ΑΛΗΘΙΝΑ ή ΨΕΥΤΙΚΑ;

Λουλούδια ψεύτικα, πλαστικά.

Χρώματα υπέροχα!!!!!

Πόσο αληθινά μοιάζουν!!

Μοιάζουν. Αυτό ακριβώς.....

Απλά μοιάζουν.

Γιατί τα αγοράζουμε; Δεν είναι αληθινά.

 Γιατί τότε ;

Διαρκούν περισσότερο, στολίζουν το χώρο με το απίστευτο , πολλές φορές εξωπραγματικό χρώμα τους και την ακαταμάχητη ομορφιά τους...

Όμως κάτι λείπει.

Πάντα κάτι λείπει.

Κάτι δεν είναι εκεί.

Κάτι πολύ σημαντικό.

Κάτι που δεν μπορείς να προσπεράσεις έτσι απλά.

Λείπει η μυρωδιά τους.

Λείπει εκείνη η ξεχωριστή ευωδιά που λέει είμαι αληθινό.

Είμαι ζωντανό.

Ζω και μεγαλώνω μαζί σου.

Ζω από σένα.

Ζω για σένα.

Με ποτίζεις, με σκαλίζεις, μου βάζεις λίπασμα αν χρειαστώ  ,με προστατεύεις, με νοιάζεσαι κι εγώ ανταποδίδω.

Ανοίγω τα πέταλά μου σε ένα υπέροχο ανθό ,τον υπέροχο ανθό μιας αγάπης ξεχωριστής.

Είμαι εδώ για σένα. Είμαι ζωντανό και τρέφομαι από σένα.

Μ' αγαπάς και σ' αγαπώ...

Αλλά μόνο ένα αληθινό λουλούδι μπορεί να μιλήσει έτσι....

Το αληθινό λουλούδι ίσως κάποτε μαραθεί ίσως ξεραθεί, ίσως το αφήσεις να ξεραθεί γιατί ξέχασες να το ποτίσεις, ίσως απλά το πότισες πολύ, όμως θα σου έχει ήδη προσφέρει αξέχαστες μικρές στιγμές αληθινής μοναδικής ευωδίας που θα μείνει για πολύ μέσα στα ρουθούνια σου να διαφεντεύει ίσως όλες σου τις αισθήσεις.

Το ψεύτικο αν και έχει τη δυνατότητα να κρατήσει για πάντα κατά πόσο μπορεί άραγε να σου ξυπνήσει όλες σου τις αισθήσεις ή να δημιουργήσει τόσο ισχυρά συναισθήματα;

Τι προτιμώ; Θέλει και ρώτημα;....

 

 Κλαίλιες προτιμώ....

Η εικόνα του κόσμου μου.....

Μια εβδομάδα πριν. Ήμερα Παρασκευή. Πέμπτη ή ίσως Τετάρτη. Ποιος ξέρει; Όλες ίδιες μου φάνηκαν. Σίγουρα όχι Σαββατοκύριακο γιατί είχα πάλι δρομολόγιο ταξιτζή μες στο κατακαλόκαιρο.

 Ζέστη πολύ. Στο αυτοκίνητο μέσα δεν αντέχεται. Περιμένω...και πάλι περιμένω. Μέσα στο αυτοκίνητο με τη μουσική για συντροφιά και τους περαστικούς που περνάνε, θέαμα πάντα ενδιαφέρον .Παρατηρώ πάντα σαν καλός παρατηρητής όσα συμβαίνουν γύρω μου.

Εξάλλου περιμένω το μικρό έξω από το φροντιστήριο αγγλικών. Πώς αλλιώς θα περάσει η ώρα...

Η σάουνα τζάμπα στο αυτοκίνητο κάνει τον ιδρώτα να τρέχει  κι ένα αεράκι ευεργετικό που και που συναντά τις σταγόνες του πάνω στο δέρμα μου και μ' ανατριχιάζει ελαφρά.

