Δυο μικρά αποσπάσματα

" Διάβασε ξανά την εκϕώνηση της άσκησης που έγραϕε και έσβηνε τόση ώρα στο έγγραϕο του word ,που ϕώτιζε το πρόσωπό του,  στο κατά τα άλλα σκοτεινό δωμάτιο. Όχι , δυστυχώς σήμερα δε μπορούσε να συγκεντρωθεί με τίποτα. Το ένα λάθος πάνω στο άλλο κι εκείνος ο κέρσορας να τρεμοπαίζει μπροστά στα μάτια του σα να τον κοροϊδεύει . Πλήθος κόκκινες μικρές τεθλασμένες γραμμούλες διάστικτες σε όλο το έγγραϕο. Γράμματα που έλειπαν , τόνοι εξαϕανισμένοι, ήτα στη θέση των γιώτα και γιώτα κεϕαλαία στη μέση των λέξεων . Γιώτα κεϕαλαία ίδια κατάρτια κι οι λέξεις έτοιμες να σαλπάρουν για λιμάνια ξένα.

Σηκώθηκε . Ίσως απλώς έπρεπε να ξεπιαστεί λιγάκι. Τόσες ώρες και δεν είχε κατορθώσει να τελειώσει ούτε μια άσκηση γραμματικής. Τα επίθετα και τα επιρρήματα και η διάκρισή τους μέσα σε κείμενο. Ένα ελαϕρύ αεράκι τρύπωσε απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Θαλασσινό αεράκι ανοιξιάτικο που του  ΄ϕερε μια πρόσκληση απ’ τη μάνα θάλασσα . Ήταν τυχερός τελικά που βρήκε αυτό το σπίτι πλάι στη θάλασσα. Νησιώτης από κούνια ο Φίλιππος , όταν βρέθηκε ξανά σε νησί, μετά από τα 20 χρόνια στην Αθήνα,  αποϕάσισε ,πως θα βρει σπίτι εκεί που σκάει το κύμα.

   Μα δεν το βρήκε αυτός. Αυτό τον βρήκε. Εκεί που περπατούσε πλάι στη θάλασσα του έκλεισε το μάτι. Καλά εντάξει. Ομολογώ πως υπερβάλλω λίγο. Δεν του έκλεισε το μάτι . Δηλαδή περίπου . Γιατί θα μπορούσε να πει κανείς πως ουσιαστικά του το έκλεισε  εκείνη η μπαλιά που του ήρθε στο δεξί οϕθαλμό καθώς περνούσε έξω από το σπίτι. Η μικρή που είχε σουτάρει στο κενό κι είχε χτυπήσει κέντρο του ζήτησε συγγνώμη .
- Ειλικρινά συγγνώμη κύριε . Δεν το ήθελα…… είπε κι ένα μικρό πεισματάρικο δάκρυ πλημμύρισε τον αριστερό της οϕθαλμό έτσι από συμπαράσταση ίσως στο δεξί οϕθαλμό που είχε κτυπήσει με τη μπαλιά της.

.................................

Μπήκε στον κήπο κι όλες οι αισθήσεις του ξύπνησαν σαν από λήθαργο βαθύ. Είχε μια παράξενη ενέργεια ετούτος ο κήπος. Σα να μαζεύτηκαν εντός του όλες οι ϕωτεινές ζωές όσων έζησαν εδώ απ’ την ημέρα που άνοιξε τις πόρτες του διάπλατα στον κόσμο. Μια πορτοκαλιά , δυο νεραντζιές , μια λεμονιά και μια αχλαδιά διάσπαρτες σα να ϕυτεύτηκαν από μονάχες τους κι όχι από χέρια ανθρώπινα. Θα μου πείτε τώρα γιατί του έδιναν αυτή την αίσθηση; Γιατί ο αρχικός αρχιτέκτονας του κήπου δε ϕάνηκε να νοιάστηκε για συμμετρία. Δεν ήταν τα δέντρα σε γραμμή , ούτε σε κύκλο μα μήτε και σχημάτιζαν ένα οποιοδήποτε σχήμα αρμονικό. Η μόνη αρμονία η απόσταση απ’ τον ίδιο. Όπου κι αν πήγαινε είχε την αίσθηση πως ήταν δυο βήματα απ’ τα κλαδιά του κάθε δέντρου. Έτσι να άπλωνε τα χέρια και θα έκοβε ένα πορτοκάλι από τη μια κι ένα αχλάδι από την άλλη.

Στεκόταν ώρα ανάμεσα στα δέντρα ρουϕώντας το άρωμα απ’ τους πορτοκαλανθούς και τους λεμονανθούς συνάμα. Οι νεραντζιές έϕεραν λέξεις: «Οι νεραντζιές απόμειναν σκυϕτές από πάνω μας...Το ϕιλί της μοσχοβολούσε νιότη!... Αλίκη...Τ' όνομά σου έμεινε στα χείλη μου σαν το κλαδάκι της βραδινής μας νεραντζιάς. Το κρατώ και μοσχοβολά ο κόσμος.» . Λουντέμης . Αγαπημένος. Κι οι νεραντζιές διπλά αγαπημένες και αυτές. Θα έϕταιγε το άρωμα.  Έϕερε μνήμη. Στιγμής περασμένης. Μνήμη γλυκού ϕιλιού στα χείλη . Δυο ποδαράκια που σταθήκανε στις μύτες για να ϕτάσουν τα χείλη της στα χείλη του. Γλυκό γλυκύτερο ϕιλί κι οι μάρτυρες δυο νεραντζιές, ένα τοιχάκι πέτρινο και γύρω μπόλικα νεράντζια. Το πρώτο πρώτο του ϕιλί. Τι θυμήθηκε πάλι!!! Ξεχνιέται λες ; Αμ δε που ξεχνιέται το πρώτο το ϕιλί κάτω απ’ τις νεραντζιές του κήπου στο κτήμα του παππού του συνονόματου. "

Δέσποινα Αυγουστινάκη