Άνοιξε
τα μάτια
προς
το φως
Διάπλατα
Να
γεμίσει
Κορμί
σε φόρτιση φωτός
Άνοιξε
διάπλατα
τα μάτια
προς
το φως
Αυτιά
και
στόμα
διάπλατα
κι αυτά
Τα
δάκτυλα
υψωμένα
στις
παλάμες
Στάση
ικεσίας;
Στάση
παραίτησης;
Στάση
ουρανόδοτου φωτός;
Ή
στάση προσφοράς
φωτός
εκ βάθους έσω;
©
Δέσποινα Αυγουστινάκη
Ακούω
Βλέπω
Γεύομαι
Αγγίζω
Νιώθω
Ζω
Όλα τα αρχικά
Τα πρώτα ρήματα
Τα ρήματα
ζωής
Ακούω
Βλέπω
Γεύομαι
Αγγίζω
Νιώθω
Ζω
Σε ποιο απ’ όλα
άραγε
χάσαμε την ουσία;
Σε ποιο
και πότε;
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
Δάκρυσε η νύχτα
σαν κατάλαβε
Άδικα κυνηγούσε
τόσα χρόνια
την ημέρα
Δάκρυσε η ημέρα
Ήταν σίγουρο πια
Τη νύχτα
Ποτέ
της
Δε θα συναντούσε
Γέλασε ο ήλιος
Ήξερε αυτός
Μέσα στο φως
της μέρας
το σκοτάδι
Μέσα στο μαύρο
της νυχτιάς
Το φως επίσης
Ήξερε αυτός…
Μέρα και νύχτα
συναντιούνται
Ερήμην
Κάθε τους στιγμή
Μέρα και νύχτα
Άρτι αφιχθεν
Εκ των έσω
Εξω
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
Σπουδή προσώπου
Το βλέμμα
Η βαθιά ματιά
η αετίσια
Το χαμόγελο
Η αδιόρατη χαρά
στα χείλη
Το λακκάκι της αντοχής
Οι γραμμές
του αχαρτογράφητου
εντός
Οι γραμμές
του έσω εαυτού
Η μνήμη στα κύτταρα
Σπουδή προσώπου
Σπουδαία
Παραδίδει εαυτόν
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
Χτες το δειλι
δειλό
άλικο
δειλά
άλικα
χύθηκε μέσα μου
και είπε:
"Του πάθους μου νησί
ονείρου στράτα
Δώσε σε μου χρώμα
Δώσε μου ζωή"
Κι έδωσα...
Αίμα...
Κι αυτό στάθηκε ντροπαλά
Κοκκίνησε
Πήρε ανάσα
Κι είπε :
"Και τώρα ζω.
Ευχαριστώ σε."
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
Στο αίμα του ουρανού
Στις φλέβες που χτυπούν
στα σύννεφα
Στη μυρωδιά του γιασεμιού
Στο νυχτολούλουδο
Μια προσευχή
Μια ευχή
Αγάπα
Ζήσε
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
Πέτρινη σταγόνα
Το δάκρυ μιας άνοιξης
που πέτρωσε
στο άκουσμα
του αβάσταχτου πόνου
Στο άγγιγμα της σάρκας
που σάπισε
Στην εικόνα των νεκρών
που κινούνται
Πέτρινη σταγόνα
Το δάκρυ της άνοιξης
που από φόβο
ποτέ της δεν ήρθε
.
© Δέσποινα Αυγουστινάκη
