Μ’ ένα φύσημα

Μ’ ένα φύσημα,

κοίτα!

Αρχίζει ο χορός.

Λίγο πριν το

αναπόφευκτο τέλος

οι σπόροι

φυλακισμένοι από καιρό

πετούν ελεύθερα

για όπου.

Πληγωμένες ψυχές

που αν βρούνε

χώμα νέο

και ριζώσουν

Τι καλά!

Να δεις
θα δέσει η  πληγή τους.

© Δέσποινα Αυγουστινάκη 

Το αρχικό χρώμα

Οι λέξεις,

ώρες ώρες

χάνουν σε ουσία

σαν πολυφορεθούν

άνευ αιτίας.

Σαν ξεθωριάσουν.

Τότε συστήνεται

Σιωπή

ως θεραπεία.

Ετούτη η τελευταία

αποδεδειγμένα πια

επαναφέρει

το αρχικό τους χρώμα.

© Δέσποινα Αυγουστινάκη