Ευχή

"Τα βλέφαρα κλείσαν

σαν άγγιξε το μικρό κεφαλάκι

στο μάγουλο.

Ευχή μάνας, γιαγιάς , προγιαγιάς,

σε κόρη, σ’ εγγονή, σε δισεγγόνη

Ευχή γυναίκας σε γυναίκα μέλλουσα.

Ευχή καρδιάς.

« Να αγαπάς . Να σ’ αγαπάνε.»

Στιγμή συγ-κίνησης γενεών

Μια στιγμή  να συγ-κινηθούμε

Μια στιγμή να κινηθούμε μαζί

μπροστά. "

Δέσποινα Αυγουστινάκη

Άνοιξε

"Άνοιξε να μπει

Την πόρτα ώρα σου χτυπά 

Δεν ακούς;

Λυσσομανά ο αέρας

Κλειστά έχεις τα αυτιά σου, λες

Δεν ακούς μήτε αέρηδες

μήτε μελτέμια

Ποιος σου πε πως τις λέξεις ετούτες

τα αυτιά ακούνε;

Άνοιξε να μπει

Δε βλέπεις;

Είναι  εδώ

Έξω απ' την πόρτα

Λυσσομανά ο αέρας

Άνοιξε

Δε  βλέπεις;

Δε βλέπω λες, κρατώ κλειστά τα μάτια.

Ποιος σου πε πως ετούτο το βλέπουν με τα μάτια;

Άνοιξε

Άνοιξε να μπει

Δε νιώθεις τη μυρωδιά του γιασεμιού στην πόρτα;

Μα δε μυρίζω,  λες

Τη μύτη έκλεισα.

Ποιος σου πε πως η μύτη τέτοιες μυρωδιές τις πιάνει;

Άνοιξε

Άνοιξε να μπει  

Λυσσομανά ο αέρας έξω

Κρυώνει , άνοιξε

Κλειστά τα αυτιά

κλειστά τα μάτια

μύτη κλειστή

μα νοιώσε

νοιώσε με την καρδιά

και άνοιξε

Άνοιξε

Περιμένει "

Δέσποινα Αυγουστινάκη

Κάποτε. . .

"Κάποτε που κι οι πόρτες μιλούσαν

και το τρίξιμο στο πανωπόρτι

έλουζε με φως

ή άπλωνε παντού βαθύ σκοτάδι.

Κάποτε που το κόντε- μιρί

έκλεινε απ’ έξω όλο τον κόσμο

κι οι ρόζοι στις πόρτες

μετρούσαν τα παιδιά που γεννήθηκαν,

τους γέρους που έφυγαν,

τη ζωή που συνεχίστηκε.

Κάποτε που οι πόρτες μιλούσαν

τη φωνή του σπιτιού,

τα γέλια και των παιδιών τα χάχανα,

το βουβό κλάμα μάνας πονεμένης,

τους χορούς του γάμου

και τη σιωπή του νεκρικού θρήνου.

Κάποτε που οι πόρτες ήταν ζωντανές

κι έλεγαν δυνατά την ιστορία τους."

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Άνθρωποι στεγνοί

«Άνθρωποι στεγνοί, αποξηραμένοι

Το γέλιο τους ακόμα πιο στεγνό

στάζει μια ξηρασία αβάσταχτη

που σου καθίζει στο λαιμό

που κόβει σου τα μάτια.

Διψούν μα μένουνε στεγνοί

να σε κοιτούν , αλλόκοτο θεριό

εσένα που οι χυμοί σου ξεχειλίζουν

Διψούν μα μένουνε στεγνοί

Λες , ίσως είναι από συνήθεια

Λες , πως δεν ξέρουν να ζητούν

Λες , πως δεν έμαθαν

άλλο παρά

να περπατούν

σε έρημο

δίχως νερό

σε μια ατέλειωτη δίψα.»

Δέσποινα Αυγουστινάκη