Κι ας είπαν όλοι

 

Kείνο το δέντρο τ’ αψηλό

Τον καλοδέχτηκε

ετούτον τον κισσό

Κι ας είπαν όλοι

πως ρουφούσε τους χυμούς του.

Κείνο δεν εκατάλαβε τις λέξεις τους

Κείνο δεν έβλεπε κισσό

Δεν έβλεπε εαυτόν

Δεν έβλεπε εκείνους που μιλούσαν

Κι εκείνοι μίλαγαν γιατί

Δεν ήξεραν

Δεν ένιωσαν

Δεν το κατάλαβαν ποτέ

Δέντρο κισσός  

κι όλοι αυτοί

πως είναι

απλά

το Ένα

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

English Version

 

Τhe tallest tree

welcomed the ivy

Even though all said

that it was sucking it’s juices.

The tree didn’t understand their words

The tree saw no ivy

The tree saw no self

The tree saw not even those speaking

And them, they talked ’cause

They didn’t know

They didn’t feel

They never understood

Ivy and tree

and all of them

that

simply were

just

The One

 

© Despina Avgoustinaki

Τα Χριστούγεννα των Επτά

 

Εκείνα τα Χριστούγεννα ξεκίνησαν όπως όλα τα Χριστούγεννα των επτά της χρόνων. Το έλατο κατέβηκε από το πατάρι. Η κούτα με τα στολίδια βγήκε από την δρύινη ντουλάπα του δωματίου της. Δηλαδή του πρώην δωματίου της. Μιας και το είχε καταλάβει όλο εδώ και μήνες η γιαγιά Μυρσίνη. Η μικρή Μυρσίνη είχε εξοριστεί με το έτσι θέλω στο καναπεδάκι του σαλονιού που άνοιγε εύκολα και έφτιαχνε κρεβάτι, μαγικά. Μαγικά έπεφταν και τα πόδια του κάθε βράδυ σαν να λύγιζαν από ένα απρόσμενο βάρος. Το βάρος των ποδιών της μικρής Μυρσίνης, άραγε, ή το βάρος που είχε φωλιάσει στην καρδιά της από τη στιγμή που άκουσε την πρώτη την κραυγή;

Μια άλλη γιαγιά. Αλλιώτικη. Ολίγον τρομακτική. Ολίγον παράξενη. Θα ήταν φαίνεται που είχε ξεχάσει τα ονόματα όλων μες στο σπίτι. Όταν ξεχνάει ο άνθρωπος τα ονόματα είναι σαν να ’ναι άλλος. Ξένος. Ξένη της φαινότανε της Μυρσίνης η γιαγιά, η συνονόματη. Εδώ και μήνες.

Η κούτα με το δέντρο ακούμπησε απαλά στο πάτωμα του σαλονιού δίπλα στον καναπέ-κρεβάτι. Η κούτα με τα στολίδια παραδίπλα. Η μητέρα της Μυρσίνης μπροστά στην τηλεόραση με το πλεκτό της γιαγιάς να της κλείνει το ένα μάτι-κουμπί. Θα είχε γλιστρήσει φαίνεται την ώρα που ο Ζαφείρης, ο γάτος της Μυρσίνης κρύφτηκε με μια ακρίδα-τρόπαιο πίσω από την τηλεόραση. Όλοι κρυβόταν στο σπίτι ετούτο…

Ο πατέρας της Μυρσίνης βαθιά στην πολυθρόνα με την παντόφλα να τραμπαλίζεται στην άκρη των δακτύλων του δεξιού ποδιού που αναπαυόταν στ’ αριστερό για ώρα μπροστά από την μεγάλη εφημερίδα που έκρυβε ολόκληρο τον επάνω κορμό του. Η Μυρσίνη σαν ήταν λίγο πιο μικρή εκείνη την παντόφλα είχε για εικόνα του πατέρα της στο σπίτι. Σπάνια τον έβλεπε από τη μέση κι επάνω. Κι όταν τον έβλεπε έτρεχε να κρυφτεί κάτω από το βαρύ δρύινο τραπέζι με το κεντητό τραπεζομάντιλο της γιαγιάς.

