το μοναδικό γαργαλητό τους…

Για το πρώτο στραβό δόντι μου

και τη σιδερένια σκάλα που  μ’ έκρυψε  

την ώρα που με κυνηγούσαν να το βγάλουν…

Για το μπαούλο το μεγάλο τραγουδώ
εκείνο στη γωνιά μιας τζαμαρίας .
Για το μπαούλο που ανέβαινα,
σπίτι να κάνω ή αεροπλάνο, 
να χαρώ του δρόμου τη θέα πέρα απ’ το τζάμι…

Για τη μπλουζίτσα  τη μάλλινη ,κατακόκκινη τραγουδώ…

Για εκείνη με το τεράστιο λουλούδι ,

που έδωσα σε μια φίλη ,

γιατί δεν τα βρήκε λέει με το δέρμα μου…

Για τα θρανία τραγουδώ τα ξύλινα
αυτά με το αυλάκι και τα χαραγμένα ονόματα…
( άραγε θα βρω ποτέ το δικό μου;)

Για τη ζωή μου τραγουδώ

Για τις μικρές στιγμές που έφεραν εκείνον

τον ξυπόλυτο τον ήλιο

φωτιάς δρόμους να ζωγραφίζει

μέσα μου"

Δέσποινα Αυγουστινάκη