Κι εγώ εκεί να περιμένω και να παρατηρώ. Κλασσικές κινήσεις στα γύρω σπίτια. Η κοπέλα στο απέναντι μπαλκόνι ποτίζει τα φυτά της όπως κάθε μέρα την ίδια ώρα.

Από την πολυκατοικία κάτω από την οποία έχω παρκάρει ακούγεται μουσική και φωνές παιδικές. Δυο παιδιά μαλώνουν ,μια μαμά φωνάζει " Επιτέλους θα ησυχάσετε; Δεν αντέχω άλλο"....

Στο μισάωρο πέρασαν πάλι πολλοί πλάι από το κόκκινο οπελάκι  που έχει λήξει ήδη από το 2004.Πέρασε και μια κοπέλα.

Μαλλί κοντό  περνά σκυφτή  ταραγμένη. Τι να έχει άραγε; Τι τάραξε τόσο το βλέμμα της; Τι την κάνει να περπατά σκυφτή σα να θέλει να κρύψει την έκφραση του προσώπου της;

Σταματά στο απέναντι πεζοδρόμιο εκεί στον ίσκιο που δημιουργεί το μπαλκόνι πάνω απ' το κεφάλι της. Χέρι στην τσάντα , ένα χαρτομάντιλο. Ένα δάκρυ που σκουπίζεται κρυφά, κλεφτά .Ένα τηλέφωνο στα χέρια της.  Το κοιτάει. Το ανοίγει. Το κλείνει ξανά.  Το ανοίγει και πάλι. Το βάζει στην τσάντα .Το χέρι πάλι στην τσάντα. Πάλι το κινητό  εκεί στα χέρια. Δάκτυλα πληκτρολογούν. Τι γράφουν; Λέξεις σίγουρα. Τι λέξεις; Λέξεις που κάνουν τα μάτια να γεμίσουν πάλι εκείνη την περίεργη βροχή  που όλο πάει να πέσει κι όλο εκεί βρίσκεται, στο λευκό των ματιών ,κάτω από τα βλέφαρα ,στις βλεφαρίδες. Εκεί. Κι αρνείται να κυλήσει ελεύθερα στα μάγουλα ,στο πηγούνι, στο κινητό, στο πεζοδρόμιο...

Γιατί την κοιτούσα τόσο την κοπέλα αυτή. Γιατί είχα χαθεί στην κάθε της κίνηση; Ήθελα άραγε να μάθω την ιστορία της όπως κάνω πάντα; Γιατί είναι ανάγκη μου να προσπαθώ να φανταστώ την ιστορία ενός αγνώστου στο απέναντι πεζοδρόμιο; Τι μου δίνει αυτό; Ποια ανάγκη καλύπτει; 

Δε θα μάθω ποτέ τι  δημιούργησε εκείνες τις περίεργες λίμνες στο άσπρο των ματιών της κοπέλας με το κοντό μαλλί και το κινητό στο χέρι. Σίγουρα δε θα μάθω ποτέ. Δεν ήταν ποτέ απαραίτητο. Απλά έτυχε να είναι εκεί κι εγώ δεν μπορούσα πάρα να την παρατηρώ....

Κι η κοπέλα έγινε, σε μια στιγμή, μέρος του κόσμου μου μέρος της εικόνας του δικού μου κόσμου. Μιας εικόνας που ολοένα και συμπληρώνεται. Μιας εικόνας ζωντανής που συνεχώς  αλλάζει.

Η εικόνα του κόσμου μου  έχει πια σε μια της γωνίτσα εκεί στο απέναντι πεζοδρόμιο...μια κοπέλα με κοντό μαλλί...και 2 λίμνες στα μάτια....

