Η μόνη βεβαιότητα

 

 

 

 

 Photo: danielbenjaminphoto

 

Θα γίνω αυτό

θα γίνω εκείνο

θα είμαι ευτυχής

όταν αυτό θα γίνει

όταν θα γίνει εκείνο.

Προσκολλημένοι σε ένα μοντέλο

σωστού και λάθους

λάθους και σωστού

σε ένα μοντέλο

πρέπει και δεν πρέπει

ζήσαμε έτσι

σε ένα αέναο «Θα»

σε ένα μέλλον που ποτέ δεν θα έρθει

Κρίνουμε, κατακρίνουμε

ακόμα και την πέτρα

Μα η πέτρα είναι αυτή που ζει

Αυτή που είναι

Αυτή που υπάρχει

Δίχως μοντέλα

Δίχως πρέπει

Δίχως να επιθυμεί νερό να γίνει

Δίχως να ψάχνει

αυτό

που δε υπάρχει.

Η μόνη βεβαιότητα

Αυτό που ψάχνεις δεν υπάρχει.

Το μόνο που υπάρχει

είναι αυτό

που είναι Εδώ και Τώρα.

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

 

English Version

I will be this

I will be that

I will be happy

when this will happen

when that will happen.

Attached to a model

of right and wrong

of wrong and right

Attached to a model

of I should and  I shouldn't

we lived like this

in a perpetual "I will"

in a future that will never come

We judge, we criticize

even the stone

But the stone is the one that lives

The one just is

The one that just exists

with No models

with No shoulds

Without wishing to be water

Without looking

this

that doesn't exist.

The only certainty:

"What you are looking for does not exist"

The only thing there is

Is this:

Here and Now.

 

© Despina Avgoustinaki

 

Που θα δώσουν, θαρρώ...

Εφιαλτική νύχτα στον Βαρνάβα, Nick Paleologos 

 

 

 

 

 

 

Κι είναι το δέντρο που πληγώσαμε

ο ουρανός εκείνος που ματώσαμε

το ελάφι που σκοτώσαμε

η λεύκα που φλογίσαμε

το έλατο που λυγίσαμε

η νύχτα που πυρώσαμε

η μέρα που μαυρίσαμε

η πόλη που αδειάσαμε

το δάσος που το κάψαμε

το βουνό που ψιλώσαμε

η ζωή που αψηφήσαμε

ο θάνατος που σκορπίσαμε

το θεριό που αμολήσαμε

το Εγώ που εθρέψαμε

η Γη που δική μας

βαφτίσαμε

που θα δώσουν, 

θαρρώ, 

και το Τέλος

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

 

English Version

 

It's the tree that we hurt

the sky that we bled

the deer we killed

the aspen we burned

the fir we bent

the night we set to fire

the day we turned black

the city we vacated

the forest we burned

the mountain we chopped

the life we ​​defied

the death we spread

the beast we set free

the I we nurtured

the Earth that ours

we thought

which will probably drive to the End

 

© Despina Avgoustinaki

Τα ονόματα...

 

 Δεν υπάρχει αρχή

μήτε και τέλος.

Ούτε λέξη πρώτη

μήτε και τελευταία.

Σαν έρθει η ώρα του καρπού

μαραίνεται το άνθος.

Μέσα στ’ ανθάκι ο καρπός

μες στον καρπό το ανθάκι.

Μέσα στο τέλος η αρχή

Μες στην αρχή

το τέλος.

Κι ετούτο

άλλος το ονόμασε

Θεό

Άλλος Ονόμασε Άπειρον

Άλλος Ονόμασε Όλον

Κι άλλοι πολλοί βρήκαν ονόματα πολλά

κι έμειναν κάπου ανάμεσα

στην αρχή και το τέλος

σε μάχη αιώνια για την ορθότητα του ονόματος

Ας τους πει κάποιος

πως το όνομα σαν δίδεται

απλώς περιορίζει.

Ας τους πει κάποιος πως

η ζωή κινείται εκεί

ρέει ασυγκράτητη

ανάμεσα σε τέλος και αρχή

σε μια στιγμή δίχως ονόματα

σε μια στιγμή αιώνια.

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

English Version

There is no beginning

either no end.

Not even a first word

either a last one.

When it's time for the fruit

the flower withers.

Inside the flower, the fruit is sleeping

Inside the fruit, the flower sleeps.

Within the end is the beginning

Within the beginning is the end.

And this

another named it

"God"

Another Named  it "Infinite"

Another Named it  "The Whole"

And many others found many names

and they stayed somewhere between

the beginning and the end

in eternal battle for the correctness of that name

Someone must tell them

that the name given

is just a limitation.

Someone  must tell them that

life flows uncontrollably

between the end and the beginning

in a single moment without names

in a single moment of eternity.

 

© Despina Avgoustinaki