Ατόπημα

Εγωιστής εντέλει  
ο ποιητής  
Ατόπημα πρώτον  
Αποφάσισε ν’ αλλάξει  
τον κόσμο  
ερήμην του  
Ατόπημα δεύτερον  
Δεν εξεκίνησε
από Εαυτόν  

© Δέσποινα Αυγουστινάκη   

Από και προς

Ένα ανοιχτό παράθυρο 
στο πέλαγος 
Ένα κλειστό βιβλίο 
στο τραπέζι 
 Μία λευκή αχτίδα 
’κει στο πάτωμα 
Μαύρη σκιά 
κάπου να κρυφοπαίζει.

Φωτιά, νερό 

Σκοτάδι, φως
Όλη η ζωή κυλάει 
από και προς 
τ’ αντίθετα 
αγάπη, μίσος 
λύπη, χαρά 
αλήθεια, ψέμα 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη  

Ίσως γι' αυτό

Εδώ η μέρα διαδέχεται τη νύχτα
κι εμείς 
με μια υποψία αμφιβολίας 
Ποια έρχεται πρώτη; 
Ποια ακολουθεί; 
Είναι που μάθαμε 
να λογαριάζουμε τα πάντα 
ως αγώνα επικράτησης 
Κι η νύχτα διαδέχεται τη μέρα 
ερήμην 
των δικών μας στρεβλών
πεποιθήσεων
Δίχως καμία διάθεση ανταγωνισμού 
Ίσως γι’ αυτό 
κράτα ακόμα ανέπαφο 
τον κύκλο της. 

© Δέσποινα Αυγουστινάκη  

Δέντρο

 

Είναι που οι σπόροι μέσα μας  
βλάστησαν
καθείς τους σ’ άλλο χρόνο  
Μπερδεύτηκαν οι ρίζες τους  
Ένα και τα κλαδιά τους
Δέντρο  
μοναδικό κι ανεπανάληπτο  
ο Εαυτός
Πάντα θα μας εκπλήσσει  
 
 
© Δέσποινα Αυγουστινάκη   
 
 

Συνώνυμα

 

Αφ-ορισμοί και ορισμοί

συνώνυμα

Στο «ορίζω»

άπειρα τα «μέτρα».

©Δέσποινα Αυγουστινάκη

Εκεί η ρωγμή

 

Εδώ η φωνή  
παραμορφώνεται  
το όχι ακούγεται για ναι  
το ναι για όχι
Τ’«ακούω»
δίχως κανένα αντίκρισμα  
λέξη κενή  
Το μόνο ρήμα το «ομιλώ»
Εκεί η ρωγμή  
Εδώ όλοι μιλούν  
μα δεν ακούνε  
 
 
© Δέσποινα Αυγουστινάκη   
 

Ο κόσμος όλος

Νιώθεις τον κτύπο της καρδιάς

Την κάθε ανάσα

Πονάς σε κάθε χτύπημα

Γελάς σε κάθε γέλιο

Λυπάσαι εκεί στη λύπη τους

Όσα αγαπούν γνωρίζεις

Στα έσω αγγίζεις το θυμό

Όσα φοβούνται ξέρεις

Μέσα σου ζουν

Εγώ, εσύ,

αυτός, αυτή

εμείς, εσείς

όλοι αυτοί

Ο κόσμος όλος

© Δέσποινα Αυγουστινάκη

Ακόμα

Είναι που γέμισε
ο κόσμος
πινακίδες και φανάρια
κι εμείς ακόμα
να βρούμε το δρόμο

© Δέσποινα Αυγουστινάκη