Γι’ αυτό και σαν σηκώθηκε ο πατέρας της εκείνα τα Χριστούγεννα εκεί κρύφτηκε και πάλι. Μαζί με τα δυο μικρά δίδυμα αδερφάκια της που ίσα μπουσουλούσαν. Από εκεί είδαν κι άκουσαν όλη την σκηνή. Σαν να είχε ανοίξει το πλεκτό το μάτι- κουμπί της τηλεόρασης και έβλεπαν ταινία. Μονάχα που δεν ήταν η ταινία του Ταρζάν. Μήτε η κραυγή του που άκουγαν κάθε Κυριακή από το χαζοκούτι, όπως το έλεγε η παλιά γιαγιά Μυρσίνη τότε που θυμόταν τα ονόματα.

Η κραυγή ετούτη ήταν άλλη. Κραυγή πόνου. Κραυγή φόβου. Κραυγή φυλακισμένου. Κραυγή απόγνωσης. Κραυγή ελευθερίας. Ύστερα τίποτα. Σιωπή. Κι ένα ποτάμι αίμα…

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Η μόνη βεβαιότητα

 

 

 

 

 Photo: danielbenjaminphoto

 

Θα γίνω αυτό

θα γίνω εκείνο

θα είμαι ευτυχής

όταν αυτό θα γίνει

όταν θα γίνει εκείνο.

Προσκολλημένοι σε ένα μοντέλο

σωστού και λάθους

λάθους και σωστού

σε ένα μοντέλο

πρέπει και δεν πρέπει

ζήσαμε έτσι

σε ένα αέναο «Θα»

σε ένα μέλλον που ποτέ δεν θα έρθει

Κρίνουμε, κατακρίνουμε

ακόμα και την πέτρα

Μα η πέτρα είναι αυτή που ζει

Αυτή που είναι

Αυτή που υπάρχει

Δίχως μοντέλα

Δίχως πρέπει

Δίχως να επιθυμεί νερό να γίνει

Δίχως να ψάχνει

αυτό

που δε υπάρχει.

Η μόνη βεβαιότητα

Αυτό που ψάχνεις δεν υπάρχει.

Το μόνο που υπάρχει

είναι αυτό

που είναι Εδώ και Τώρα.

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

 

English Version

I will be this

I will be that

I will be happy

when this will happen

when that will happen.

Attached to a model

of right and wrong

of wrong and right

Attached to a model

of I should and  I shouldn't

we lived like this

in a perpetual "I will"

in a future that will never come

We judge, we criticize

even the stone

But the stone is the one that lives

The one just is

The one that just exists

with No models

with No shoulds

Without wishing to be water

Without looking

this

that doesn't exist.

The only certainty:

"What you are looking for does not exist"

The only thing there is

Is this:

Here and Now.

 

© Despina Avgoustinaki

 

Που θα δώσουν, θαρρώ...

Εφιαλτική νύχτα στον Βαρνάβα, Nick Paleologos 

 

 

 

 

 

 

Κι είναι το δέντρο που πληγώσαμε

ο ουρανός εκείνος που ματώσαμε

το ελάφι που σκοτώσαμε

η λεύκα που φλογίσαμε

το έλατο που λυγίσαμε

η νύχτα που πυρώσαμε

η μέρα που μαυρίσαμε

η πόλη που αδειάσαμε

το δάσος που το κάψαμε

το βουνό που ψιλώσαμε

η ζωή που αψηφήσαμε

ο θάνατος που σκορπίσαμε

το θεριό που αμολήσαμε

το Εγώ που εθρέψαμε

η Γη που δική μας

βαφτίσαμε

που θα δώσουν, 

θαρρώ, 

και το Τέλος

 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

 

 

English Version

 

It's the tree that we hurt

the sky that we bled

the deer we killed

the aspen we burned

the fir we bent

the night we set to fire

the day we turned black

the city we vacated

the forest we burned

the mountain we chopped

the life we ​​defied

the death we spread

the beast we set free

the I we nurtured

the Earth that ours

we thought

which will probably drive to the End

 

© Despina Avgoustinaki