Μία
φορά και δυο καιρούς
και
χίλιους και μυριάδες
σε
έναν τόπο μαγικό
καταμεσής
τ’ Απρίλη
δεντράκι
ύψωσε κορφή
να
φτάσει τα ουράνια
Να
βρει το Φως
και
να σταθεί
να
το χιλιορωτήσει.
Τι
είναι αυτό μες στη ζωή
που
αλήθεια σε ψηλώνει;
Μην
είναι η ρίζα η καλή;
Μην
είν το χώμα
η
βροχή;
Μην
είναι όλα αυτά μαζί;
Το
Φως μήδε φωνή
μηδέ λαλιά
Μονάχα
ακτίδα
που
δειλά στα φύλλα γράφει
«Αγάπη»
και ψηλώνει
και ψηλώνει
©
Δέσποινα Αυγουστινάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου