Λάθος εστίαση

Εκεί

στο τέλος ενός καλοκαιριού

θυμηθήκαμε

πως δεν το ζήσαμε

κατά πως του άξιζε.

Είναι ο φακός της ματιάς μας

που κλείδωσε

σε λάθος εστίαση.

Δίχως να καταλάβουμε

κόλλησε

στο τέλος εποχής

και όχι

στην αρχή μιας άλλης

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Για ένα αύριο

Εδώ τα ποτάμια σωπάσανε

οι στάχτες σκορπίσανε

η φωτιά μια κραυγή

 μια πληγή

ενός αύριο

που έφτασε ήδη

Εδώ τα χέρια υψώθηκαν

προς-ευχή

για ένα αύριο

ελπίδας

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Έφτασα, μάνα

Σε λίγο φτάνω, μάνα

είπε...

κι απλώθηκε στο σπίτι

το πέπλο της αναμονής

και μαρμαρώσαν όλοι

Μα σαν περάσουν οι καιροί

Σαν θα κτυπήσει το ρολόι

την ώρα την ευλογημένη

Θα διαλυθεί το πέπλο

Θα μπει

Τη μάνα θα αγκαλιάσει

και θα πει:

Έφτασα, μάνα.

Μην ανησυχείς.

Κι όλα ζωή θα πάρουν

© Δέσποινα Αυγουστινάκη


Αφιερωμένο

στο Μιχάλη 

που έφυγε νωρίς

20 Αυγούστου κάποιου έτους

Μακριά πολύ

Γεννηθήκαμε

δίχως οδηγίες χρήσης.

Στην πορεία

φτάσαμε να ζητάμε

για τα πάντα.

Κι εκεί που ψάχναμε

οδηγίες για ένα λεύτερο μυαλό

ίσως το καταλάβαμε

πως είμαστε μακριά πολύ

απ’ την ελευθερία

© Δέσποινα Αυγουστινάκη