Απογεύματα Κυριακής

Απογεύματα Κυριακής

Γλυκά κυριακάτικα απογεύματα παιδικών χρόνων. Ξαπλωμένες στο μεγάλο κρεβάτι κι οι τρεις. Ο μπαμπάς στην άκρη μισοξαπλωμένος κι η φωνή του μελωδική, ζεστή, γεμάτη αγάπη. Κι εγώ να ταξιδεύω με τη φωνή του στο παραμύθι με τον Κωστάκη και την Ελενίτσα.
Ποιο παραμύθι θα μου πείτε είναι αυτό. Αυτό είναι το δικό μου ξεχωριστό παραμύθι. Το δικό μας. Ένα παραμύθι που κάθε του λέξη οδηγούσε σε άλλη. Κάθε φορά άλλαζαν οι λέξεις άλλαζε κι αυτό. Άλλαζε το ταξίδι. Ο Κωστάκης κι  Ελενίτσα όμως πάντα εκεί κάτι σαν μικρές  σταθερές αξίες.
Κι η φωνή, γλυκιά μελωδία, να μεταφέρει την απόλυτη ασφάλεια. Η απόλυτη ασφάλεια των παιδικών χρόνων. Των δικών μου παιδικών χρόνων.
Γιατί τώρα πια δεν έχω ψευδαισθήσεις. Σπάνια βιώνουν τέτοια ασφάλεια, τέτοια σιγουριά, τέτοια αγάπη, τέτοια θαλπωρή, τέτοια απόλυτη μαγεία όλα τα παιδιά του κόσμου όπως νόμιζα τότε.
Μακάρι να ήταν μπορετό μ’ ένα ραβδί από ’κείνα των παιδικών παραμυθιών μου να έδινα σε όλου του κόσμου τα παιδιά ό,τι έζησα εγώ. Τόση ασφάλεια. Τέτοια αγάπη. Αγάπη τόση!
Ευχαριστώ πατέρα

Ευχαριστώ

που μ' έμαθες να αγαπάω τόσο!

Ένας τεράστιος, μικρός κόσμος

Ένα τεράστιο ξύλινο κρεββάτι θυμάμαι. Ένα τεράστιο ξύλινο κρεββάτι βαμμένο λευκό τόσο ψηλό που για να ανέβω έπρεπε να σκαρφαλώσω σε ένα σκαμνάκι. Ένα σκαμνάκι ξύλινο στα πόδια του κρεβατιού για να μπορώ να σκαρφαλώνω μόνη μου χωρίς βοήθεια.
Ένα τεράστιο ξύλινο κρεββάτι όλο το δωμάτιο. Ανέβαινα πάνω και το ταξίδι άρχιζε. Πώς τα κατάφερνε άραγε αυτό το τεράστιο κρεββάτι να μεταμορφώνεται κάτω από τα παιδικά μου μάτια των 3 ή 4 χρόνων μία σε σύννεφο, μια σε καράβι με πανιά, μία σε τεράστιο κήπο μαγικό και μια σε κάστρο παραμυθένιο;
Ένα τεράστιο κρεββάτι όλο το δωμάτιο κι εγώ να ταξιδεύω σε εκείνους τους τόπους παραμυθιού που ένα παιδικό μυαλό μονάχα θα κατόρθωνε να δημιουργήσει. Ακόμα έχω αυτή την αίσθηση του ταξιδιού εκείνου!!!
Συχνά η γιαγιά διέκοπτε το ταξίδι για να μου πει να πάω στον παππού στο μπακάλικο να τον βοηθήσω και να του κάνω παρέα. Δυο παιδικά ποδαράκια κατέβαιναν προσεκτικά προς το σκαμνάκι. Προσεκτικά μη χτυπήσουν πουθενά. Ακόμα ήταν φρέσκο το προηγούμενο χτύπημα στα γόνατα. Ακόμα πονούσε.
Τα παιδικά ποδαράκια στο πάτωμα. Τι τεράστιο και το πάτωμα!! Τι τεράστιο και το δωμάτιο!! Πολλά τα βήματα ως τη βαμμένη με μπλε πλαστικό δίφυλλη πόρτα μ΄ εκείνα τα μακρόστενα παραθυράκια που δεν άνοιγαν άλλα έκρυβαν μέσα τους κάτι περίεργα σχέδια σα γράμματα. Ή μήπως σα λουλούδια. Ναι, τα ήξερα τα γράμματα, τα ήξερα και τα λουλούδια. Από τότε τα λάτρευα και τα δυο.
Τα παιδικά ποδαράκια περνούσαν τη δίφυλλη πόρτα, κατέβαιναν προσεκτικά το σκαλοπάτι της εξώπορτας, την αυλή με τη γούρνα που κοιτούσε την πόρτα της εκκλησίας. Τα παιδικά χεράκια άνοιγαν τη σιδερένια μπλε αυλόπορτα που τέλειωνε δυο κεφάλια πάνω από το παιδικό κεφαλάκι. Δύσκολα άνοιγε. Πάντα κολλούσε και τα παιδικά χεράκια τραβούσαν πάντα με μανία.
Το σκαλοπάτι έξω από την αυλή τεράστιο. Παιδικά χεράκια στον τοίχο του διπλανού σπιτιού εκείνου του τοίχου που έκρυβε την αρχή μιας τεράστιας σκάλας ( προς τα που άραγε σκεφτόμουν κάθε φόρα που περνούσα ). Η εκκλησία απέναντι, σωματάκι που στρίβει αριστερά και ποδαράκια που τρέχουν. Βηματάκια μεγάλα μήπως και τα καταφέρω να φτάσω πιο γρήγορα. Ο παππούς ήθελε παρέα. Θα βοηθούσα και στο μπακάλικο....Κι αυτή η διαδρομή πόσο μεγάλη.....!!
Πόση ώρα άραγε να φτάσω. Μετρούσα από μέσα μου. Η μαμά έλεγε πως την ώρα τη μετράς. Μετρούσα, μετρούσα κι έφτανα. Πόσο είχα μετρήσει. Τι ήταν ο χρόνος οι αριθμοί που μέτρησα; Πού πήγε; Αν αρχίσω να μετράω προς τα πίσω θα έρθει ξανά ο χρόνος πίσω;
Όταν τελικά έφτανα ένα τεράστιο χαμόγελο με υποδεχόταν πίσω από το τεράστιο ξύλινο τραπέζι στο μπακάλικο. Κι εγώ μέσα γρήγορα στην αγκαλιά του παππού να μου δείξει πως θα δίνω ρέστα κάθε φορά που ερχόταν κάποιος. Τι χαρά αφάνταστη σ’ αυτή την αγκαλιά.....

