Πόσο πίσω φτάνουν οι αναμνήσεις;
'Ενα μακρύ και στενό μπαλκόνι θυμάμαι....μωσαϊκό κάτω...εκείνο το πορτοκαλοκίτρινο με τα μικροσκοπικά πετραδάκια μέσα του.....Ένα πάρκο σε μια άκρη του....Ποιος να ήταν μέσα; Δε θυμάμαι.....σίγουρα όμως όχι εγώ....Εμένα με θυμάμαι έξω από το πάρκο να περπατάω....
Σεισμός...Ήταν έντονος.....Φωνές από μια γυναίκα στο σπίτι.....Δε θυμάμαι πρόσωπο...Εγώ δεν κατάλαβα τι γίνεται...Απλά θυμάμαι το κούνημα.....Πως να το συνδυάσω τότε με τη λέξη....Πρώτη φορά την άκουσα τότε....από το στόμα της γυναίκας....Φώναζε θυμάμαι....Άρπαξε το μωρό...μάλλον η μικρή αδερφή μου....ή η μεσαία..και με τράβηξε έξω από τη μπλούζα......Λίγο μπερδεμένη ένιωσα.....Νύχτα έξω....κι όλοι στο δρόμο......Σε λίγο θυμάμαι να έρχεται η μητέρα μου....Με αγκαλιάζει και με ρωτά αν φοβήθηκα...Τι να φοβηθώ; Φοβάσαι αυτό που γνωρίζεις πως πρέπει να φοβάσαι....
Η μητέρα μου μου λέει πως δεν είναι δυνατόν να το θυμάμαι γιατί ήμουν πολύ μικρή....2 και κάτι....Εγώ όμως έχω ακόμα την εικόνα μέσα μου.....Κι άλλη εικόνα ....εκείνης της περιόδου.....Μοιάζει λίγο με ζωγραφικό πίνακα......Μια αυλή χαμένη στα δέντρα.....με μια κούνια στη μέση.....Ψηλός πέτρινος αυλόγυρος....Σιδερένια πράσινη εξώπορτα....την ανοίγω με ανυπομονησία και κάθομαι στην κούνια....Μια κυρία βγαίνει από το πετρόχτιστο σπίτι και με κερνάει σοκολατάκι.....
Λίγα χρόνια μετά....Γύρω στα 5....Εγώ κι αδερφή μου σπίτι....Η μητέρα μου στο σχολείο...Μου είχε πει η μητέρα μου θυμάμαι να ξυπνήσω την αδερφή μου...να της δώσω γάλα να τη ντύσω ....να τη χτενίσω....και να πάμε μαζί στο σχολείο....Ήταν κάποια σχολική εορτή.....Μια χαρά τα κατάφερα.. σε όλα εκτός από ένα....Πού να με αφήσει να της ξεμπερδέψω τα μαλλιά..Ένα ροζ πλεκτό φορεματάκι της είχα βάλει...( το δικό μου δεν το θυμάμαι ) ...την πήρα από το χέρι και κατηφορίσαμε για το σχολείο .Ήταν πολύ κοντά στο σπίτι....Ακόμα έχω την εικόνα της αδερφής με το ροζ φουστανάκι και τα μπερδεμένα καστανά μαλλιά.....Η μαμά με μάλωσε λιγάκι ....ή ίσως να μου έμεινε...εκείνη η έκφραση της μικρής απογοήτευσης στα μάτια της....Με αγαπούσε αλλά πάντα ήμουν η μεγάλη αδερφή....που είχε ως καθήκον της να προστατεύει τις μικρές...
Μια άλλη φορά πάλι θυμάμαι...οι γονείς μου με είχαν πάρει στο σχολείο τους σε μια γιορτή για τις 25 του Μάρτη....Κρατούσα μια κούκλα στα χέρια μου... Κάθισα σε ένα από τα καρεκλάκια της πρώτης σειράς τα οποία ήταν στοιχισμένα στην αυλή του σχολείου , εκεί ακριβώς που μου είπε η μητέρα μου να καθίσω....Βλέπω τον πατέρα μου να έρχεται και να μου ζητάει την κούκλα. Την ήθελε να τη δώσει σε κάτι κορίτσια της τάξης του που έκαναν τις Σουλιώτισσες.. Δεν ηθελα να τη δώσω κι όμως την εδωσα...Κι η παράσταση ξεκίνησε....με τη μονη διαφορά πως εγώ δεν ήξερα πως είναι παράσταση...Δεν τη γνώριζα ακόμη τη λέξη....Αυτή θα ήταν η πρώτη μας συνάντηση...λίγο οδυνηρή όμως....Κι εμελλε να είναι οδυνηρή γιατί είδα την κούκλα μου να πέφτει πρώτη απο τα χέρια μιας Σουλιώτισσας ντυμένης στα μαύρα....Την αίσθηση των δακρύων στα μάγουλά μου θυμάμαι....αλλά και τη γεύση τους καθώς έφτασαν στα χείλια μου....Μέχρι να πάρω ξανά την κούκλα στα χέρια μου....τα δάκρυα εκεί να τρέχουν πάνω στο φουστανάκι μου...Πόνος...
Τόσες λέξεις που έπρεπε να μάθω....Τις έμαθα σωστά άραγε;
Ίδια ηλικία....πάλι γύρω στα 5 οι γονείς μου με άφηναν σχεδόν όλο το καλοκαίρι στο χωριό της μαμάς κοντά στον αγαπημένο μου παππού το Μιχάλη και τη γιαγιά την Αντιγόνη...Χωριογυρα...με έλεγε η γιαγιά μου...Γυρνούσα ελεύθερα στο χωριό χωρις να απομακρύνομαι πολύ απο το σπίτι ή το μπακαλικάκι του παππού...Αγαπημένος μου προορισμός ένα σπίτι τυφλό χωρις παράθυρα..( είχε ένα μόνο μικρό στο βάθος....)στα αριστερά της εκκλησίας , εκεί που σήμερα ειναι ένα παρκάκι με παγκάκια κι ένα ρολόι να χτυπά τις ώρες....
Είσοδος στενή ...μόνο την είσοδο θυμάμαι..λες κι όλο το σπίτι ήταν αυτή η στενή είσοδος....Ενα κρεββάτι στα αριστερά καθώς έμπαινα....ενα κρεββάτι πάντα γεμάτο...Έμενε μια γριούλα εκεί...πιο μεγάλη απο τη γιαγιά μου και στο κρεββάτι κατάκοιτος ο αρρωστος άντρας της....Πάντα μου άρεσε να πηγαίνω εκεί...Θυμάμαι η γιαγιά φώναζε....να μην ενοχλώ...Όμως εμένα μ' άρεσε να κάθομαι στα πόδια του κρεββατιού και να μιλάω στον κατάκοιτο γέρο....τι του έλεγα άραγε στα πέντε; Τα μάτια του θυμάμαι....κι ένα μεγάλο χαμόγελο....Κι η γριούλα με τα μαύρα...πάντα χαμογελούσε σαν μ'εβλεπε να πλησιάζω.....Όλοι χαμογελούσαν σαν μ'εβλεπαν να πλησιάζω....
Ακόμα κι εκεινη ή άλλη γριούλα που έμενε πίσω απο την εκκλησία...Κι αυτή πάντα με περίμενε όταν πήγαινα στο χωριό....Γιατί άραγε αυτή η εμμονή στους μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους; Πάντα τους αγαπούσα ιδιαίτερα....Πήγαινε να παίξεις με τα παιδια...μου έλεγε η γιαγιά μου...εγώ μάλλον είχα άλλες προτιμήσεις....
Το καλύτερο μέρος της ημέρας ήταν το μεσημέρι....Ο παππούς κι η γιαγιά πηγαιναν για ύπνο και με άφηναν υπευθυνη στο μαγαζι...στο μπακαλικάκι....Πόσο μου εχει λείψει το μπακαλικάκι αυτό!!!!Εκεί έμαθα τα πρώτα μου μαθηματικά και πως να απαντώ στο τηλέφωνο....Ένα μαύρο τηλέφωνο τοίχου με μετρητή....και ένα ακουστικό που φάνταζε τεράστιο στα χέρια μου....Καθόμουν λοιπόν στην πολυθρόνα του παππού ή μάλλον βουλιαζα μέσα της....και έπαιζα το μαγαζάτορα....Ωραίο παιχνίδι....ή μήπως τελικά δεν ήταν παιχνίδι;
Σταματάω το ταξίδι προς τα πίσω....αλλά μόνο γιατί το σήμερα με κυνηγά επιτακτικά κι εχει αρχίσει να με καλεί...ξανά στις αγκάλες του..