Παππού μου  ξέρω πως με βλέπεις από κάπου.
ΑΚΟΥ ΜΕ Σ' ΑΓΑΠΑΩ!!!!!!!!!!!!!!!!

Δέσποινα Αυγουστινάκη

ΣΤΙΓΜΕΣ.......μικρές...μικρές......ΣΤΙΓΜΕΣ

Η ζωή μας όλη γεμάτη μικρές μικρές στιγμές...
Στιγμές χαράς.....
Στιγμές γεμάτες χαμόγελο.....
Στιγμές αγωνίας.....
Στιγμές ευτυχίας....
Στιγμές γεμάτες δάκρυ.....
Στιγμές απογοήτευσης....
Στιγμές ανεκδιήγητης τρέλας...
Στιγμές τρυφερές.......
Στιγμές μεθυστικές....
Στιγμές γεμάτες πείσμα....
Στιγμές πόνου.....
Στιγμές γεμάτες χάδι.....
Στιγμές μαγείας.....
Στιγμές χρωματιστές.....
Στιγμές πίκρας.......

Στιγμές.....στιγμές....στιγμές......Όλη μας η ζωή ένα ατέλειωτο...παζλ στιγμών.....κι εμείς χάσαμε την ικανότητα να τις εκτιμάμε....Όλες τις στιγμές μας ....πρέπει  να τις εκτιμάμε...να τις αγαπάμε....να τις αγκαλιάζουμε όπως τους αξίζουν....Μικρές ή μεγάλες στιγμές που μας γεμίζουν και μας κάνουν αυτό που είμαστε......Αληθινοί....ζωντανοί....άνθρωποι......απλοί άνθρωποι....γεμάτοι από τις μικρές μικρές στιγμές τους....Απόλυτα γεμάτοι....Τι ευτυχία..το να μπορείς απλά να γεμίζεις....από μικρές μικρές.....ασήμαντες στιγμές......!!!!!!!!!!!

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.

Μικρά κομμάτια ενος μεγάλου παζλ

Γιατί συνέβη ;Γιατί τώρα;Γιατι όχι αργότερα;Γιατί όχι νωρίτερα;
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί συναντάμε συγκεριμένα πρόσωπα στη ζωή μας,γιατί τα συναντάμε αυτή στη συγκεκριμένη στιγμή, γιατί όχι αργότερα ,γιατί όχι νωρίτερα;
Τι είναι αυτό που καθορίζει το τι θα συμβεί;Ποιος θα βρεθεί στο μονοπάτι της ζωής μας....αν θα μείνει για πολύ.....Ποιος καθορίζει....το πόσο θα επηρεάσει τη ζωή μας.....ή αν την επηρεάσει;
Είναι ίσως οι ανάγκες μας; Οι ανάγκες εκείνης της συγκεκριμένης στιγμής;
Δε γνωρίζω.....Ίσως δεν υπάρχει ανάγκη να γνωρίζω....Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως συχνα ..καθώς βαδίζουμε στο μονοπάτι της ζωής μας συναντάμε άτομα που επηρεάζουν πολύ την πορεία μας σ' αυτό το μονοπάτι.....
Κοντοστεκόμαστε και βαδίζουμε μαζί για λίγο.....για πολύ ....για όσο....χρειαστεί....Δεν έχει σημασία ο χρόνος....Σημασία έχει πως η πορεία στο μονοπάτι έχει αλλάξει....Κι εμείς αλλάζουμε....Μπορεί οι αλλαγές να μην είναι τόσο εμφανείς....ή μπορεί και να είναι....
Δεν έχει σημασία.......Συγκεκριμένα άτομα έρχονται στη ζωή μας για συγκεκριμένο λόγο......Δεν είναι θέμα τύχης - μην παρεξηγηθώ- ούτε πεπρωμένου ...κισμέτ....Είναι θέμα δικών μας αναγκών και επιλογών......
Συνεχώς συναντάμε καινούρια άτομα στη ζωή μας...Το ποια θα αφήσουμε να μπουν σ αυτήν ....το ποια θα αφήσουμε να περπατήσουν  μαζί μας στο μονοπάτι.....είναι καθαρά θέμα δικών μας επιλογών.
Οι επιλογές αυτές συνειδητά ή ασυνείδητα ...καθορίζονται από τις ανάγκες της στιγμής.....της συγκεκριμένης στιγμής.....
Το γιατί τώρα......και γιατί όχι αργότερα.....γιατί όχι νωρίτερα.....δεν πρέπει να το ρωτάμε.......Τώρα....γιατί τώρα ήταν η στιγμή......Τώρα γιατί τώρα το είχαμε ανάγκη.....Αργότερα ίσως να μην υπήρχε η ανάγκη και να προσπερνουσαμε το άτομο αυτό χωρίς καν να το κοιτάξουμε.....πόσο μάλλον να το αφήσουμε να βαδίσει μαζί μας....

Το τώρα  μας  ....το σήμερα μας .....το παρόν μας....το ίδιο μας το εγώ....καθορίζεται από τέτοια άτομα τα οποία αφήσαμε να βαδίσουν πλάι μας στο μονοπάτι.......στο χτες....Τα αφήσαμε να βαδίσουν και να μας δώσουν όλα αυτά που είχαμε ανάγκη......Κι αλλάξαμε....Είμαστε ένα κράμα όλων αυτών που βαδίσαμε μαζί τους στο μονοπάτι......Από τον καθένα πήραμε αυτό που θέλαμε.....και δώσαμε αυτό που θέλαμε....Ένα κομμάτι πήραμε....ένα κομμάτι δώσαμε....Είμαστε ίδιοι; Όχι....Αλλάξαμε....Είμαστε ένα σύνολο από κομμάτια...μικρά μικρά.....Μικρά κομμάτια ενός μεγάλου παζλ που θα συνεχίζει να συμπληρώνεται ...μέχρι το θάνατό μας.....